Teraźniejsza Prawda nr 34 – 1928 – str. 42
POZAOBRAZOWI HUSYJELICI
Czwarta i ostatnia grupa Kaatytowych Lewitów, Husyjelici, składała się z trzech poddziałów (2 Moj. 6:22). Husyjel znaczy władza Boża, i jesteśmy zdania, że pozaobrazowymi Husyjelitami Wieku Ewangelicznego są ci usprawiedliwieni uczeni, którzy pracowali specjalnie na polu Teologii Systematycznej, dawali wykłady o postępowaniu, doktrynie i dowodach Chrześcijaństwa w sposób systematyczny. Husyjelici, Misael i Elisafan, wynoszący precz umarłych kapłanów (3Moj. 10:4, 5), symbolizujący, jak błędnie nauczający teologowie użyci będą przez Pana Jezusa do odwodzenia od Wiernych klasy Drugiej Śmierci i Wielkiej Kompan j i, zdają się nasuwać przypuszczenie, że Husyjelici symbolizują systematycznych teologów. To wskazuje dalej fakt, że Elisafan (4 Moj. 3:30) zrobiony został książęciem Kaatytów; i niewątpliwie systematyczni doktrynalni teologowie byli pomiędzy pozaobrazowymi Lewitami najwpływowszymi ze wszystkich uczonych Biblijnych. Były trzy grupy usprawiedliwionych wierzących, którzy jako systematyczni teologowie odpowiadali trzem poddziałom Husyjelitów. Pierwsza z nich składa się z tych usprawiedliwionych wierzących, którzy ogłaszali odczyty i pisali dzieła systematyczne o postępowaniu (Misael, który jest co Bóg jest (w charakterze) (?), zwane zwykle Etyką. Butler, Edwards i Martinsen należą do najowocniejszych pisarzy o Etyce Chrześcijańskiej. Drugą grupą usprawiedliwionych uczonych, którzy jako systematyczni teologowie wykładali odczyty i pisali dzieła o teologii systematycznej, są Biblijni i wyznaniowi dogmatycy (Elsafan, potężny obrońca). Niektórzy z nich dali wielkie systemy teologii dla rozmaitych wyznań, ulepszali i bronili swoich wierzeń, drudzy z nich starali się wyrazić swoje pojmowanie dogmatów Biblijnych niezależnie od wierzeń. Każde wyznanie ma swoich ulubionych dogmatyków. Następujący są największymi dogmatykami rozmaitych kościołów: Perrone (Katolicki), Gerhard (Luterański), Kalwin (Prezbiteriański), Beveridge (Episkopalny), Gili (Baptyski), Watson (Metodyski), Barklay (Kwakrów). Ci i liczni inni dogmatycy nie tylko wyłuszczyli i starali się dowieść swoich poglądów doktrynalnych, lecz również bronili ich od ataków i atakowali przeciwne zapatrywania doktrynalne. Trzecią grupą usprawiedliwionych uczonych, którzy jako teologowie systematyczni wygłaszali odczyty i pisali dzieła o teologii systematycznej, są ci apologiści (Zytry, ochrona, obrona), którzy wyłuszczali systematycznie zewnętrzne i wewnętrzne dowody religii Chrześcijańskiej. Niektórzy z najwybitniejszych mówców i pisarzy w tej grupie są Butler, Watson, Paley, Rawlison i Blunt.
Tak tedy przedstawiliśmy pozasymbole Kaatytowych Lewitów w ich działach, poddziałach i podpoddziałach. Widzieliśmy, że pozaobrazowi Amramici są ochraniaczami Biblii a jako badacze słów Pisma mieli do czynienia, lingwistycznie, z Biblią i doborem wyrazów w niej: że pozaobrazowi Izaaryci, jako badacze zawartości Pisma, mieli do czynienia, objaśniające, z księgarni i myślami, jakie księgi zawierały, oraz z wierszami Biblii, osobiście i w stosunku jednych do drugich; że pozaobrazowi Hebronici, jako badacze historyczni, mieli do czynienia, historycznie, z Biblią i osobami Eklezjastycznymi. zasadami i rzeczami: oraz że pozaobrazowi Husyjelici, jako Myśliciele, mieli do czynienia, systematycznie, z (błędnie pojmowaną) teolog ją Biblijną i z teologią Wyznaniową.
