Teraźniejsza Prawda nr. 227 – 1966 – str. 61
pytanie). A po pewnym czasie ćwiczenia, ci którzy mają niezbędne kwalifikacje (F 293—317) powinni (jeżeli nie są już wybrani) być postawieni do wyboru jako diakoni (a potem być może jako starsi). Gdy więc są wybrani powinno się dać im przewodniczenie w niektórych zebraniach, szczególnie w zebraniach na łatwe przedmioty. Gdy grupa braci (b) prowadzi zebrania badań, to wszyscy inni (szczególnie ci, którzy sami prowadzą zebrania) powinni być bardzo ostrożni, aby ich nie zniechęcić przez nadmierną krytykę, przez długie gadanie lub przez mniej lub więcej istotne odbieranie przewodniczącemu przewodnictwa zebrania. Wiemy, że. często jest to próbą dla niektórych braci z grupy (a), gdy badania są prowadzone przez grupę braci (b) i dlatego sympatyzujemy z nimi. Jednak daje im to wyśmienitą sposobność, aby świecić dobrym przykładem dla młodszych braci w Prawdzie i w niej wzrastać oraz skrystalizować się w owocach Ducha (Gal. 5:22, 23), szczególnie w długim znoszeniu, pokorze, cichości, braterskiej miłości, itd. (1Tes. 4:11; 1Piotra 3:4). Wszelkie sugestie w stosunku do przewodniczącego powinny być czynione w duchu chrześcijańskiej miłości i pomocy, a gdy zdaje się zachodzić konieczność poprawy zauważonych błędów, to myśli podane na str. 59, par. (6) powinny szczególnie być pomocne. „Patrzajcie tedy, jakobyście ostrożnie chodzili, nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy” (Efez. 5:15). (P’65, 47).
ZEBRANIA SZKOŁY PROROCZEJ
Pytanie: Proszę o wyjaśnienie, jaka jest właściwa metoda prowadzenia zebrań szkoły proroczej i jak często powinny one być urządzane?
Odpowiedź: Szkoły te są zamierzone do wyćwiczenia zdolnych braci na starszych, do urzędów pasterskich i do publicznego kazania i wykładania Słowa Bożego. Częstotliwość tych zebrań zależy od liczby zgłaszających się braci. Gdzie zgłasza się osiem do dziesięciu braci, zebrania takie mogą odbywać się co tydzień; a gdzie zgłasza się tylko jeden lub dwu braci, to raz na miesiąc. Dwie mowy po 20 lub 30 minut wystarczą na jedno zebranie. Jeżeli się zgłosi tylko jeden mówca, to mowa może trwać 30 minut lub więcej. Mówcy powinni sami wybierać swoje przedmioty; ale tak jak zaleciliśmy Zborowi w Philadelphii, tak podobnie zalecamy wszystkim, aby przedmioty były oparte na jednym lub więcej zarysach z naszych różnych rysunków, mianowicie „Planu Wieków”, ,,Cieni Przybytku”, rysunku „Wielkiej Piramidy” itd. Bracia powinni zebrać się na szkołę proroczą nie na regularnym zebraniu zboru, lecz na specjalnym zebraniu zwołanym w tym celu. gdzie jedna lub dwie mowy będą wygłoszone. Słuchacze powinni notować każdy punkt, który wymaga poprawki, dotyczący nauczania, języka, gestów, postawy lub ruchu ciała, wyrazu twarzy, itd. Notowanie takich rzeczy nie ma na celu czynienie nieprzyzwoitej krytyki, lecz przedstawienie w Duchu Pańskim pożytecznych sugestii dla mówiącego zamierzonych do udoskonalenia go na mówcę. Pastor i starsi powinni być pierwszymi w czynieniu poprawek; a dopiero wtedy, gdy inni mają coś do dodania do tego, co już powiedział pastor i starsi, niech to uczynią. Niech nie będzie nieprzyzwoitych krytyk lub wynajdywania wad, ale niech każdy wyrazi pożyteczną krytykę. Pobudką krytyki powinno być dobro wszystkich, a w szczególności mówców. Po zakończeniu wyrażonych sugestii, mówca powinien podziękować braciom za ich pomoc. Ci, którzy przygotowują takie mowy znajdą w artykule zatytułowanym „Podręcznik Dla Starszych” (T. P. 247 52) szereg pożytecznych myśli do opracowania szkiców swoich mów. Zebrania szkoły proroczej powinny się rozpoczynać i kończyć jak regularne zebrania zborowe, tj. pieśnią i modlitwą; a ich czas i miejsce powinny być ogłoszone tydzień naprzód. Gorąco zalecamy wszystkim zborom urządzanie takich szkół proroczych, gdy zgłaszają się bracia nadający się na wybór. Dla praktycznego celu, zachęcamy także, aby pastorowie, starsi i zdolni diakoni zborów, jeżeli już nie czynią tego, brali udział w szkole proroków w celu uzyskania praktyki w wyjaśnianiu prostych zarysów Prawdy. Od czasu do czasu w szkole proroczej można by prowadzić wzorowe lekcje badania bereańskiego z podaniem poprawek przy ich końcu, jak to podano powyżej. Niechaj Pan błogosławi tę pracę! (P 50, 41).
ODCZYTYWANIE ODPOWIEDZI
Pytanie: Gdy przewodniczący stawia pytania bereańskie, to czy bracia powinni mieć książki otwarte i czytać z nich odpowiedzi na stawiane pytania?
Odpowiedź: Zazwyczaj tego nie powinno się czynić. Lekcje powinny przez wszystkich być tak starannie zbadane w domu przed przyjściem do zboru, żeby bracia mogli odpowiadać na pytania bez czytania odpowiedzi z ich otwartych książek, a zatem książki powinny być zamknięte podczas stawiania pytań przez przewodniczącego i odpowiadania na nie przez braci, a tylko wtedy powinny być otwarte, gdy paragrafy są czytane, na których oparto pytania jako streszczenie dyskusji. Odczytywanie odpowiedzi z książki jest leniwym i niekorzystnym zwyczajem — leniwym, ponieważ oznacza ona zaniedbanie badania w domu celem przygotowania się na badanie lekcji w zborze i niekorzystnym, ponieważ nie służy do silnego utrwalenia w umyśle i sercu myśli lekcji, a to może być najlepiej dokonane przez staranne przygotowanie się do lekcji w domu. Gdy byliśmy dziećmi, to nauczyciele w szkole mądrze zabronili nam odczytywania z książek odpowiedzi na stawiane pytanie, ale nalegali na uprzednie przygotowanie się do lekcji, a potem by je recytować z wyrozumienia i pamięci. Oni to czynili, ponieważ wiedzieli, że to było skutecznym sposobem nauczenia się naszych lekcji. A my, jeżeli byliśmy pracowitymi i wiernymi uczniami, postępowaliśmy według ich pouczenia. Jeżeli to czyniliśmy w odpowiedzi na żądanie naszych świeckich nauczycieli, to czy przynajmniej nie powinniśmy to samo czynić dla naszych religijnych nauczycieli? Co więcej, przez takie przygotowanie się w domu do