To w Piśmie Św. nazywane jest bojowaniem dobrego boju; i wszyscy powinniśmy być dobrymi żołnierzami w tej walce dla prawa prawdy, z miłością broniąc czci naszego wodza i wolności Jego ludu. Lecz takie dobre używanie bojownictwa nie podoba się Księciowi tego świata, i będzie starał się to przekręcić, ponieważ nie może on tego wprost używać. Dlatego pobudza szatan niektórych do przedstawienia im, że takie bojownictwo powinno być ich główną zaletą (rzeczą); dlatego też pobudza takowych, aby zwalczali wszystko i każdego, więcej braci aniżeli. mocy ciemności, nominalnych chrześcian więcej niż błędy i ignorancyę, któremi ci są zaślepieni. Rzeczywiście szatan życzy sobie, abyśmy „walczyli przeciwko Bogu.” Dlatego drodzy bracia i siostry, bądźmy ostrożnymi na tym punkcie. Sądźmy najprzód i przede wszystkim samych siebie, abyśmy nie rzucili kamienia obrażenia przed innych; zwalczajmy w naszych własnych sercach złego ducha, który stara się wytworzyć góry z drobnostek i przysposobią nas, abyśmy stali się swarliwymi względem małych rzeczy. „Większy jest ten, co panuje nad swoim duchem, niż ten, co zdobył miasta.” Miejmy się na ostrożności, ażeby nasza obrona dla Prawdy nie była z pobudków samochwalstwa; lecz aby była z miłości dla Prawdy, z miłości dla Pana, z miłości dla Jego ludu, dla braci. Jeżeli miłość będzie pobudką do tego, to pokaże się, przez miłujące, grzeczne, cierpliwe i pokorne wysiłki przeciwko współsługom; bądźmy także „uprzejmymi dla wszystkich.” Niech Słowo Ducha, Słowo Boże, które jest prędkie i silne, dzieli wszystko.

X. Strzeżcie się wszystkich myśli, uczuć i warunków,
kol. 2
które mogły by mieć łączność z zazdrością, nienawiścią, sporem, zawiścią. Nie dawajcie tym rzeczom miejsca w waszych sercach ani na chwilę; ponieważ takowe uszkodzą wam wielce, i oprócz tego uszkodzą innych. Trzymajcie wasze serca, wasze wole wasze zamiary i życzenia napełnione miłością ku Bogu i Jego stworzeniom, najwięcej „ku Bogu, i stosunkowo ku wszystkim, którzy posiadają Jego ducha i postępują Jego wskazaną drogą.

XI. Nie ufajcie waszemu sumieniu. Gdy by ono miało być naszem wystarczającem kierownikiem nie potrzebowalibyśmy żadnego Pisma Św. Większość ludzi nie ma, można mówić,, żadnego sumienia; ponieważ ślepi są do zasad i praw Bożych, które dał Bóg, aby prowadziły nasze sumienie. I jeszcze gorszymi są ci wspomniani u 1. Tym. 4:2. Dlatego powinniśmy ostrożnie przestrzegać Słowa Bożego, abyśmy za pomocą tegoż ostrożnie chodzili.

XII.  Nie bądź śmiałym i odważnym z wyjątkiem dla prawości, dla Prawdy. Co się tyczy samego siebie, miej bojaźń dla grzechu, abyś nie obraził Mistrza, abyś nie utracił wielkiej nagrody wysokiego powołania. Prawie wszyscy, którzy odpadają, tracą najprzód wszelką bojaźń i ufają tylko w sobie. Tacy zapominają na słowa: „Jeżeli to przy Was będzie, nigdy się nie potkniecie.” (2. Pio. 1:5-10). Drodzy bracia i siostry „bójmyż się tedy, aby snąć zaniedbawszy obietnicy o wejściu do odpocznienia Jego, nie zdał się kto z was być upośledzony.” (Żyd. 4:1). Częściowo przez utratę właściwej bojaźni, i „niemożebnie, aby tacy mogli być znów odnowieni do pokuty.”

kol. 1

LEWICI WIEKU EWANGELICZNEGO

4Moj. 3:1 – 51. (Część druga Ciąg dalszy)  P. 22, 7; 22, 21.

