Teraźniejsza Prawda nr 37 – 1928 – str. 94
Choćbyśmy chcieli myśleć, że niektórzy z nich może nie umrą, to jednak wnioskujemy rozumniej, to jest, że wszyscy z nich umrą, nim otrzymają lepsze zmartwychwstanie ze Starożytnymi Świętymi, ponieważ przez ich śmierć dawają dowód wypełnienia ich kompletnego poświęcenia. Lecz jeżeli by kto z nich nie umarł, musimy wnioskować, że przy ich udoskonaleniu musiałaby nastąpić nagła zmiana ich fizycznych, umysłowych, moralnych i religijnych zdolności, co oprócz anestezji lub temu podobnemu, sprowadziło by wielkie boleści. Brat Russell nie dał nigdy swej opinii na tę fazę naszego przedmiotu, choć pewien brat powiedział nam, że brat Russell miał mówić, że nie wszyscy z nich potrzebują umrzeć. Brat Russell tego nigdy nie wyraził w swoich Pismach.
kol. 2
Nawet żadne Pismo nie mówi, że niektórzy z nich nie umrą; a z punktu widzenia na powyższe linie Biblijnych zasad, które brat Russell zastosował do Młodocianych Świętych, to myślimy, że ów brat, od którego jedynie to słyszeliśmy nie musiał rozumieć brata Russella na ten przedmiot. Pismo Święte stanowczo uczy, że poświęcają się na śmierć, a ci co mówią, że wszyscy z nich nie umrą, powinni mieć dowody na to; a ponieważ takowych dowodów nie ma ani w Piśmie Św., w rozumowaniu, ani w faktach, i z powodu, że wiele Młodocianych Świętych umarło, jest dodatni dowód do powyższych biblijnych zasad, które pokazują, że wszyscy Młodociani Świeci umrą, nim otrzymają lepsze zmartwychwstanie z Starożytnymi Świętymi.
INNE ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Pytanie: Czy mogę w krótkości otrzymać biblijny dowód na Tymczasowe Usprawiedliwienie?
Odpowiedź: To co ożywia usprawiedliwienie, jest przypisana zasługa Jezusowa i przyjęcie takowej przez Boga dla zniesienia grzechu Adamowego, a te rzeczy odbywają się po ofiarowaniu. Biblijny dowód na Tymczasowe Usprawiedliwienie byłby taki, któryby mógł pokazać, że w czasie Wieku Ewangelicznego odbywa się dla niektórych usprawiedliwienie, gdzie zasługa Jezusowa nie bywa aktualnie przypisana i dlatego wyrok Adamowy rzeczywiście (aktualnie) nie został zniesiony. Zasługa Jezusowa nie została przypisana dzieciom poświęconych, a jednak są usprawiedliwieni; ich usprawiedliwienie jest im przypisane (1 Kor. 7:14). Św. Paweł, adresując do (Rzym. 12:1) niepoświęconych wierzących jako braci doświadczających łaski. Boże przypisane odpuszczenie grzechów i z wiary przypisane usprawiedliwienie – dowodzi Biblijnie, że jest tymczasowe usprawiedliwienie Wieku Ewangelii. Rzym. 8:29, 30 jasno dowodzi o tymczasowym usprawiedliwieniu. Jak podaje brat Russell w VI Tomie na str. 218, pokazuje nasze doświadczenie w odwrotnie chronologicznym porządku, Apostoł mówi najprzód o naszym przeznaczeniu, po drugie o naszym wezwaniu do wysokiego powołania, (poświęcenia) po trzecie o usprawiedliwieniu, a po czwarte o zaszczyceniu nas mądrością Bożą; gdy zaś w 1Kor. 1:30 on podaje nasze doświadczenia w chronologicznym porządku, że otrzymujemy od Chrystusa najprzód mądrość, po drugie usprawiedliwienie, po trzecie poświęcenie, a po czwarte uwielbienie. Kalwiniści, używając Rzym. 8:30 na dowód teorii „raz w łasce, zawsze w łasce” twierdzą, że ustęp ten pokazuje chronologiczny porządek postępowania w życiu Chrześcijańskim i z tego twierdzą, że wszyscy, których Bóg powołuje do pokuty pokutują i ci którzy pokutują są usprawiedliwieni; ich usprawiedliwienie jest im przepisane, i którzy są usprawiedliwieni są uwielbieni w Królestwie; zapewne, że ich twierdzenia byłyby właściwe, jeżeli ustęp ten pokazywałby doświadczenia w chronologicznym porządku. Lecz f akta dowodzą, że nie wszyscy, którzy są wezwani do pokuty pokutują i że nie wszyscy, którzy pokutują bywają usprawiedliwieni i że nie wszyscy, którzy są usprawiedliwieni będą uwielbieni w niebie. Dlatego ustęp ten musi być zrozumiany jako uczący o naszych doświadczeniach w odwrotnie chronologicznym porządku. Stąd usprawiedliwienie tu wzmiankowane przychodzi przed zaproszeniem do wysokiego powołania, które odbywa się przy zaproszeniu do ofiarowania – pierwszej części poświęcenia. A więc to usprawiedliwienie jest tymczasowym. Tak samo usprawiedliwienie w 1Kor. 1:30 jest tymczasowym. Najjaśniejszy dowód na tymczasowe usprawiedliwienie trwające podczas Wieku Ewangelii znajduje się w Rzym. 4:1-12. Doświadczone to usprawiedliwienie z wiary Abrahama i Dawida, nie mające przypisanych zasług Jezusowych i zniesionego wyroku Adamowego było tymczasowym usprawiedliwieniem i jest dla nas napisane na dowód 5 na przykład, że takie usprawiedliwienie odbywa się w czasie Wieku Ewangelii – to dowodzi tymczasowe usprawiedliwienie.
