Teraźniejsza Prawda nr 34 – 1928 – str. 40
ze szczególnych części Przybytku, jakie mieli pod swoim nadzorem (wiersze 36, 37) wnosimy, że pozaobrazowi Meraryci Wieku Ewangelicznego byli to ci usprawiedliwieni, którzy, wspomagani przez swoich towarzyszy, służyli Kapłaństwu i nominalnemu ludowi Bożemu w związku z wydawniczymi organizacjami, przez układanie i wydawanie Biblii i innej stosownej literatury religijnej. Z faktu, że Gersonici (Gerson, obcy tam) mieli dwa wozy (organizacje) do pomagania im w ich pracy, oraz ze szczególnych części Przybytku, jakie mieli pod swoim nadzorem, wnosimy, że pozaobrazowymi Gersonitami Wieku Ewangelicznego byli ci usprawiedliwieni, którzy wspomagani przez swoich towarzyszów, służyli Kapłanom i nominalnemu ludowi Bożemu w związku z organizacji służby duchowej, oraz organizacjami ewangelistycznymi i misjonarskimi. Trzy te określenia grup Lewitów Wieku Ewangelicznego staną się widoczniejsze i prawdziwe, gdy dalej w niniejszym artykule zbadamy pracę ich symbolów i poznamy pozasymboliczne znaczenie pracy tych symbolów. Napewno w ciągu Wieku Ewangelicznego Pan nasz sprawił, aby opis i podział powyższych trzech klas Lewitów pozaobrazowych został uskuteczniony, oraz wyznaczył pewne ukwalifikowane próbnie osoby do tej służby pozaobrazowego namiotu.
W wierszu 18 podane są dwa podziały Gersonitów – Lobni ( biały) i Semei (sławny). My rozumiemy, że pozaobrazowymi Lobnitami Wieku Ewangelicznego są ci próbnie usprawiedliwieni, którzy, ze swoimi pomocnikami, byli duchownymi misjonarzami i ewangelistycznymi (1) pisarzami (Jejel, Bóg żyje), i (2) mówcami (Zetam, oliwa) i świeckimi pracownikami (Joel, Jehowa jest Bogiem), starającymi się o nawrócenie grzeszników i pogan, odpowiadającymi trzem grupom Lobnitów (1Kron. 23:8). Semei Gersonitami Wieku Ewangelicznego byli ci próbnie usprawiedliwieni, którzy, ze swoimi pomocnikami, starali się dawać instrukcje religijne, jako duchowni – (1) pisarze duchowni na temat dobrego życia i poświęcenia (Haran, góral), (2) mówcy duchowni na temat dobrego życia i poświęcenia (Haziel, przewidziany przez Boga) i (3) świeccy pracownicy, starsi itd. (Selomit, pokojowość), odpowiadający trzem grupom Semeitów (1Kron. 23:9).
W określeniach naszych mówiliśmy o misjonarzach i ewangelistach z ich pomocnikami i o duchowych z ich pomocnikami, itd. Powód tego jest następujący: wszyscy Lewici urodzeni przed miesiącem lub więcej zostali policzeni, lecz tylko mający lat trzydzieści do pięćdziesięciu ( 4 Moj. 4:3, 23, 30) mieli przywilej wypełniania pracy urzędowej. To służenie Lewitów symbolizowało misjonarzy, ewangelistów, ministrów, świeckich pracowników, uczonych, autorów, mówców, nauczycieli, redaktorów i wydawców; podczas gdy ci usprawiedliwieni, co nie byli dosyć dojrzali do tych rzeczy, lecz pomagali swoim dojrzałym braciom w ich pracy, wyobrażeni są przez Lewitów, którzy byli poniżej trzydziestu lat. Ci usprawiedliwieni, którzy przestali działać jako misjonarze, ewangeliści, ministrowie, świeccy pracownicy, uczeni, autorowie, mówcy, nauczyciele, redaktorzy i wydawcy, wyobrażeni są przez tych Lewitów, którzy mieli powyżej pięćdziesięciu lat i którzy skutkiem tego przestali pełnić urzędową pracę Lewitów.
