Teraźniejsza Prawda nr 7 – 1923 – str. 87
Henryk z Langenstein, Dietrich z Niem. i kardynał Mikołaj z Kuzy, i inni więcej i mniej wpływowi, (wiersze 19, 20)). Tak więc przez wyjawienie zła klerykalnego wyszły dwie partie reformacyjne i okazały się wydatnymi 1) partia biblijna, pozafiguralny Eliasz, wymagająca reformy biblijnej w naukach, organizacji i praktykowaniu i 2) partia klerykalistyczna (Baalowa) która żądała powierzchownej reformacji w życiu, pozostawiając nauki, organizacji, i praktykowania Rzymu na stronie. Pozafiguralni prorocy Baala byli za klerykalizmem, nie za papieską wszechwładzą i twierdzili, że ogólna rada jest wyższą od papieża.
Wyklif i Huss odnieśli się do ludu i panujących i wzbudzili ogólne poczucie do reformy; lud jednak nie chciał przyjąć reform, jakich żądali. Chramali na obie strony (wiersz 21). Że było ich mało w porównaniu do innych ruchów reformacyjnych było uznane przez Eliasza, (wiersz 22) i zwrócił się do nich do wypróbowania, kogo reformacyjne i ofiarne zasady i dzieła zostaną od Boga przyjęte. (Odpowiedź przez ogień 3 Moj. 9:24) Zebranie się w Karmel (ogród, owocowy) wyobraża, że szukano praktycznych skutków z reformacyjnych ofiar. Każda partia reformacyjna twierdziła, że jej program był jedynie praktyczny; a pozafiguralny Eliasz radził ludowi wybrać jedną z tych dwóch zasad (wiersz 21, 22) co miało wykazać, która z nich będzie od Boga przyjęta. (wiersze 23, 24) Pozafiguralny Eliasz mógł to z zapewnieniem uczynić, ponieważ wiedział, iż Szatan nie zreformuje swego Królestwa. W ogólności lud uważał za właściwą rzecz tak zadecydować, (wiersz 24) Każdy cielec przedstawiał ludzkość poszczególnych ofiarników. Kawałki przedstawiały osobnych biorących udział w tych dwóch reformacyjnych ruchach. Drzewo reprezentuje Pismo Św. i argumenty przez każdą stronę używane. Że ogień nie był podłożony pod żadnego z cielców wyobraża, że każda strona miała pozostawić do objawienia, czy rzeczywiście Boga Jehowy czy Szatana ofiara zostanie przyjętą. Pozafiguralny Eliasz naturalnie odnosił się do większej liczby drugiej partii reformacyjnej, w użyciu pierwszej sposobności zreformowania Kościoła. – (wiersz 25)
Wiersze 26-29. Klerykalna (Baalowa) katolicka reformacyjna partia zobaczyła, iż papieże i kolegium kardynałów były największą przeszkodą w drodze ich reform, stale im szkodząc a ostatecznie nie dozwalając im dojść do pożądanych skutków. Nie dlatego że nie czynili wysiłków je otrzymać, ponieważ nigdy nie walczyli mocniej jak w tym wypadku. Mając poparcie od królów i cesarzy, którzy żądali trzech ogólnych zjazdów rady, (1) w Pizie, 1409-1412 (2) w Konstancji, 1414-l418, i (3) w Baseli 1431-1449, uczynili największe wysiłki do reformy. Lecz nie chcący zreformować rzymskich nauk, organizacji i praktyki ograniczając swe wysiłki do zreformowania papieskiej wszechwładzy i morałów Kościoła w głowie (papieża) i członkach (klerze) oni stali za ogólnym katolickim systemem klerykału, baalizmu; i przeto wszystkie ich wysiłki nie były owocne. Ta Partia reformacyjna myślała, iż działa dla Jehowy, ale jako czciciele Baala służyła szatanowi, i nie otrzymała odpowiedzi; ponieważ Szatan nie chciał ich reformacji (wiersz 26). Rzeczywiście skakali po Kościele (ołtarzu) przez ich wystawianie się w Pyzie po strasznych
kol. 2
wystawianiach pozbyli się dwóch opozycyjnych papieży, obrali innego, z przyczyny ich wysiłków mieli trzech papieży, i każdy z tych trzech miał swoich licznych zwolenników! W Konstancji, Huss będąc prześladowany przez D’Ailly, został zamęczony a inni 72 byli przeciwko papieżowi Janowi XXIII, który wynikiem tego był zniesiony. Wielkie reputacje eksplodowały. Jeszcze gorzej działo się w Bazeli. Katolicki kościół, ołtarz, jego hierarchia, głowa i członki, zostały podeptane!
