Teraźniejsza Prawda nr. 227 – 1966 – str. 53
ostatecznych poziomów istnienia w Tysiącleciu i po Tysiącleciu.
Ale to nie jest wszystkim, tak dalece jak to dotyczy Boskiego Planu względem człowieka. Jest większy, choć mniej wzniosły zarys tegoż co się tyczy nie wybranych. Twórczo dopuszcza On zło, by ich dotknęło tak, aby nauczyć ich przez doświadczenie strasznej natury i okropnych skutków grzechu. Dla wywołania tego doświadczenia, wymierzył On czas na stworzenie człowieka tak, aby powołać do życia dostateczną liczbę ludzi, podczas gdy ziemia jest w stanie nieprzygotowanym dla podtrzymania doskonałego życia, a to zapewni doświadczenie ze złem dla upadłego rodzaju ludzkiego. Ale to jest tylko krokiem przygotowawczym do większego doświadczenia – doświadczenia ze sprawiedliwością, w którym człowiek będzie doświadczał odrodzenia ku doskonałości, dla którego to doświadczenia ze sprawiedliwością, ziemia będzie przygotowana do doskonałości. Te dwa doświadczenia są tylko dwoma zarysami procesu twórczego, co się tyczy rodzaju ludzkiego, przez które będzie powołany do życia doskonały rodzaj ludzki; ilustrując panowanie prawa moralnego na wieki, podczas gdy ci, którzy odmówią użycia takiego procesu twórczego w harmonii z tym -panowaniem prawa moralnego, będą zniszczeni na zawsze. Podobną działalność wyznacza Bóg w stosunku do tych aniołów, którzy popadli w grzech. W ten sposób widzimy, że Bóg działał i dalej będzie działał aż do zakończenia Swojej działalności, co się tyczy Jego planu dla człowieka i aniołów. Nakreślenie i wykonanie tego planu dowodzi pilności Bożej.
Pismo Św. pokazuje dalsze tereny Boskiej działalności tak dalece, jak dotyczy to stworzenia i zachowania innych istot jeszcze nie stworzonych. W powiedzeniu nam, że w Wiekach przyszłych Bóg okaże nader obfite bogactwo Swojej łaski w wybranych i przez wybranych, mówiąc o nich jako o dziedzicach Bożych i współdziedzicach z Chrystusem co się tyczy wszechświata i mówiąc o ich królestwie powiększającym się bez końca, Biblia pokazuje, że w przyszłych Wiekach rozwiną oni swoje dziedzictwo. To obejmuje nie tylko udoskonalenie różnych światów wokół nas, ale także powołanie do życia różnych rzędów istot, jako ich mieszkańców i przystosowanie ich do życia wiecznego przez pozostawanie w zgodzie z prawem moralnym. Przeto oddzielny plan albo zarys planu będzie dla każdego odrębnego rzędu istot, a nakreślenie takich planów, jak również ich wykonywanie, będzie wykazaniem pilności Bożej. Jego zamiłowanie do odpoczynku będzie tłumione przed objęciem kontroli i wskutek tego Jego pilność będzie czynną przez sprawowanie kontroli wyższych łask nad Jego zamiłowaniem do wygody.
