Teraźniejsza Prawda nr 36 – 1928 – str. 73
Wieku Ewangelicznego, pomoc ta pozasymbolizuje pracę czterech grup Amramickich w ich dozorowaniu Ołtarza Złotego. Wszelka pomoc, jaką klasa Chrystusowa otrzymała dla swojej ofiarniczej pracy, dla swego pocieszenia i poparcia bliźnich ofiarników, oraz dla modlitwy, jeżeli pochodzi ze wstępnych prac o Biblii jako o całości i o jej oddzielnych księgach, z prac egzegetycznych, oraz z równoległych i przedmiotowo ułożonych ustępów Kaatytów Wieku Ewangelicznego, pomoc ta symbolizuje pracę trzech grup Izaaryckich w ich dozorowaniu Ołtarza Złotego. Wszelka pomoc, jaką klasa Chrystusowa otrzymała dla swojej pracy ofiarniczej, dla swego pocieszenia i poparcia bliźnich ofiarników, oraz dla modlitwy, pochodząca z prac historycznych, biograficznych, chronologicznych, archeologicznych i geograficznych Kaatytów Wieku Ewangelicznego, pomoc ta pokazuje pozaobrazową pracę czterech grup Hebronickich w ich dozorowaniu Ołtarza Złotego. I wszelka praca, jaką klasa Chrystusowa otrzymała w swojej pracy ofiarniczej, dla swego pocieszenia i dla poparcia bliźnich ofiarników, oraz dla modlitwy, pochodząca z prac etycznych, dogmatycznych i apologetycznych Kaatytów Wieku Ewangelicznego, pomoc ta pokazuje pozaobrazową pracę trzech grup Husyjelitów w ich dozorowaniu Ołtarza Złotego.
Piątym sprzętem z mebli Przybytku zostającym pod dozorem Kaatytów był Ołtarz całopalenia. Ołtarz ten przedstawia Jezusa i Kościół w ich poświęconej łudź kości, na którym ich prawa życiowe ofiarowane są jako godna przyjęcia Ofiara Bogu. Wszelka pomoc, jaką Kaatyci Wieku Ewangelicznego udzielili Jezusowi i Kościołowi oraz względem Jezusa i Kościoła w ich poświęconej ludzkości, symbolizowana była przez Kaatytów noszących Ołtarz całopalenia. Tak więc przez zachowanie odnośnych części Biblii w ich Oryginałach i starożytnych Przekładach i przez ich prace nad pisaniem słowników, gramatyk, robienie tłumaczeń i konkordansów Kaatyci Wieku Ewangelicznego służyli w odniesieniu do poświęconej ludzkości klasy Chrystusowej. Wszelka pomoc z rodzaju prac wstępnych, egzegetycznych i uzgadniających, jaką Kaatyci Wieku Ewangelicznego dali klasie Chrystusowej lub o klasie Chrystusowej w jej poświęconej ludzkości, pozasymbolizuje Izaarytów noszących Ołtarz całopalenia. I wszelka etyczna, doktrynalna, dowodowa i apologetyczna pomoc o rzeczach Biblijnych, jakie Kaatyci Wieku Ewangelicznego udzielili klasie Chrystusowej lub o klasie Chrystusowej w jej ofiarowanej ludzkości, pozasymbolizuje Husyjelitów mających pod swoim urzędowym dozorem Ołtarz całopalenia.
Ostatnim sprzętem z mebli, znajdującym się pod dozorem Kaatytów, była Miednica. Miednica ta składała się z dwóch części: podstawy i wanny. (2Moj. 30: 18). Miednica przedstawia Bib]je, a woda w niej wyobraża oczyszczające prawdy Biblii (Efez. 5:26; Żyd. 10:22; 1Jana 5:6, 8); podstawa prawdopodobnie przedstawia Stary Testament, a wanna Nowy Testament. Pewnym jest, że Biblia składa się z tych dwóch części; pewnym jest także, iż Stary Testament jest podstawą Nowego Testamentu, i pewnym jest w końcu, że oczyszczające prawdy Biblii dla Nowego Stworzenia znajdują się głównie w Nowym Testamencie, jak woda Miednicy znajdowała się głównie w wannie Miednicy. Prawie niepotrzebnym jest wykazywanie, jak Kaatyci Wieku Ewangelicznego służyli w tym względzie Miednicy pozafiguralnej, albowiem wszystka ich z Boskiego przeznaczenia
kol. 2
dana praca odnosiła się do Biblii pod względem jej zachowania słów, wysłowienia, ksiąg, wierszów, historii, wpływów, przepisów, nauk i prawdziwości, które to rzeczy dali oni między innymi rzeczami, jako środki za pomocą których Bóg daje nam oczyszczające prawdy.
