DRUGORZĘDNE ŁASKI BOSKIEGO CHARAKTERU

(E. tom 1, roz. 5)

(Ciąg dalszy z T.P.’66, 56)

      Pobłażliwość Boża jest następnym z drugorzędnych przymiotów Boskiego charakteru, który będziemy badać. Przymiot ten i długie znoszenie są dla przeciętnego umysłu jednym i tym samym, jednak jest różnica między nimi, którą Pismo Św. wykazuje przez używanie ich współrzędnie jednego z drugim i innymi zaletami (Rzym. 2:4; Kol. 2:12, 13). Na pierwszym miejscu różnią się one co do organów uczuciowych, których kontrola — tłumienie przez wyższe pierwszorzędne łaski — wytwarza je. Gdy wyższe pierwszorzędne łaski tłumią usiłowania wojowniczości, aby nie miała ona nad nami kontroli, to występuje długie znoszenie; ale gdy te same łaski tłumią usiłowania niszczycielskości, aby nie miała ona nad nami kontroli, to występuje pobłażliwość. Długie znoszenie jest przeciwieństwem gniewu, podczas gdy pobłażliwość jest przeciwieństwem wściekłości. Długie znoszenie wyklucza urazę; pobłażliwość wyklucza mściwość, długie znoszenie uprawia się w irytujących okolicznościach; pobłażliwość , uprawia się w okolicznościach doprowadzających do wściekłości. Długie znoszenie czyni spokojnym; pobłażliwość czyni łagodnym. Przez te kontrasty jesteśmy teraz przygotowani do spostrzeżenia różnicy między nimi w określeniu każdego z nich jednego po drugim: Długie znoszenie jest to spokojne i nieobraźliwe zachowanie się w naturalnie irytujących warunkach; pobłażliwość jest to łagodne i nie mściwe zachowanie się w naturalnych okolicznościach doprowadzających do wściekłości. Ma się rozumieć, że Bóg Swoją mądrością, sprawiedliwością, miłością i mocą w naturalnie doprowadzających do wściekłości okolicznościach, tłumi kontrolę niszczycielskości.

      Różne są okoliczności doprowadzające do gniewu lub wściekłości. Ci, którzy wyrządzają komuś rzeczywistą lub domniemaną krzywdę, naturalnie dążą do wywołania jego gniewu. Często przeciwne taktyki ze strony innych mają te same tendencje. W takim razie obserwacja tych rzeczy, które dokonywały się na osobach, zasadach lub rzeczach większego lufo mniejszego zainteresowania dla nas, pobudza naturalnie do uprawiania tej samej zalety. Ustawicznie wyrządzane są krzywdy Bogu. Jego osoba jest krzywdzona m, in. przez praktyczny i teoretyczny agnostycyzm, panteizm i politeizm, jak również przez przypisywanie innym rzeczy wyłącznie należących do Jego osoby lub Jego wyłącznych zalet innym, albo przez zaprzeczenie Jemu zalet, które są Jego. Jego charakter jest krzywdzony przez odmowę przypisania Mu zalet, które należą do Niego, przez przypisanie Mu cech, które nie należą do Niego i przez przypisanie innym zalet, które należą wyłącznie do Niego. Dalej, Bóg jest krzywdzony, kiedy Jego Słowo jest przekręcane przez fałszywe tłumaczenie, przez niewłaściwe przedstawianie rzeczywistych nauk i przez przypisywanie nauk, których ono nie zawiera.