Teraźniejsza Prawda nr 35 – 1928 – str. 51
Następnie spór Nestoriański, 428-431, zadecydował na radzie w Efezach r. 431. i spór Eutychyański, 444-451, zadecydował na radzie w Calcedonii 451, że błędy względem pokrewieństwa ludzkiej i boskiej natury Chrystusa tryumfowały. Od r. 412-529 błędy o grzechu, ludzkiej woli, usprawiedliwieniu, wyborze i wolnej łasce tryumfowały. W każdym takim sporze wierna klasa Eliasza sprzeciwiła się błądowcom; a nieortodoksyjna Klasa teologów, choć nie była z klasy Eliasza, ani broniła Prawdy przeciw wchłaniającym się błędom, stała jednakowoż częściowo po stronie wiernych. Ci teologowie sekciarze, założyli systemy sekciarskie, z których niektóre zaginęły w trudnych ich doświadczeniach, a niektóre z nich jak Nestoriańskie i Coptic Chrześcijańskie jeszcze do dziś egzystują. Rozumiemy, że ci sekciarze będąc przeciwnikami tryumfującego Katolicyzmu, są właśnie owymi pozafiguralnymi krukami, którzy udzielali pewnego pokarmu wiernym w następnym okresie czasu, od r. 539-799. Podczas tego czasu, od 539 – 799, Arianizm umarł zupełnie, a ostatnia narodowość ariańska to jest Longobardy zostały zupełnie zamienione na Katolicyzm przed r. 700. Brat Olson twierdzi, że ariańska wiara i naród, jego pozafigury wdowy z Sarepty i jej syna (bardzo niewłaściwie zastosowane) trwały aż po czasie Waldego, 1173-1217. Takie podanie jest historycznie nieprawdziwe. (Zobacz artykuł o Armianizmie w Mc Clintock’a i Stronga Encyklopedii) Sam Waldo jako też drudzy reformatorzy stali się już r. 799 do około 1540 trójcowyznawcami. Nic więc nie jest prawdą z historii co on podaje o pozafigurze wdowy z Sarepty i jej synie względem Eliasza. Czy nie chciał by on podać choć jeden autorytet, aby udowodnić, że Arianizm był wyznawany podczas i po czasie Walde’go przed r. 1540? i że Waldo był Arianem?
Potok Charyt (przecinający, rozbierający, 2Tym. 2:15) przedstawia małe prawdy, które wierni pozostawili po sobie, gdy powyżej podane błędy były przedstawiane. Te prawdy były trzymane w obecności ludzi (Jordanu) przez tych, których pędzono do więcej odosobnionego stanowiska.
Cztery znaczne spory odbyły się między r. 539-799, podczas którego to czasu pozafiguralne kruki, sekciarze, karmili pozaobrazowego Eliasza. 1) Czy znajduje się w Chrystusie jedna natura, czy też dwie (544-553) zadecydowane na drugiej radzie w Konstantynopolu 553. 2) czy znajduje się jedna wola w Chrystusie, czy też dwie (633-680) zadecydowane na trzeciej radzie Konstantynopolskiej 680. 3) czy Chrześcijanie mają oddawać religijną część obrazom, czy nie mają (717-787) zadecydowane na drugiej radzie w Nicei 787. 4) Czy Chrystus, jako ludzka istota był takim samym prawdziwym synem Bożym jak jest teraz w Boskiej postaci (782-799) zadecydowane w Frankach na narodowym synodzie w Aachen 799. Te spory doprowadziły do rozdzieleń i sekt. To trochę prawdy (Charyt) które było przyniesione z poprzedniego czasu z tematów o Bogu, Chrystusie, Duchu Świętym, Człowieku, grzechu, wolnej łasce, wyborze, Kościele itd. wyschło podczas tych sporów. Ostatni z nich został uchwalony, gdy Felix von Urgel z Hiszpanii, wódz przeciwko Katolikom, wyrzekł się swego poglądu, przyjąwszy pogląd katolicki po sześciodniowej debacie na radzie w Aachen 799. Tak przy rozpoczęciu się Papieskiego tysiąclecia 799, pozaobrazowy Charyt wysechł, a pozaobrazowe kruki przestały karmić Eliasza. Ten właśnie wypadek w łączności z tymi rzeczami daje nam datę, gdy pozaobrazowy Eliasz otrzymał słowo iść do pozaobrazowej Sarepty miejsca topienia (smelting place.)
