Teraźniejsza Prawda nr. 227 – 1966 – str. 59

      (1) Niech podręcznika lub czasopisma będą otwarte tylko do pytań, gdy one są zadawane. Bardzo mało nauczymy się, jeżeli odczytamy nasze odpowiedzi! Nasi nauczyciele w świeckich szkołach, wiedząc o tym, wymagali od nas nauczenia się lekcji tak dobrze, aby być w stanie odpowiedzieć z wyrozumienia i pamięci. Czy nie powinniśmy co najmniej tyle uczynić dla Pana?

      (2) Gdy pytania są zadawane jednostkom po nazwisku, to niech każdy czeka, aż przewodniczący zada mu pytanie, a niech nie odpowiada na miejscu innego. Czekanie aż będziemy powołani do odpowiedzi na stawione nam pytanie nauczy nas samokontroli i uprawiania Złotej Reguły. Odpowiadać na pytania jest przywilejem; a zatem nikt nie powinien odbierać drugiemu jego przywilejów przez odpowiadanie na jego miejscu, tak jak om sam nie chciałby być pozbawiony tego przywileju.

      (3) Niech każdy brat lub siostra, który odpowiada na pytania stawiane całemu zborowi, używa tylko ograniczonego czasu i sposobności pamiętając o tym, że drudzy także pragną mieć właściwy czas i sposobność na wypowiedzenie się.

      (4) Niech każdy usiłuje odpowiedzieć do punktu, omijając w swojej odpowiedzi wszystkie nie związane z tematem rzeczy. Wprowadzenie czyn tej sugestii zachowa słabe nerwy w zborze od niejednego szarpnięcia i zapobiegnie zbytecznemu powtarzaniu oraz traceniu czasu na gadatliwość, na jaką niektórzy sobie pozwalają; ponieważ tacy zdaje się myślą, że muszą oni opowiedzieć cały plan, gdy odpowiadają na jakiekolwiek pytanie, aczkolwiek wymaga ono wyjaśnienia tylko bardzo małej części Prawdy. Nawet byłoby nie na miejscu odpowiedzieć na wszystko to, co jest zawarte w ogólnym pytaniu, na postawione specjalne pytanie, ponieważ to wyprzedzałoby odpowiedzi na pytania, które starszy jeszcze nie stawił zborowi. To więc przeszkadzałoby starszemu i innym członkom w zborze. Odpowiadanie do punktu dopomaga wszystkim włączając i tego, który odpowiada.

      (5) Niech każdy bada, aby uczynić swoją odpowiedź możliwie jak najbardziej zwięzłą. Jest te niezbędne dla rozumnego postępu w lekcji gdzie każde pytanie jest stawiane dwom lub trzem osobom, gdzie tyle osób ile pragnie może odpowiedzieć, gdzie przewodniczący streszcza każde pytanie i gdzie każdy w zborze może stawiać pytania, na które każdy może dać odpowiedź włączając stawiającego pytanie i starszego. Co więcej, rozwlekłe odpowiedzi zazwyczaj pokrywają punkty objęte w następnych pytaniach; natomiast zwięzłe odpowiedzi nie tylko zaoszczędzają czas, ale są zazwyczaj lepiej zrozumiane przez drugich i trafiają w sedno.

      (6) Niech każdy, gdy odpowiada, ograniczy swoją odpowiedź do pytań starszego — niech nie roztrząsa odpowiedzi drugich, ponieważ taki sposób odpowiadania prędko zamienia badanie w dyskusje. Napominanie i poprawianie nie należą do wszystkich; one należą do starszego. Kto więc w zborze wykonuje rolę poprawienia odpowiedzi drugich, ten wtrąca się do urzędu starszego. Jeżeli ktoś uważa, że nie była dana dobra odpowiedź, niech czeka, aż starszy sam ją poprawi. Jednak starszy może nie uczynić poprawki, ponieważ uważa on, że błąd nie był popełniony lub że jest on nieznaczny, albo z powodu zapomnienia o nim. Jeżeli starszy nie uczyni poprawki i jeżeli ten, kto uważa, że uczyniony błąd jest ważną rzeczą zasługującą na uwagę, to niech wtedy zapyta się o to starszego po zebraniu lub później przy odpowiedniej sposobności. Taki powinien zawsze pamiętać, że jego własna znajomość tego przedmiotu może być niedokładna i dlatego powinien staranniej zbadać tę sprawę. Ale jeżeli jest on całkiem pewny, że błąd był popełniony i jeżeli uważa, że jest dość ważny aby był poprawiony, wówczas niech zaczeka, aż ogólne pytanie i specjalne pytania oparte na nim będą zbadane, a starszy da zborowi sposobność stawiania pytań. Wtedy niech starannie ułoży pytanie, jak gdyby chciał informacji, ale nie jakoby chciał kogoś poprawiać i niech przedstawi je starszemu, który rozbierze je jak podano powyżej, tzn. najpierw przedstawi je całemu zborowi, potem temu, który je wstawił, a następnie sam je streści. Pytania, które są stawiane, ponieważ ktoś uważa, że został popełniony błąd, powinny zawsze być stawiane w sposób pełen szacunku, np. przez zapytanie się, jak pogląd, który był wyrażony. może być zharmonizowany z oświadczeniem lub oświadczeniami Pisma Św. i ich wyjaśnieniami podanymi w pismach Prawdy. Wszyscy powinni być starannymi, aby nie czynić starszemu trudności i niepotrzebnie nie sprawiać mu kłopotu, ponieważ ma on służbę, która często jest bardzo trudną służbą. Wszystko powinno się czynić w duchu miłości i wzajemnej pomocy .

      (7) Jeżeli ktoś jasno wyraził myśl drugiego, to niech ten ostatni będzie z tego zadowolony i niech nie marnuje czasu na powtarzanie tego samego, wystawiając na próbę długie znoszenie drugich.

      (8) Jeżeli ktoś ma coś innego lub dodatkowego do powiedzenia do odpowiedzi na pytanie drugiego, to niech poda to we właściwy sposób, ponieważ jest pożądaną rzeczą, aby każda myśl na dany przedmiot mogła być wyrażona w zborze. Powstrzymanie myśli może przyczynić się do pozostawienia kogoś w błędzie, który nie został poprawiony, lub do usunięcia niezbędnej prawdy.

      (9) Przed stawianiem pytań przez członków zboru, byłoby dobrą rzeczą, aby ani zaczekali, aż przewodniczący stawi ogólne pytanie i wszystkie specjalne pytania oparte na nim, ponieważ takie pytania zazwyczaj wyprzedzają i przeszkadzają ustalonemu porządkowi pytań starszego, sprawiając mu kłopot a zborowi przynosząc szkodę. Jeżeli starszy nie stawia pytań, które nasuwają się na myśl drugim, to tacy będą mieli sposobność stawić je w czasie przeznaczonym na takie pytania. W ten sposób nic nie będzie stracone, ale raczej coś zdobyte przez takie właściwe czekanie.

      (10) Niech każdy zwraca uprzejmą uwagę na odpowiedzi drugich, tak jak sam pragnąłby tego w stosunku do jego odpowiedzi. Co więcej, niech każdy daje drugim pierwszeństwo w zaszczycie odpowiadania i stawiania pytań.