kol. 2
Pozaobrazowymi Kaatytami Wieku Ewangelicznego są uczeni pisarze i nauczyciele w Chrześcijaństwie, piszący i głoszący z mniej lub więcej naukowego punktu widzenia. Gdy spojrzymy na obrazowych Lewitów Kaatytowych i na ich pracę, a potem na ich pozaobrazy Wieku Ewangelicznego, zaiste widzimy uderzające podobieństwo obrazu i pozaobrazu. To odpowiadanie sobie czyli podobieństwo będzie jeszcze tym bardziej uderzająco wyraźne, gdy przyjdziemy do badania artykułów o Przybytku, który obrazowi Kaatytowi mieli powierzony swojemu dozorowi w służbie.
Trzecia grupa obrazowych Lewitów byli Merarycy, składający się z dwóch poddziałów – Maheli (chory, słaby) i Muzy (ustępujący). (4Moj. 3:17, 20, 33). Wyobrażają oni klasę usprawiedliwionych, którzy pełnią pracę zapełniającą lukę w potrzebach religijnych nie wypełnionych przez dwie drugie grupy Lewitów. Pozaobrazowi Kaatytowie dostarczają uczonych dzieł dla Kapłanów i dla nominalnego ludu Bożego. Pozaobrazowi Gersonici dostarczają rozpraw i druków zachęcających lud do pokuty, wiary i poświęcenia. Meraryci zdają się symbolizować tych redaktorów, którzy przygotowują te prace wydawania i tych wydawców, którzy dopilnowują druku i cyrkulacji. Mahelici (słabi) zdają się symbolizować usprawiedliwionych redaktorów, którzy jak używamy tego słowa w tym związku, nie są pisarzami i zawiadowcami czasopism i miesięczników, lecz przygotowują pisma innych do druku, jak naprzykład przez kompilacje, układanie, poprawianie, robienie przypisków, rejestrowanie itd., pism pozaobrazowych Kaatytów i Gersonitów – redaktorzy w tym ogólnym znaczeniu słowa, jak ci bracia, którzy przygotowują przedruki Strażnicy pod prasę; redagują je oni, lecz ich nie piszą. Ich pracą jest kompilowanie i układanie artykułów, dopisywanie uwag z rozmaitych powodów, z których niektóre wskazują, gdzie jaśniejsze przedstawienie przedmiotu można znaleźć, przygotowywanie dla nich rejestrów itd. Lecz oczywiście redaktorzy Przedruków Strażnicy nie są Mahelitami Wieku Ewangelicznego; są oni przejściowymi Mahelitami. Zazwyczaj tacy redaktorzy przygotowują wstęp do pracy, jaką redagują, a często również biografię jej autora, i dodają te rzeczy, które by mogły zwiększyć użyteczność pracy, jej jasność, kompletność itd. Ci redaktorzy składali się z dwóch grup: (1) redaktorzy Biblii; (2) redaktorzy innych prac religijnych, symbolizowanych przez Eleazara (syna Maheliego), potężnego pomocnika, i Cysa, łuk. (1Kron. 23:21). Faktyczne zaprzestanie odrębnej działalności takich redaktorów Biblijnych w ciągu ostatnich siedemdziesięciu pięciu latach, i ich mniejsze lub większe połączenie się z klasą ogólnych redaktorów ksiąg religijnych wskazane jest w 1Kron. 23:22.
Musytska gałąź Merarytów symbolizuje dla Wieku Ewangelicznego tych wydawców, którzy poświęcili się układaniu do kopiowania lub drukowania i rozsyłania literatury Chrześcijańskiej. Przed wynalezieniem druku tacy wynajmowali umiejących pisać do kopiowania takiej literatury. Zwłaszcza zatrudnieni byli taką praca niektórzy mnichowie, a ich zakony lub patronowie dopilnowali, aby mieli materiał do swej pracy i zajmowali się rozsyłaniem gotowych egzemplarzy, a zatem działali jako wydawcy. Po wynalezieniu sztuki drukarskiej stosunki te znacznie się zmieniły. Pojedynczy wydawcy, kompanie i korporacje zaczęły powstawać na wszystkie strony i popchnęli naprzód pracę układania