kol. 2
W wierszu 11 jest wyraźnie powiedziane, że Abraham otrzymał typową obrzezkę jako typową pieczęć – ożywiającą jego tymczasowe usprawiedliwienie, aby przez to stał się typem na Boga – w obrazie tymczasowym ojcem wszystkich niepoświęconych (nieobrzezanych), z wiary usprawiedliwionych wierzących. Następny wiersz pokazuje, aby się stał także jako typ na Boga – obrazowo ożywionym Ojcem wszystkich poświęconych, czy Żydów, czy Pogan. Widzimy więc jak brat Russell uczył Prawdy, a jak brat Rutherford wprowadził wiele błędów do przedmiotu na tymczasowe usprawiedliwienie. (P. 27, 68).
Pytanie: Ponieważ słowo „epifania” znaczy jasne świecenie, czy to znaczy wyprowadzenie złego i błędu, jak również prawdy do jasnej światłości?
Odpowiedź: W odnoszeniu do czynu słowo „epifania” znaczy jasne świecenie czyli objawienie odnośnie zasad, osób lub rzeczy. Te zasady mogą być prawdziwe lub fałszywe. Osoby mogą także być dobre lub złe. Tak samo rzeczy mogą być dobre lub złe. Że objawienie dobrych zasad jest użyte przez słowo; jest widocznym z 2Tym. 1:9, 10, i że objawienie złych zasad jest określone tym samym Słowem, jest widocznym z 2Tes. 2:9. Że Epifania jako okres czasu ma objawić dobre i złe osoby, jest widocznym z 2Tym. 4:1; i że ma objawić dobre i złe postępki jest widocznym z 1Kor. 4:5: „Nie sądźcie przed czasem, ażby przyszedł Pan, który też oświeci, co skrytego jest w ciemności i objawi rady serc.” Epifania jest dlatego tym szczególnym okresem czasu do objawienia zasad, osób i rzeczy, czy dobrych, czy złych, w ich prawdziwym i jasnym świetle, (P. 1925, 193).
Pytanie: Ponieważ „on zły sługa” jest Biblijnie określoną osobą, kiedy możemy spodziewać się, że Pan objawi go i jego czyny w prawdziwym charakterze?
Odpowiedź: W czasie jak miał być czynnym jako zły sługa. A tym okresem czasu jest Epifania; ponieważ „wierny i roztropny sługa” został objawiony podczas Parousii podczas tego szczególnego czasu jego czynności; a łączność między Mat. 24:45-47 i Mat. 24:48-51 pokazuje, że po ukompletowaniu czynności wiernego i roztropnego sługi zły sługa miał okazać się na jego scenie i miał wykonywać jego złe uczynki. Praca żęcia i pokłosia (praca Paruzji) będąc pod przewodnictwem „wiernego sługi” on w zupełności dokończył (Ezech. 9:11) i był tu aż do końca Paruzji. Dlatego czynności „złego sługi” należą do Epifanii, do okresu, który następuje po Paruzji. Dlatego też widzimy, że złe nauki i praktyki w religijnej sferze złego sługi przechodziły ich wyjawianie zaraz krótko potem, gdy Epifania zaczęła się. Jest to potrzebne, aby wyjawić jego złe nauki i złe praktyki (lub czyny w pracy Pańskiej) dlatego, aby ostrzec trzodę Bożą przed złem. Jeżeli lud Boży nie byłby ostrzeżony, wpadłby w sidło szatana, które on wprowadził przez tych; którzy stali się niewolnikami największego przeciwnika Bożego, aby ich wykorzystać i przez