Prosimy zauważyć, że nie mówiliśmy nic o naczyniach należących do mebli Przybytku i do drugiej zasłony. Te również znajdowały się pod dozorem Kaatytów. (4Moj. 3:31; 4:5-15). Pominęliśmy ich, ponieważ nie są one wyszczególnione w 4Moj. 3:1-51; są one jednak wyszczególnione w 4Moj. 4:5-15. Pozostawiamy je zatem do późniejszego omówienia, jeżeli Pan pozwoli.
Zauważmy, że Eleazar, syn Aarona, był przywódcą (księciem) nad przywódcami (książęty) Lewickimi i że miał nadzór nad tymi, którzy pełnili straż przy Świątyni. Symbolizuje to, jak w ciągu Wieku Ewangelicznego (Mat. 18:18) Dwunastu Apostołów przez swoje pisma i urządzenia Kościoła byli ponad sześćdziesięcioma Lewickimi grupami Wieku Ewangelicznego, jak również ponad trzema głównymi grupami – dogmatykami (pozafiguralny Elfazan)), ewangelistami (pozafiguralny Eliazar) i ponad Biblijnymi wydawcami (pozafiguralny Suryjel); a dla Epifanii (Mat. 24:45-47; Łuk. 12:42-46) symbolizuje, jak „on Sługa” przez swoje pisma i przez swe urządzenia dla Wielkiej Kompan j i miał być ponad wszystkimi grupami Lewickimi i ich przywódcami Epifanii, oraz, że dlatego nauki jego i urządzenia dla nich są Boskiego pochodzenia i że ich obowiązują. Dlatego rewolucjonizm przeciw naukom i urządzeniom jego jako „onego Sługi” jest wielce przeciwny woli Bożej i stanowi pewny dowód faktu, że tacy rewolucjoniści są Lewitami Epifanii – członkami Wielkiej Kompanii. Z wiersza tego, jak i z Mat. 24:45 – 47 i Łuk. 12:42 – 46, możemy łatwo widzieć, dlaczego Pan przez poselstwo Epifanii tak ostro świadczył przeciw lekceważeniu nauk i urządzeń „onego Sługi” ze strony Lewitów Epifanii; albowiem jego ogólne nauki i urządzenia są tym samym wykazane, że są naukami i urządzeniami Bożymi dla tychże Lewitów, gdyż Bóg dał je jemu, aby przedstawił je Jego ludowi dla Lewitów Epifanii.
Dotąd w naszym badaniu Lewitów Wieku Ewangelicznego (4Moj. 3:1- 32) rozpatrywaliśmy ich najpierw w rozmaitych grupach, działach, poddziałach itd., i przekonaliśmy się, że z punktu widzenia ich działalności składają się z sześćdziesięciu odrębnych sekcji czyli oddziałów. Potem badaliśmy działalność Lewitów Gersonickich Wieku Ewangelicznego z punktu widzenia części pozafiguralnego Przybytku, jakie nosili. Następnie badaliśmy działalność Lewitów Kaatyckich Wieku Ewangelicznego z punktu widzenia części pozafiguralnego Przybytku, jakie nosili. Tak daleko zaprowadziły nas dotychczasowe badania. To pozostawia nam jeszcze do badania działalności Lewitów Meraryckich Wieku Ewangelicznego z punktu widzenia części pozafiguralnego Przybytku, jakie oni nosili. Z pomocą Boża przystępujemy teraz do tego badania. Zakończyliśmy poprzednią część tego artykułu objaśnieniem 4Moj. 3:32, a nasze obecne badanie rozpoczyna się od 4Moj. 3:33. Wskazaliśmy już w Ter. Prawdzie, że Maheliccy Meraryci Wieku Ewangelicznego symbolizują redaktorów Biblii i odnośnych ksiąg itd., a iż Michaiccy Meraryci Wieku Ewangelicznego symbolizują wydawców, przepisywaczy i drukarzy takichże dzieł. (Wiersz 33).