Do konferencji katolickich reformatorów postępek Jana Hussa i jego zwolenników i zwolenników Wiklifa przyprowadził katolickich reformatorów w mniejszą lub większą pogardę, jak ich bezowocne wysiłki stawały się więcej jawnymi i przez nauki i śmieszność pozafiguralnego Eliasza zostały znieważone, (wiersz 27) „Według ich zwyczaju” rzezali się publicznymi wyznaniami i karami za ich złe postępki, że wielu z nich poumierało z wyczerpania! – (wiersz 28) A choć ich nadzieje do zreformowania Kościoła jedna po drugiej nie wypełniły się z powodu chytrych papieży i kardynałów i ich zwolenników, trwali jednak w ich wysiłkach do nieograniczonej długości. Rada w Bazeli trwała 18 lat. Wyobraźmy sobie konwencję trwającą 18 lat! Ojcowie Święci mieli zapewne dobre płuca; niektórzy z nich przemawiali przez osiem dni stale, używając czas w krótkich pauzach dla ich posiłku; i nie dosyć na tem, ale niektórzy przemawiali nawet 13 dni stale. Zapewne że prorokowali aż do wieczora (czasu ofiarowania ofiary śniednej) Lecz wszystko nadaremnie (wiersz 29) Ich zasady i dzieła były odłożone lub odwrócone, tak że jak wysiłki reform ustały, około 10 lat po radzie w Bazeli, papieże, jeden gorszy nad swego poprzednika, kończąc na Alexandrze VI, 1492 – 1503, który był może najpodlejszym z wszystkich papieży, postępowali jeden po drugim w coraz większe popsucia, takie jak w dziesiątym, „ciemnym stuleciu”.
Wiersze 30-38. Pozafiguralny Eliasz w osobach Jana Wesley’a, który umarł 1489 i jego współpracownikach w Niderlandii i Niemczech, i Savonarola zamordowanego 1498, i jego współpracownikach we Włoszech działali między ludźmi z poważną uwagą, mianowicie począwszy od r. 1483 („Przystąpcie do mnie”). Obudzili pomiędzy niektórymi ducha prawdziwego poświęcenia, (naprawił ołtarz pański) – wiersz 30. Odezwa była dla wszystkich poświęconych (dwanaście kamieni, dwanaście pokoleń duchowego Izraela) na podstawie Biblii, jako jedyne źródło i reguła dla wiary i praktyk, i do Jezusa, jako jedynej głowy Kościoła i kapłaństwa wszystkich poświęconych wierzących i usprawiedliwionych z wiary. Przeto zgromadzili prawdziwy Kościół, ołtarz. Luther i Zwingli później wykazując te same zasady, rozpoczęli pozafiguralne ofiarowanie i w krótkości dołączyło się do nich sporo współpracowników. Rów około ołtarza przedstawia sferę ich pracy reformacyjnej – Biblię. Dwie miary zboża, miejsce około rowu, reprezentowały dwie części, Stary i Nowy Testament, napełnione prawdą. Dlatego ograniczali ich reformacyjne wysiłki w biblijnych naukach, organizacji i praktykach o ile one były na czasie, (wiersz 32). Drzewo przedstawia Biblijne ustępy i rozumne faktyczne argumenty w ich reformacyjnych wysiłkach używane; kawałki cielca reprezentują człowieczeństwo indywidualnie pozafiguralnego Eliasza. Cztery wiadra wody reprezentują cztery główne zasady