Charakter dzieł Bożych jest widoczny w następujących tekstach: 1Moj. 1:10, 18, 21, 25; 5Moj. 32:4; Ps. 26:7; 33:4; 40:6; 66:3; 86:8; 92:5; 111:2, 4,6; Kazn. 3:11, 14. Jego dzieła stworzenia są roztrząsane dalej w następujących tekstach: 1Moj. 1:1-31; 2:1-4, 7; Neh. 9:6; Hiob 9:8, 9; 12:7-9; 28:23-26; 37:16, 18; 38:4-38; Ps. 104:2, 3, 5, 6, 24, 30. Jego dzieła
kol. 2
opatrzności są opisane w następujących tekstach: 1Moj. 1:29, 30; 8:22; 49:24, 25; 3Moj. 25:20-22; 26:4-6, 10; 5Moj. 7:13-15, 32:11-14; Hiob 5:6-11; Mat. 5:45; 6:26, 30-33; Rzym. 8:28. Następne teksty wykazują Jego dzieło odkupienia: Jan 3:16, 17; Rzym. 8:32; 2Kor. 5:18; 1Tym. 4:10; 2Tym. 1:9; Tyt. 2:10, 1Jana 4:9, 10. Następujące teksty przedstawiają Jego dzieło nauczania: Izaj. 55:13; Dan. 2:20-22, 28: Jan 8:26, 28; 12:49, 50; 14:10, 24; 15:15; 17:18, 26. Następujące teksty omawiają Jego dzieło usprawiedliwienia: Rzym. 3:21-30; 4:5-25; 8:30-33; 1Kor. 1:30; 6:11; Gal. 3:8; Tyt. 3:7. Następujące teksty przedstawiają Jego dzieło poświęcenia: Jan 17:17; Dz.Ap. 26:17; Rzym. 6:1-11; 15:16; 1Kor. 1:2, 30; Efez. 1:3, 4; Kol. 2:11; 12; 1Tes. 4:3, 4; 5:23; 2Tes. 2:13; 2Tym. 2:11, 12, 21; Żyd. 2:11; 1Piotra 1:2; Judy 1. Następne zaś teksty pokazują, że On wybawia: Mat. 6:13; 1Kor. 1:30; 2Kor. 1:10; 12:8, 9; Gal. 1:4; Kol. 1:13; 2Tym. 3:11; 4:17, 18; 2Piotra 2:9. W ten sposób widzimy, że Pismo Św. uczy, iż Bóg jest czynny – pilny.
Długie znoszenie jest trzecią z drugorzędnych łask Bożych, którą będziemy badać. To wyrażenie jest nieomal samo przez się zrozumiałe. Jeśliby poproszono o jego definicję, moglibyśmy podać myśl następującą: Długie znoszenie jest to ciche i nieurażone zachowanie się w naturalnie złych warunkach. Charakteryzuje ono tak wewnętrzne uczucia jak i zewnętrzne czyny. Uprawia się ono w nieprzychylnych i przykrych warunkach. Te warunki są naturalnie przeciwne lub irytujące dla osób poddanych. Przeciętny człowiek traci w nich swoją cierpliwość i gniewa się, bo one prowokują go do oburzania się. Ten fakt pokazuje, że czyjaś wojowniczość została podniecona przez te przeciwne lub irytujące warunki do oburzenia się na nie w gniewie i niezadowoleniu. Stąd długie znoszenie ma jakiś stosunek do wojowniczości. Tym stosunkiem nie jest to, że długie znoszenie jest wyrazem wojowniczości, bo ono nim nie jest. Żadna z drugorzędnych łask nie posiada organu uczuciowego dla swego wyrażenia. Długie znoszenie ogólnie mówiąc jest przeciwieństwem wojowniczości; ono wypływa, gdy jest właściwie uprawiane, z wyższych pierwszorzędnych łask tłumiących kontrolę wojowniczości. Gdy ludzie mówią lub czynią rzeczy, które zmierzają do pobudzenia naszego oporu wojowniczością, tj. aby wzbudzić w nas gniew i niezadowolenie, a my wiarą, nadzieją, samokontrolą, cierpliwością, pobożnością, braterską miłością lub miłosierdziem tłumimy usiłowania takiego gniewu, aby nie miał nad nami kontroli, to uprawiamy wtedy długie znoszenie. Jest to jedna z najbierniejszych łask, a w silnym charakterze jest ona jedną z najtrudniejszych do uprawiania. Rzeczywiście w silnym charakterze oznacza to zachowanie wielkiej równowagi charakteru.
Bóg posiada tę zaletę w najwyższym stopniu. Stanowisko Boga jako najwyższego i absolutnego Władcy oraz obecność grzechu wśród ludzi i niektórych aniołów, stwarzają warunki, które zawierają w sobie bardzo dużo elementów zmierzających do irytowania Boga. Niewdzięczność ludzi i demonów względem Boga jest