Teraźniejsza Prawda nr 36 – 1928 – str. 76
pewnym, że Biblia, nasze doświadczenie i historia Kościoła zgadzają się z takim zapatrywaniem.
SYMBOLIZM DESEK
Zbadajmy następnie symboliczne znaczenie desek w Najświętszej Świątnicy. Najświętsza Świątnica była zupełnym sześcianem, jej wysokość, długość i szerokość miały każde po dziesięć łokci. Każda deska miała półtora łokcia szerokości. Mamy powiedziane, że było sześć desek, które miały dziewięć łokci szerokości, i części dwóch innych desek, które tworzyły zachodnią ścianę Najświętszej Świątnicy. (2 Moj. 26:22 – 25). Dlatego mogło być tylko pół łokcia końca każdej deski w Najświętszej Świątnicy, jako część jej zachodniej ściany. Innymi słowy, tylko jedna trzecia część desek narożnikowych pokazywała się w środku, jako ściana Najświętszej Świątnicy. Z tego samego powodu na każdej z dwóch bocznych ścian Najświętszej Świątnicy było 6 1 – 3 desek widzialnych ze środka Najświętszej Świątnicy, a czterech innych desek 1 – 3 widzialna była z wewnątrz, podczas gdy 2 – 3 znajdowały się na zewnątrz Najświętszej Świątnicy. Deski te są również symboliczne. Nowy Testament składa się z 27 ksiąg, z których jak widzieliśmy, dziewięć wyobrażone są przez pięć słupów w Świętej Świątnicy i przez cztery słupy w Najświętszej Świątnicy, a pozostałe 18 symbolizowane są, jak uważamy, przez wszystkie 18 desek widzialnych wewnątrz Najświętszej Świątnicy. A cóż z czterema księgami, każdej z których jedna trzecia część wchodziła w skład czterech narożników Najświętszej Świątnicy? My jesteśmy zdania, że symbolizują one cztery z pięciu najważniejszych ksiąg Starego Testamentu. Pięć ksiąg Mojżeszowych – Pentateuch – uważane są za najważniejsze księgi Starego Testamentu. Widzieliśmy już, że pierwsza z nich Genesis przedstawiona jest przez jeden z środkowych drągów. Stąd też uważamy, że cztery następne (Exodus, Leviticus, Numeri i Deuteronomium) przedstawione są przez cztery deski, których każdej trzecia część widzialna jest w Najświętszej Świątnicy. To powoduje pytanie: Dlaczego tylko 1/3 część każdej z desek reprezentujących te księgi widzialna jest z wnętrza Najświętszej Świątnicy, podczas gdy 2/3 ich nie są widzialne? Uważamy, że ma to na celu wykazanie, że chociaż księgi, które one symbolizują, nie należą jako takie do ksiąg Nowego Testamentu, to jednak ich figuralne nauki decydują o charakterze i zakresie wszystkiego w Nowym Testamencie. Zaiste kto rozumie figuralne nauki tych czterech ksiąg, ten wie, że wskazują one nauki ksiąg Nowego Testamentu, jak żadne inne cztery księgi Starego Testamentu nie robią – faktycznie bardziej aniżeli wszystkie inne księgi Starego Testamentu razem wzięte. Pozostaje jeszcze 26 desek, które dotychczas nie były omawiane. Należy zauważyć, że są to deski będące całkowicie wewnątrz Świętej Świątnicy 13 w każdej z jej bocznych ścian. Jesteśmy zdania, że te 26 desek symbolizują pozostałe księgi Starego Testamentu, przy czym prawdopodobnie te w ścianie południowej symbolizują 13 ważniejszych, a te w ścianie północnej 13 mniej ważnych. Zaprawdę w drągach, słupach i deskach Przybytku Pan dał nam zasługujący na największą uwagę szereg symbolów, a ich nadawanie się do symbolizowania 66 ksiąg Biblii staje się widocznym, gdy będziemy baczyć, iż, jak one były fundamentem i oparciem właściwego Przybytku – zarówno też i zasłon lnianych i ich przykryć – tak te 66 ksiąg Biblii są fundamentem
kol. 2
i oparciem Chrystusa – rzeczywistego Przybytku Bożego.
