Teraźniejsza Prawda nr. 225-226 – 1966 – str. 46
uprzywilejowani wejść „w najgłębszą przyjaźń z Bogiem, jeśli nie przedsięwezmą dalszego kroku — poświęcenia. Usprawiedliwienie daje im pokój z Bogiem; ale tylko poświęceni wchodzą do najgłębszych uczuć serca Bożego, do najzażylszej przyjaźni, w której ich jestestwa stają się jedno z Duchem Bożym. Podczas gdy radujemy się z usprawiedliwionymi w pewnej mierze ich przyjaźni z Bogiem, chcielibyśmy pobudzić ich, aby weszli w czulsze i bliższe stosunki z Bogiem i przywiązali się do Niego jeszcze silniejszymi węzłami aniżeli węzły usprawiedliwienia, tj. węzłami poświęcenia. Bo w tych drugich węzłach stając się umarłymi dla siebie i świata a ożywionymi dla Boga, biorą oni Jego dobrą, doskonałą i przyjemną wolę za swoją, a to umożliwia im wejść w najzażylsze myśli, uczucia, interesy, zaufanie, uprzejmość, łaskę i towarzyskie stosunki z Bogiem do takiego stopnia, że ci, którzy nie postąpili dalej jak do usprawiedliwienia, nie są w stanie tego doznać, zrozumieć i ocenić. Jest to jednomyślne świadectwo wiernych poświęconych. Ta wzajemna przyjaźń między Bogiem a nimi jest jedną z najdroższych, najmilszych i najszczęśliwszych wśród wszystkich doświadczeń.
Jest ona nie tylko taką, ale jest także bardzo owocną dla obu stron tej przyjaźni. Bóg ma Swój pożytek w ich korzystaniu z tej przyjaźni co wskazuje na Jego bezinteresowność w niej; podczas gdy ich owocem z tej przyjaźni są błogosławieństwa stworzenia, opatrzności, odkupienia, nauki, usprawiedliwienia, uświęcenia i wyswobodzenia. Stąd doznają oni odrodzenia a w ostateczności dojdą do doskonałych duchowych natur. Bóg Swoją opatrznością sprawia, że wszystkie rzeczy pomagają im ku dobremu. Dał On Swojego Syna na odkupienie, aby uwolnić ich z przekleństwa. W nauce uczy On ich wszystkich rzeczy ze Swojego Słowa w naznaczonym dla nich czasie tak, że są oni podtrzymywani Jego myślami. W usprawiedliwieniu przebacza On im grzechy i poczytuje ich za sprawiedliwych w Chrystusowej sprawiedliwości. W uświęceniu umożliwia im stanie się i pozostawanie umarłymi dla siebie i dla świata a żywymi dla Boga, gdy ofiarując swoje człowieczeństwo dla Jego spraw doznają przemiany na podobieństwo Chrystusowe jako Nowe Stworzenia. A w wyswobodzeniu broni On ich wśród walk i daje im zwycięstwo w ich walkach z grzechem, błędem, samolubstwem i światowością, gdy te walczą z nimi pod dowództwem diabła, świata i ciała. A w końcu da im zwycięstwo nad grobem przez wzbudzenie ich od umarłych i da im odpowiednie nagrody w życiu wiecznym. Są to owoce, jakie przyjaciele Boży otrzymują od Mego przez ich stosunki przyjaźni z Nim. A jak to przedstawiono wyżej Jego owocem z tej przyjaźni jest posiadanie takich przyjaciół i przyjemność pomagania im w tak wysokim stopniu.
Jak cenną i owocną jest Jego przyjaźń, tak jest ona trwałą i silną. Jednym ze smutnych faktów ludzkiej przyjaźni w większości wypadków, jest jej słabość i chwilowość. Większość przyjaźni nie jest w stanie znieść nawet ciężaru powodzenia, nie mówiąc już o niepowodzeniu. Zatem ziemskie przyjaźnie w większej
kol. 2
części prędko się przerywają, a dawni przyjaciele są często i łatwo zapominani. Prawie nikt nie może przeżyć ciężaru przeciwności. Nie tak rzecz się ma z przyjaźnią Jehowy. Czas nie tylko nie osłabia lecz wzmacnia ją. Powodzenie przydaje jej blasku, a przeciwność krystalizuje ją. Niebezpieczeństwa związane z nią cementują jeszcze silniej jej posiadaczy. Nacisk wywierany na nią czyni ją tym bardziej trwałą. Nasze błędy i słabości pobudzają Jehowę tym więcej do okazywania jej. W zdrowiu i chorobie, w radości i smutku, w przyjemności i bólu, w odpoczynku i pracy, w bezpieczeństwie i niebezpieczeństwie, w pomyślności i nieszczęściu, w życiu i śmierci pozostaje ona silna i trwała. Albowiem żadne rzeczy nie mogą odłączyć wiernych od przyjaźni istniejącej między nimi a Bogiem. Jedyną rzeczą, jaka może zmusić Boga do zerwania węzłów przyjaźni ze Swoimi przyjaciółmi, jest taka niewierność, która grzeszy dobrowolnie przeciwko Bogu — najlepszemu z przyjaciół. Jego bowiem przyjaźń jest tak mocna i trwała, że wytrzymuje ona wszystkie inne naciski, podczas gdy ten jeden przerywa jej same warunki bytu. Taki przyjaciel jest prawdziwym przyjacielem. Błogosławieni są ci, którzy są złączeni przyjaźnią z Bogiem. Nic ich nie urazi, nic im nie zaszkodzi, i niczego im nie będzie brakować, bo w Bogu i Jego przyjaźni znajdują oni dla siebie wszystko.
Ostatnią z niższych pierwszorzędnych łask charakteru Bożego, którą będziemy omawiać w tym rozdziale jest Jego królewskość. Królewskość jest łaską społeczną Jest prawdą, że wszystkie społeczne istoty nie posiadają jej obecnie, bo jest ona ograniczona tylko do małej klasy ludzi — rządców królewskich. Jej części składowe powinny się jednak częściowo znajdować we wszystkich, którzy jako istoty społeczne pod takim lub innym względem są postawione nad drugimi. Tak więc pewne postacie tej zalety powinny się znajdować w mężach jako głowach swoich żon, w rodzicach jako opiekunach swoich dzieci, w nauczycielach w zarządzaniu ich uczniami, w pracodawcach w kierowaniu ich pracownikami, w urzędnikach politycznych w zarządzaniu ich poddanymi i obywatelami nie będącymi na stanowisku urzędowym, w oficerach w dowodzeniu żołnierzami, marynarzami itd. Przez królewskość rozumiemy zaletę serca i umysłu, dzięki której ktoś jest rządcą królewskim, dzięki której czuje, myśli, mówi i działa, jak powinien czynić rządca królewski aby właściwie rządzić swoim ludem. Nie możemy uważać każdego jako posiadacza królewskiej cechy charakteru i zachowania się. Na pewno nie wykształcona i nierozsądna osoba nie mogłaby przedstawiać się nam jako osoba królewska, nie mogłaby też uczynić tego osoba popędliwa lub słabej woli. Nie uważamy także, aby osoba bez taktu i płaszcząca się przed kimś była królewską w sercu i zachowaniu się. Tak samo osoba samolubna i niepatriotyczna nie zasługuje na pochwałę królewskości. A więc również świat nie poważa tego, kto nie spełnia urzędu jak należy i nie jest wiemy jako osoba królewska. Dlaczego? Dlatego, że te zalety są bezpośrednim przeciwieństwem tych, jakie według naszego zdania