W wierszu 19 cztery poddziały synów Kaatowych są dane: Amram (wysocy ludzie), Izaar (olej), Hebron (przyjaźń) i Husyjel (władza od Boga). Amramowi Lewici składali się wyłącznie z potomków Mojżeszowych,
kol. 2
ponieważ jedynym drugim synem Amrama był Aaron, którego potomkowie byli kapłanami, (1Kron. 23:13-17). Ponieważ kapłani brani byli z Kaatytów, ci, jako bliżej spokrewnieni z kapłanami, byli najwyżsi z trzech grup Lewitów, a Amramici, jako następni krewni kapłanów, byli najwyższym poddziałem Kaatytów; a zatem Amramici byli najwyższym poddziałem Lewitów. Symbolizuje to fakt, że pozaobrazowi Amramici Wieku Ewangelicznego powinni pełnić służbę, któraby była bliżej kapłańskiej – jednakże nie kapłańska – niż którykolwiek inny poddział usprawiedliwionych, i że powinni być pomocniejsi Maluczkiemu Stadku, niż którykolwiek inny poddział usprawiedliwionych. Która klasa usprawiedliwionych mężów dała najpomocniejszą służbę Kapłaństwu? Odpowiadamy, że ci uczeni, którzy dostarczyli bezpośrednich Pomocy Biblijnych – pozaobrazowi Amramici. Ci – bynajmniej nie pozasymbolicznie do Mojżesza (Psalmy 99:6) – zachowali Biblię i służyli w kwestii doboru w niej wyrazów. Pierwszym poddziałem tych, odpowiadających Gersonickim potomkom Mojżesza (1Kron. 23:14-16), są krytycy tekstu, którzy przygotowali krytyczne recenzje Hebrajskiego, Chaldejskiego i Greckiego oryginałów Pisma Świętego oraz rozmaitych starożytnych wydań, jak Orygen w trzecim wieku; Erazm, Stephens i Beza w szesnastym wieku; Walton w siedemnastym wieku; Mills, Bentley, Bengal, Wetstein i Griesbach w osiemnastym wieku; Łachman, Tischendorf, Tragelles, Westcott i Hort w dziewiętnastym wieku.
POZAOBRAZOWI AMRAMICI
Druga grupa pozaobrazowych Amramitów, odpowiadająca potomkom Mojżeszowym przez Eleazara (1Kron. 23:15-17), składa się z pewnej liczby poddziałów, które wszystkie służyły w sprawie doboru wyrazów w Biblii: (1) Hebrajscy, Chaldejscy i Greccy układacze słowników Starego i Nowego Testamentu, jako to Gezenjus, Tregelles, Davidson, Davies, Young i Strong, którzy dali nam słowniki Hebrajskiego i Chaldejskiego Starego Testamentu, z których pięciu ostatnich oparło swoje słowniki na Gezenjusie, będącym niewątpliwie największym ze wszystkich Hebrajskich i Chaldejskich pisarzy słowników, i jak Grimm, Robinson, Thayer, Young i Strong, którzy dali nam Greckie słowniki Nowego Testamentu. Tregelles’a Angielskie tłumaczenie i udoskonalenie Genjusowego Hebrajskiego i Chaldejskiego słownika Starego Testamentu, oraz Thayer’a tłumaczenie i przejrzenie Grimmowego Greckiego Słownika Nowego Testamentu są niewątpliwie najlepszymi słownikami dla Angielskich badaczy, jakie istnieją w ich poszczególnych departamentach. (2) Następną grupą odpowiadającą potomkom Mojżesza przez Eliezera są Gramatycy, którzy dostarczyli nam Gramatykę Hebrajską i Chaldejską dla Starego Testamentu, jak Gezenjus, Ewald i Green, oraz Greccy Gramatycy dla Nowego Testamentu, jak Winer, Buttmann, Blass i Thayer. (3) Trzecią grupa tych uczonych odpowiadającą pewnym innym potomkom Mojżesza przez Eliezera są tłumacze Pisma. Przykłady ich są liczne. Tłumaczenia zwane: „Authorized, ” „English Revised” są dobrze znane. Wilson, Young i Rotherham dali nam bardzo dobre angielskie tłumaczenia. Chociaż rozmaite tłumaczenia mają pewne poszczególne zalety, Rotherhama ostatnie wydanie, do którego z wyraźną korzyścią używał Doktora Ginsberga krytycznych czytań tekstu Hebrajskiego i Westcotta i Hort’a