nie tylko wobec świata, ale jeden względem drugiego; także do cierpliwości jednych względem drugich i wszystkich ludzi, także do dobroci dla wszystkich, do braterskiej miłości, pobożności i czystości. Przypominam, że te przymioty są nam niezbędnie potrzebne, byśmy mogli osiągnąć Królestwo, a według zapewnienia Apostoła, gdy to czynić będziemy, nigdy się nie potkniemy. „Tak bowiem hojnie dane nam będzie wejście do wiecznego Królestwa Pana naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa.”

      Jest moim życzeniem, aby moja ostatnia Wola i Testament zostały ogłoszone w wydaniu Watch Tower (Strażnicy) zaraz po mojej śmierci.

      Mam nadzieję dla siebie jak i dla całego Izraela Bożego, że niezadługo spotkamy się, abyśmy nie rozstali się
kol. 2
więcej, przy Pierwszym Zmartwychwstaniu, w obecności naszego Mistrza, gdzie jest zupełność radości po wszystkie czasy. Gdy ocucimy się, będziemy zadowoleni, będąc Jemu przypodobani. „Przemienieni z chwały w chwałę.”

(Podpisano)
Charles Taze Russell.

      Opublikowane i oświadczone w obecności świadków, których nazwiska pod tym podpisane. Mae F. Land M. Almeta Nation Laura M. Whitehouse.
W Allegheny, Pa., dwudziestego dziewiątego Czerwca, tysiąc dziewięćsetnego siódmego roku.

kol. 1

LEWICI WIEKU EWANGELICZNEGO

4Moj. 3:1-51
(P 1921, 164; 1921, 184.)

      Podaliśmy już w Teraźniejszej Prawdzie krótki rozbiór obrazu i pozaobrazu pierwszego i drugiego rozdziałów czwartej księgi Mojżesza. Przekonaliśmy się, że rozdziały te dają symboliczną historię organizacji Nominalnego Kościoła w jego dwunastu ogólnych podziałach wyznaniowych, a rozdział pierwszy daje również nieco o Lewitach Wieku Ewangelicznego – próbnie usprawiedliwionych wierzących. Rozdziały te mieć będą także pozatypy Epifanii i Tysiąclecia. Akt liczenia ludu w jego pokoleniach zdaje się symbolizować akt opisywania i ograniczania wyznania jako takiego. Że symboliczne znaczenie liczenia jest opisywaniem i ograniczaniem zdaje się być widocznym z Ps. 48:13: „Otoczcie Syon, i obstąpcie go, policzcie (literalnie: policz, to jest opisz i ogranicz) wieże (główne i najmocniejsze prawdy) jego.” Tak rozumiane pierwsze dziesięć rozdziałów 4Moj. dają nam obrazową historię głównej organizacji pracy ludu Bożego, nominalnego i rzeczywistego, podczas Wieku Ewangelicznego, jak również podczas Parousii, Epifanii i Tysiąclecia. W celu lepszego zrozumienia tego artykułu radzimy przejrzeć artykuł o Izraelitach Wieku Ewangelii (w Ter. Prawdzie No. 26, str. 8) zanim czytelnik pójdzie dalej.