Ze zrębu właściwego budynku pozostają jeszcze do rozważenia podstawki – piedestały – i czopy, które, wsunięte w fugowe otwory w podstawkach, służyły do utrzymywania desek i słupów w prostej pozycji. Wszystkie te podstawki były srebrne, z wyjątkiem pięciu, które podtrzymywały pięć słupów w Świętej Świątnicy. (2Moj. 26:19, 21 25, 32). Te pięć podstawek zrobione były z miedzi. (2Moj. 26:37). Srebrne podstawki przedstawiają fakt, że Prawda jest podstawą ksiąg Biblijnych i że księgi te są prawdziwie Boskiego pochodzenia. Fakt, iż pięć słupów w Świętej Świątnicy opierało się na miedzianych podstawkach zdaje się wyobrażać myśl, że pięć ksiąg, które one symbolizują, są osobliwie pożyteczne dla tych, co dopiero co wystąpili albo mają wstąpić ze stanu usprawiedliwionego w stan spłodzenia duchowego. Dwa złote czopy (2Moj. 26:17), które pasowały w dwa otwory fugowe w każdej podstawce, zdają się z jednej strony symbolizować fakt, że są dwie doktryny Boskie, które mocno utwierdzają każdą księgę Biblii w Prawdzie Bożej. Tymi dwiema doktrynami Boskimi są Restytucja i Wysokie Powołanie, albo Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka. (Obj. 15:2, 3). Ponieważ Pieśń Mojżesza jest głównym tematem Starego Testamentu, i ponieważ Pieśń Baranka jest głównym tematem Nowego Testamentu, dwa owe czopy zdają się z drugiej strony reprezentować te dwie części Biblii. Z tego punktu widzenia fakt, że znajdują się w otworach fugowych podstawek, symbolizuje, iż obie części Biblii są po równo z Boskiej ręki i prawdziwe i że oparte są na Prawdzie i w ten sposób, jako jedno Boskie Objawienie, w sposób Boski i mocno utrzymują w Prawdzie każdą z ich ksiąg. Równa odległość czopów jednego od drugiego w ścianach symbolizuje fakt, że dwie te części Biblii są Bosko zgodne jedna z drugą.
POZAFIGURALNY ZRĄB
Powyższa dyskusja pokazuje, że zrąb Przybytku – deski, czopy, drągi, słupy i podstawki – jako całość przedstawiają Biblię jako taką, a w swych częściach księgi Biblii z ich głównymi charakterystykami i celami. Jak koniecznym było, abyśmy rozumieli znaczenie z punktu widzenia Wieku Ewangelicznego każdej części Przybytku, jaką Gersonici i Kaatyci mieli pod swoim dozorem, aby zrozumieć pracę Gersonitów i Kaatytów Wieku Ewangelicznego, tak samo koniecznym jest, byśmy rozumieli znaczenie z punktu widzenia Wieku Ewangelicznego każdej części budynku Przybytku, jaką Meraryci mieli pod swoim dozorem, abyśmy mogli zrozumieć pracę Merarytów Wieku Ewangelicznego. Rozumiejąc znaczenie zrębu Przybytku z punktu widzenia Wieku Ewangelicznego, jak powyżej, widzimy, że nie było to pracą Merarytów Wieku Ewangelicznego wyjaśniać rozmaite sprawy odnoszące się do zawartości Biblii, albowiem z rozmaitych punktów widzenia i celów było to pracą Kaatytów i Gersonitów Wieku Ewangelicznego. Wynika z tego zatem, że w odniesieniu do Biblii mieli oni wszystką pracę Lewicką Wieku Ewangelicznego, jakiej inne grupy Lewickie nie miały w odniesieniu do Biblii, to jest pracę układania, wydawania, przepisywania i drukowania Biblii. Praca ta przedstawiona jest zatem przez podnoszenie, noszenie i składanie budowy Przybytku przez Merarytów. Wielce szlachetna i bogata zaiste w błogosławieństwa była ta praca. Ich pracowitość i owocność przedstawione są w licznych