Teraźniejsza Prawda nr 35 – 1928 – str. 55
wierzących i usprawiedliwionych z wiary. Przeto zgromadzili prawdziwy Kościół, ołtarz. Luther i Zwingli później wykazując te same zasady, rozpoczęli pozafiguralne ofiarowanie i w krótkości dołączyło się do nich sporo współpracowników. Rów około ołtarza przedstawia sferę ich pracy reformacyjnej – Biblię. Dwie miary zboża, miejsce około rowu, reprezentowały dwie części, Stary i Nowy Testament, napełnione prawdą. Dlatego ograniczali ich reformacyjne wysiłki w biblijnych naukach, organizacji i praktykach o ile one były na czasie, (wiersz 32). Drzewo przedstawia Biblijne ustępy i rozumne faktyczne argumenty w ich reformacyjnych wysiłkach używane; kawałki cielca reprezentują człowieczeństwo indywidualnie pozafiguralnego Eliasza. Cztery wiadra wody reprezentują cztery główne zasady protestanckiej reformacji (1) Biblię, jako jedyne źródło i reguła dla wiary i praktyki, (2) Jezus, jedyna głowa prawdziwego Kościoła, (3) Usprawiedliwienie przez wiarę jedynie, (4) wyłączne kapłaństwo poświęconych wierzących. Pierwsze wylanie wody reprezentuje nauczanie tych czterech prawd przez Luterańską Reformację; (wiersz 33) drugie wylanie przedstawia te same prawdy nauczane przez Episkopalną (angielską, lecz nie Henryka VIII) reformacją; a trzecie wylanie, wyobraża te same prawdy nauczane przez kalwińską (prezbiteriańską) reformację – wiersz 34.
Te nauki pokryły i otaczały prawdziwy Kościół (ołtarz) i mogły wszędzie być znalezione w Biblii (rowie). Modlitwa Eliasza reprezentuje ogniste i zaufałe dążenia, widoczne przez pracę reformacji po stronie wierzących ku prawdziwemu zreformowaniu i przekonaniu ludu Bożego (wiersze 36, 37). Przez prawdziwą dokonaną reformację, Jehowa zamanifestował, że przyjął ofiarowane człowieczeństwo wierzących (cielca) użyte biblijne ustępy i argumenty (drzewo), prawdziwy Kościół (ołtarz), nauki czterech głównych zasad reformatorów, (cztery wiadra wody) i historyczne dowody ku wzmocnieniu (proch) – (wiersz 38). Prawie cała Europa była przywrócona do protestantyzmu przeciwko klerykalistom, czcicielom Baalowym; i gdyby nie oszukańcze podstępy Jezuitów a mianowicie katolickie inkwizycje, armie i motłochy, cała Europa byłaby prawdopodobnie przywróconą do protestantyzmu i taką by została, (wiersz 39). Ofiara skończyła się przed rokiem 1918.
W dodatku budująca (ofiarnicza) praca reformatorów, była jednocześnie niszczącą wszystkie religijne spory owych czasów. Wierni żądali od klerykalnych nauczycieli Rzymu odpowiedzi w sprawie, przez co ostatni zostali uchwyceni. Cyson (krzywy) reprezentuje krzywe postępki rzymskich błędów, które wierni słowem ducha – pozafiguralnych proroków Baala – „pobili” – (wiersz 40) Początek pozafigury tego wierszu zaczyna się od początku reformacji.
Ograniczona cyrkulacja Biblii od 1517-1619 była „szumem dżdżu wielkiego”. Biblia w ten sposób cyrkulowana, do której pozafiguralny Eliasz odnosił się, jako gwarancji, że władze cywilne (Achab) mogły przyjmować (jeść i pić) od przywłaszczającego papiestwa swoje właśnie właściwe władze wykazanie w Biblii (wiersz 41). Władze cywilne działały też na tej zasadzie, jak historia Europy obficie dowodzi, i to już od końca reformacji a wzmocniły się znacznie przez 30 letnią wojnę, 1618 – 1648. Eliasz wchodzący na wierzch Karmelu wyobraża szukanie przez klasę Eliasza szczytu owocowości z rozszerzania Biblii; a ich modlitwy za tem są pokazane w ostatniej części 42 wierszu. Początki pozafigur tego wierszu oraz pierwsza część pozafiguralnego Eliasza modlitwy, przyprowadza nas aż do początku reformacji.