Wiersze 8-16. Mając w pamięci klucz do typu Eliasza – musimy patrzeć do pozafiguralnego Eliasza działalności łącznie z protestującymi przeciwko błędom, i z ruchami reformacyjnymi, abyśmy mogli zauważyć pozafigury i następujące wiersze tego rozdziału.
kol. 2
Nasz umiłowany brat John Edgar, pokazał nam, jak długo sfałszowane Papieskie Tysiąclecie trwało, od 799-1799. Takiemu tysiącleciu rozumie się, musiała uprzedzić posucha pozaobrazowego Charyt, i bezczynność pozaobrazowych kruków podczas Papieskiej kontroli, a pozaobrazowy Eliasz musiał się udać w takie miejsce, które nie było by pod absolutną władzą Papieża, ale pod kontrolą partii przeciwnej Papieskiej wszechwładzy. Takie terytoria znajdujemy w północnych Włochach, w południowej i wschodniej Francji, w Szwajcarii i w Niemczech, gdyż tu pod większą lub mniejszą protekcją rządową, żyli ludzie, którzy byli przeciwni Papieskiej wszechwładzy i dziwnym praktykom Rzym. Kościoła. Wodzowie tych partii byli od 799-840 Cesarz Charlemagne, później jego starszy syn Louis, w historii nazwany Louis Pobożny, który objął władzę, jako cesarz po jego ojcu w 814. Charlemagne a mianowicie Louis, sprzeciwiali się papieskiemu twierdzeniu największej władzy nad Kościołem, stojąc przy prawach Franko-Longobardo-niemieckim klerze, który sprzeciwiał się twierdzeniom Papieskim i ustawał na tym, że cesarzowi należy się większa władza nad państwem. Co więcej, sprzeciwiali się bałwochwalstwu Papieskiemu, które okazywało się w czczeniu świętych, aniołów, relikwii i obrazów. W tych właśnie kwestiach otrzymali poparcie, od wielu z kleru, od szlachty i ludzi w tych terytoriach. Partia ta więc składała się z protestantów, którzy protestowali przeciw władzy papieskiej i bałwochwalstwu, i według naszego wyrozumienia, ci są pozafigurą wdowy z Sarepty. Oni byli pozaobrazową wdową w tym znaczeniu, ponieważ nie posiadali poparcia i społeczności wzmagającej się i silnej partii, która stała za Papieskim zwierzchnictwem i Bałwochwalstwem. Do tej pierwszej partii, jako podpory, prowadził Pan przez pewne zasady Swego Słowa i przez Jego opatrzność Klasę Eliasza, mianowicie w osobach dwóch wodzów, Claudiusa, późniejszego biskupa z Turynu, we Włoszech, który w historii kościelnej nazwany jest pierwszym protestantem i reformatorem i umarł w r. 839 i Agobarda, późniejszego arcybiskupa z Lyons, we Francji, który umarł r 840. Jest pewnym, że ten pierwszy a prawdopodobnie ten drugi przyszli z innymi poświęconymi braćmi do Feliksa z Urgel, ostatnim krukiem, z Hiszpanii, gdzie odbył się ostatni i czwarty spór 539 – 799, aby wziąć udział w debatach Frankowego narodowego synodu w Aachen r. 799. Po skończeniu debaty ci wszyscy widzieli, że Charyt zupełnie wysechł i że kruki już więcej nie dawali Klasie Eliasza pozaobrazowego chleba i mięsa. Przy tej debacie spotkali się z Louis Pobożnym, który panował nad częścią cesarstwa swego ojca w południowej i wschodnio południowej Francji i w północno zachodnich Włochach. Za ich prośbą udzielił im przywilejów w jego edukacyjnych zakonnych instytucjach, gdzie oprócz innych rzeczy, Louisa poglądy przeciwko Papieskiej Wszechwładzy i Bałwochwalstwom były nauczane tym młodzieńcom, którzy pragnęli takich nauk popartych Pismem Świętym w tych instytucjach. Później Louis zaprosił Claudiusa i Agobarda do swej rady, jako nauczycieli kapłanów. Będąc nakarmieni umiejętnością, którą otrzymali od protestujących, wszyscy ci młodzi ludzie stali się bardzo czynnymi w udzielaniu reform, sprzeciwiały się Papieskiej Wszechwładzy i bałwochwalstwu; a mianowicie w sprawie Claudiusa w Turynie od r. 813-839, i Agobarda w Lyons od 813-840.
POZAFIGURALNA SAREPTA
Z tymi w krótkości określonymi faktami w naszej pamięci patrzmy na typ. Sarepta, miejsce potępienia (smelting place), przedstawia próbne stanowiska protestujących przeciwko Papieskiej Wszechwładzy i Bałwochwalstwu. Sarepta należąc do pozafiguralnego Sydonu, rybołówstwa, znaczy, iż żyli w sferze, która nie była w harmonii w ogólności z nominalnym duchowym Izraelem, a jednak mniej lub więcej w kompromisie (rybołowiąc, kupcząc z nim).