Teraźniejsza Prawda nr. 227 – 1966 – str. 58
zdolnościach, a łatwe pytania najmniej zdolnym uczniom.
(2) Potem niech starszy najpierw stawi pytanie dwom lub trzem osobom, powołując je kolejno po nazwisku. Drugie, niech stawi on następnie swoje pierwsze pytanie zborowi w ogólności dla uzyskania dodatkowych komentarzy lub różniących się od tych komentarzy, które podały dwie lub trzy osoby, którym to pytanie stawiano najpierw. Trzecie, gdy wszyscy, którzy pragnęli się wyrazić, odpowiedzieli na pierwsze pytanie, wtedy niech starszy poda swoją myśl jako streszczenie dyskusji, zamykając ją w ten sposób nad tym specjalnym pytaniem. W ten sam sposób niech starszy uczyni ze wszystkimi innymi pytaniami, które przygotował z ogólnego pytania.
(3) Gdy dojdzie do ogólnego pytania, to niech starszy przedstawi je w ten sam sposób, w jaki przedstawił specjalne pytania, tzn. najpierw zadając je dwom lub trzem wyznaczonym osobom, następnie zborowi, a potem niech je sam streści.
(4) Po przedstawieniu przez starszego ogólnego pytania i wszystkich specjalnych pytań, które oparł na ogólnym pytaniu, niech zapyta się on zboru, czy ma ktoś jakieś pytanie, które pragnie stawić — nie na każdy przedmiot, ale wyłącznie na ogólne pytanie będąca pod rozwagą. Porządek, pożytek i oszczędzanie czasu zabraniają wprowadzania obcych pytań w stosunku do rozważanego ogólnego pytania. Dla pytań na inne przedmioty, które z wielu powodów wymagają rozwiązania, należy wyznaczyć inny czas po (Skończeniu ogólnej lekcji, a przed zakończeniem zebrania. Powody, dla których zbór powinien mieć sposobność stawiania pytań do każdego ogólnego pytania przed przystąpieniem do rozważania następnego ogólnego pytania, są liczne: Przedmiot może nie stał się jasny dla niektórych w zborze, albo starszy może nie poruszył jakiegoś punktu lub punktów w ogólnym pytaniu, albo też może zajść różnica zdań, która powinna być przedyskutowana i wyrównana, itd.
(5) Jeżeli członkowie zboru stawiają pytania, to niech przewodniczący przedstawi je najpierw zborowi w ogólności, a nie trzem osobom jak to czynił ze specjalnymi i ogólnymi pytaniami; potem, gdy tyle osób odpowiedziało ile sobie życzyło, niech on zapyta o odpowiedź tego, który stawił pytanie, a następnie niech poda swoją myśl na każde pytanie zboru, kończąc w ten sposób swoim streszczeniem dyskusje. Przeto, choć starszy nie ma mieć pierwsze słowo na jakiekolwiek pytanie, jednak jako wyraziciel zboru ma on mieć ostatnie słowo na każde stawione pytanie, a to on czyni przez streszczenie wyrażonych myśli.
(6) Jeżeli po zakończeniu właściwej lekcji, są stawiane pytania – na przedmioty obce do lekcji, to niech starszy postąpi z nimi tak, jak to jest podane w powyższym paragrafie, najpierw przedstawiając je zborowi, następnie pytając się o odpowiedź tego, który stawił pytanie, a potem samemu je streszczając.
(7) Niech zazwyczaj po zakończeniu wszystkich specjalnych pytań i ogólnego pytania będą czytane zacytowane ustępy potwierdzające,
kol. 2
jeżeli takowe są. Niekiedy lepiej będzie to uczynić podczas rozbierania specjalnych pytań. Starszy powinien użyć swego rozsądku w tej sprawie.
(8) Niech te zacytowane ustępy będą wyjaśnione jako dowody przy odpowiedziach na specjalne pytania zadane przez starszego zgodnie z sugestiami podanymi odnośnie specjalnych pytań.
(9) Następnie niech świadectwo z podręcznika lub z czasopisma będzie przeczytane przez dobrego czytelnika mającego dość silny głos i wyraźną wymowę, aby je wszyscy zrozumieli. To da należytą sposobność autorowi świadectwa streścić dyskusje każdego ogólnego pytania.
(10) Niech potem starszy przystąpi do rozbierania następnego ogólnego pytania, tak jak to jest przedstawione powyżej i niech tak postępuje aż do skończenia lekcji.
KORZYŚCI WYNIKAJĄCE Z TYCH METOD
Korzyści z powyżej przedstawionych metod są liczne. One utrzymują pokój i porządek w zborze, zapewniają zupełne nauczanie i uczenie się, (pobudzają każdego ucznia przez udzielenie każdemu osobistej sposobności odpowiedzenia, stosują przedmiot do różnych zdolności poszczególnych członków zboru, dają każdemu bratu lub siostrze sposobność wyrażenia swego zdania, lub zauważenia, że jego lub jej zdanie jest wypowiedziane na każde pytanie rozbierane przed zborem, gwarantują uporządkowana wolność mowy w zborze i prowadzą do rozwoju serc i umysłów nauczyciela i uczni.
Niektóre sugestie dla nie nauczających członków zboru będą teraz na miejscu. Oni powinni przygotować swoje lekcje. Ponieważ nie przygotowana lekcja prowadzi do złych i fałszywych odpowiedzi albo do milczenia i niepotrzebnie upokarza zbór i nauczyciela, wywołuje spory i rozszerza błąd, a w najlepszym razie przynosi umysłowi i sercu mało korzyści; natomiast dobrze przygotowane lekcje zazwyczaj odbywają się sprawnie i spokojnie, budują i podobają się zarówno nauczycielowi jak i zborowi, posuwają Prawdę naprzód, zbijają błąd i wzmacniają umysł i serce. Dlatego podajemy myśl, aby tak zbór jak i starszy przygotowali się do każdej lekcji. Jeden z najlepszych sposobów przygotowania lekcji, to badanie ogólnych pytań i ich podstawowych paragrafów we wzajemnym świetle, notując pokrewieństwo pomiędzy głównymi słowami i grupami słów w ogólnych pytaniach a głównymi myślami w paragrafach, tak jak to podano powyżej by starsi czynili. Niech wszystkie odnośniki będą odszukane i zbadane, jak również ich konteksty. Punkty te użyte z niezbędnym umysłowym wysiłkiem aby opanować lekcje okażą się bardzo ważne w przygotowaniu przez członków zboru ich lekcji.
METODY DLA UDZIAŁU ZBORU
Niektóre sugestie odnoszące się do udziału członków zboru w badaniu lekcji będą także na miejscu. Dla lepszego wyjaśnienia ponumerujemy je.