      Rozdział, który wyjaśniamy –  figurę i pozafigurę – w wierszach 27-31 omawia pracę Kaatytów. W następnym rozdziale, wiersze 1-20, dane jest wiele szczegółów połączonych z ich pracą i rzeczami, z którymi oni mieli do czynienia. O tych większych szczegółach mamy zamiar pisać, gdy za wolą Bożą – omawiać będziemy ten rozdział. Obecnie ograniczymy naszą uwagę tylko do szczegółów podanych w 4Moj. 3:27-31. W Ter. Prawdzie num. 34 z maja tego roku wyjaśniliśmy pozafigury Wieku Ewangelicznego Amramitów, Izaarytów, Hebronitów i Hysyjelitów, dlatego nie potrzebujemy wchodzić w szczegóły wiersza 27. W naszej poprzedniej części wyjaśniliśmy w związku z naszymi uwagami o wierszu 22 pozafigury wierszów 28 i 34. Dlatego nie będziemy dłużej omawiać wiersza 28. W wierszu 29 miejsce namiotów Kaatytów w stosunku do Przybytku podane jest jako znajdujące się z południowej jego strony. Widocznie strona południowa Przybytku była po stronie wschodniej najważniejszą stroną Przybytku, i z tego to powodu Kaatyci, jako najważniejsi z Lewitów, mieli przywilej mieszkać na południowej stronie świętej budowli, co symbolizowało, że Kaatyci Wieku Ewangelicznego będą najwyższą klasą, jak również, że mieli pełnić najodpowiedzialniejszą i najważniejszą pracę z Lewitów Wieku Ewangelicznego. Napewno w figurze Kaatyci nosili najświętsze naczynia Przybytku, co jest pozafigurą faktu, że Kaatyci Wieku Ewangelicznego pełnić będą ważniejszą i bardziej odpowiedzialna pracę, aniżeli którzykolwiek inni Wieku Ewangelicznego. Wyjaśniliśmy już wiersz 30, a mianowicie, że Elisafan, przywódca Kaatytów, jest pozafigurą dogmatyków, jako najwpływowszych
kol. 2
z Kaatytów, Wieku Ewangelicznego.

      W wierszu 31, oprócz miednicy, o której nie ma wzmianki w obecnym Hebrajskim tekście tego wiersza, poszczególne naczynia Przybytku, znajdujące się pod nadzorem Kaatytów, są wymienione. Jest to szczególny fakt, że obecny tekst Hebrajski 4Moj. 4:1 – 20, gdzie umeblowanie Przybytku jest wyliczone, również opuszcza miednicę; jednakowoż ta, jako część naczyń Przybytku znajdowała się oczywiście pod nadzorem Kaatytów, a zatem bardzo słusznie nie jest wymieniona pomiędzy naczyniami noszonymi przez innych Lewitów. (4 Moj. 3:25, 36 37; 4:25, 25, 31, 32). Septuaginta, Samarytańskie pięć ksiąg Mojżesza (Pentateuch) i Samarytańskie Wydanie, które wszystkie są o wiele wieków starsze aniżeli nasze najstarsze rękopisy teraźniejszego tekstu Hebrajskiego, zawierają w 4Moj. 4:14 stwierdzenie, że miednica była pokryta najpierw szatą purpurową a następnie skórą fokową, a przeto ze względu na to, gdzie wzmianka ta znajduje się, miednicę nosili widocznie Kaatyci. Jesteśmy zdania, że te bardzo starożytne teksty poprawnie przedstawiają istotę rzeczy. Pierwszą rzeczą, o jakiej wiersz 31 mówi, że znajdowała się pod nadzorem Kaatytów, była Arka. Jak się dowiedzieliśmy, część Arki stanowiąca skrzynię symbolizuje Chrystusa, jako skarbiec pełnych urządzeń Jehowy (zobacz Cienie Przybytku); jej ubłagalnia, Cherubinowie i światło Chwały symbolizują Jehowę – Głowę Chrystusa, (zobacz Cienie Przyb.) Zatem Kaatyci noszący Arkę symbolizują dla Wieku Ewangelicznego fakt, że próbnie usprawiedliwieni Kaatyci pełnić będą służbę przez swoje odczyty i pisma o Bogu i o klasie Chrystusa w jej stanie poza zasłoną, to jest w stanie

poprzednia strona – następna strona