Jak wiemy, reformacja była „reformacją w sekty”. Dlatego sekciarze służyli pozafiguralnemu Eliaszowi i są pokazani w figurze przez sługę Eliasza. Wszystkich reformacji na sekty było siedem, od 1517-1799, pokazane przez siedmiorazowe chodzenie sługi Eliasza
kol. 2
dopatrzeć się przychodzącego deszczu, (wiersze 43, 44), które były następujące (1) Luterańską, (2) Episkopalna, (3) Prezbiteriańska, (4) Baptyska, (5) Socjańska (później nazwaną Unitario-Uniwersalska), (6) Kongregacjonalska i (7) Metodyska. Pięć z nich rozpoczęły się między 1517 a 1540; dlatego pozafigura tych wierszy rozpoczyna się od początku reformacji.
Wiersze 43-46 pomogą nam do wykazania czasu deszczu, gdyż wskazują na wypadki, które działy się i po deszczu. Wydawanie Biblii bez pozwolenia od papiestwa było buntem (morzem) w oczach Rzymu. Dlatego tylko z symbolicznego morza mogła przyjść obietnica deszczu Biblii. Dlatego też pozafiguralny Eliasz kazał denominacjonalistom patrzeć za Bibliami pochodzącymi od tych stron, które oburzały się przeciwko rzymskiemu zarządzeniu względem rozszerzania Biblii. Siódme pójście i patrzenie sługi stało się przez ruch Metodyski, który rozpoczął się, nie jak VII tom naucza w 1728 (w którym to roku Wesley był ordynowany na Episkopalnego księdza, a potem był czynnym jako taki w tym Kościele, zgodnie z jego zasadami i zarządzeniami); ale w 1738, gdy był nawrócony i rozpoczął ruch, który po wielu latach rozwinął się w Metodyzm. „Mały obłok” – wiersz 44 – przedstawia (Obj. 14:14) utrudniające nauki o wolności, równości i braterstwie, jako przeciwne władzy królowaniu i t. d. wyglądające od oświecających i rewolucjonistycznych agencji z Francji przed i podczas Francuskiej rewolucji. 1748-1804, wynikiem, czego pod opatrznością Boską dana była pozafiguralnemu Eliaszowi pomoc. (Obj. 12:15, 16) Te utrudniające i częściowo prawdziwe nauki były wyrażeniem ludzkiej mocy (dłoń człowiecza) przeciwko papieskim błędom i dały obietnice pełnej mocy z nauk biblijnych (obłok w 45) o prawdziwej wolności, równości i braterstwie. Przez te dwa podziały nauk, papieskie władze eklezjastyczne (niebiosa w. 45) zostały zupełnie zaćmione. Pozafiguralny Eliasz przez metodyski kościół, który z początku był ruchem chrześcijańskiej wolności, równości i braterstwa przeciwko Kościołowi angielskiemu, powiedział cywilnym władzom, ażeby przygotowali się do wstrząsień, jakie mają spotkać Kościół i Państwo, z powodu prawd, które oświeciciele i rewolucyjni agitatorzy głosili; i przez to przygotował władze cywilne do pewnego stopnia do większej odporności przeciwko uderzeniu, jakie Francuska rewolucja im dała, ponieważ wyszła jak wał morski na brzegi społeczeństwa. (w. 44) Gdy obie nauki Francuskich oświecicieli i rewolucjonistów (mała chmura) o naturalnej wolności, równości i braterstwie z ich działającymi skutkami w Francuskiej Rewolucji i wojnach Napoleońskich (obłoki z wiatrem zaćmione); i gdy prawdziwe nauki biblijne o chrześcijańskiej wolności i braterstwie („chmury”) z ich działającymi skutkami, wojną („obłoki”, część wiatru) przeciwko wiążącemu Biblię Rzymowi, zaciemniły z kłopotem władze papieskie (niebiosa) i deszcz Biblii nastąpił (deszcz) przez biblijne stowarzyszenia mianowicie od 1804-1816, czego wynikiem nauki biblijne z nawałem sprowadzają kłopot na Rzym (obłoki) i wojny (wiatr) na rzymskie zabranianie Biblii. Kombinacja wypadków (1) walki i działalności francuskich oświecicieli i rewolucjonistów i militarystów względem wolności, równości i braterstwa przeciwko księżom, królom, autokracji itd. (2) prawdziwe nauki biblijne o tych przedmiotach i z tego wynikająca wojna przeciwko Rzymskiemu zabranianiu Biblii, zmusiły władze cywilne do zorganizowania się w koncert narodowy, (wóz) przed przyjściem deszczu, dać nieprzyjazną uwagę (wsiadłszy, jechał) do przedmiotu łączności Kościoła z Państwem (Jezreela nominalnego) nasienia Bożego, wspólnego zamieszkiwania Achaba i Jezabeli) z wynikiem, że wcale nie zaprosili papieża do brania udziału w konferencji w Wiedniu po następującej porażce Napoleonowej, 1815, który to czyn pokazuje rzeczywiście nowoczesną odrazę między kościołem a państwem (w. 45).