      W niniejszym artykule pragniemy zbadać obraz i pozaobraz 4Moj. 3:1-51 w tym stopniu, w jakim odnoszą się do obrazu Wieku Ewangelicznego, który jest punktem zapatrywania listu do Żydów 3:1-4:3. Obraz Paruzji (1Kor. 10:1-14), a osobliwie obraz Epifanii (Mal. 3:2, 3), różnią się od obrazu Wieku Ewangelicznego. W obrazie Wieku Ewangelicznego wszystkie nowe stworzenia były Kapłanami. W ciągu Paruzji, która była przejściowym okresem pomiędzy Wiekiem Ewangelicznym a Epifanią, bardziej buntownicze nowe stworzenia (brane z Bożego, a nie z naszego punktu widzenia) zaczęły stawać się pozaobrazowymi Lewitami, jak można widzieć z pozafigury Kory i jego 250 Lewickich towarzyszy; lecz Bóg nadal, pomimo, że wiedział o ich rzeczywistym charakterze Wielkiej Kompanii, traktował ich przez całą Paruzję jak Kapłanów, podczas gdy w ciągu Epifanii Wielka Kompan j a zaczęła z naszego punktu widzenia okazywać się pozaobrazowymi Lewitami. Z drugiej zaś strony, próbnie usprawiedliwieni przez cały Wiek Ewangeliczny aż do Epifanii, są pozaobrazowymi Lewitami. Są oni (tymi) „Poganami” – specjalna, klasa pomiędzy niepoświęconymi – symboliczni Poganie – którzy
kol. 2
w ciągu Wieku Ewangelicznego mieli Sień pozaobrazową jako swoje miejsce stania przed Panem (Obj. 11:2). Dla jasności w tłumaczeniu naszego przedmiotu w artykule niniejszym ograniczymy badanie do obrazu Wieku Ewangelicznego, pozostawiając resztę obrazów do dalszego badania.

      Zazwyczaj w księdze 4Mojżesza, gdy Mojżesz i Aaron wspomniani są jako działający razem, Mojżesz symbolizuje Pana naszego, a Aaron Maluczkie Stadko. (4 Moj. 12:1-15; zobacz uwagi Bereańskie). Jest to pogląd 4Moj. 3:1. W pewnych połączeniach Mojżesz symbolizuje niekiedy Zakon, czasami Jezusa; Aaron niekiedy Jezusa a niekiedy Jezusa i Kościół; synowie Aarona – Kościół. Gdy, odrębnie od Mojżesza, w 3 i 4 księgach Moj. Aaron i jego synowie, bez wyliczenia ich imion, wspomniani są razem, to Aaron zwykle symbolizuje Jezusa, a jego synowie Kościół. Lecz jeżeli synowie wymienieni są po imionach, wtenczas Aaron zwykle symbolizuje całego Jezusa, Głowę i Ciało, Nadab (uparty) symbolizuje klasę Drugiej Śmierci, Abiu (on jest mój Ojciec) symbolizuje Wielką Kompanię (T. 40), a Eleazar (potężny pomocnik, albo Bóg jest pomocnikiem), gdy symbol odnosi się do Żniwa Wieku Żydowskiego, wyobraża ogólnie Dwunastu Apostołów (których pieczy Prawda i cały Kościół powierzone zostały przez Pana naszego – 4Moj. 4:16; Mat. 16:19; 18:18; Obj. 12:1), a osobliwie Pawła Apostoła (4Moj. 19:3-7; T. 110), chociaż nie wyłącznie, albowiem inni Apostołowie również wskazywali Kościołowi wierność Starożytnych Godnych. Na Żniwo Wieku Ewangelicznego Eleazar symbolizuje naszego Pastora, któremu dany był nadzór nad Kościołem i Prawdą, jako „onemu Słudze.” (4 Moj. 4:16; 16:36-40; Mat. 24:45 47; Łuk. 12:43,46; 1Kor. 10:5-10). Na Wiek Ewangeliczny Itamar (pole palmowe) wyobraża tych przedniej szych „drugorzędnych proroków”, którzy działali wyłącznie jako specjalni nauczyciele i przewodnicy, a osobliwiej zarządzali pracą próbnie usprawiedliwionych (2Moj. 38:21; 4Moj. 4:28, 33; 7:8). Specjalna służba dwunastu Apostołów, „onego sługi” kolejno wybitniejszych drugorzędnych proroków podczas Wieku Ewangelicznego przedstawiona jest przez wyrażenie: „Eleazar i Itamar odprawowali urząd kapłański przed obliczem (wybitnie) Aarona (Jezusa i Kościoła), ojca swego (4Moj. 3:4). Fakt, że Nadab i Abiu byli bezdzietni, symbolizuje, że nikt z należących do klasy Drugiej Śmierci i Wielkiej Kompanii nie będzie przypuszczony ponownie

poprzednia strona – następna strona