Teraźniejsza Prawda nr 6 – 1923 – str. 77
znoszenie zła zgodnie z tymże Słowem. W ogóle przez pozostawanie wiernymi swoim ślubom poświecenia otrzymają dobry raport przez wiarę i posłuszeństwo.
(16) Pytanie: Czy Młodociani Święci pozostaną w ciele z tej Dyspensacji w drugą, bez przechodzenia koniecznie do grobu?
Odpowiedź: Nie znamy nic w Piśmie, co by bezpośrednio mówiło o tym punkcie, dlatego możemy wnioskować tylko przez podobieństwo, czyli analogię. Podobnie jak Starożytni Święci, poświęcają się oni, aby być wiernymi aż do śmierci, i podobnie jak tamtych poświęcenie ich nie zostało przyjęte, jako część ofiary za grzech. Byłoby na miejscu przypuszczać, że podobnie jak Starożytni Święci, będą oni musieli dowieść, że ich śluby poświęcenia są prawdziwe aż do ostatecznej granicy, co by oznaczało śmierć, albo to, co dla nich równałoby się śmierci. Jednakowoż ze względu, iż żyją oni bardzo blisko czasu Królestwa możliwe jest, że niektórzy z nich nie umrą. Jeżeli niektórzy z nich nie umrą, ale będą żyć, to sądzimy, iż będą musieli wykazać wierność, która będzie musiała być doświadczona aż do punktu, który dla nich oznaczać będzie pewną śmierć, chociażby nawet Pan przez niezwykłą opatrzność wstrzymał rękę śmierci, zanim jej pełna praca na nich spadnie; będą musieli wykazać, że woleliby, by śmierć dokończyła swojej pracy na nich, niżby mieli okazać się niewiernymi ślubom swojego poświęcenia. Innymi słowy, muszą mieć ducha, który byłby wiernym aż do śmierci, choćby nawet nie w każdym poszczególnym wypadku weszli w śmierć, gdyż inaczej nie przeszliby swej próby z powodzeniem. Może w przyszłości będziemy mogli bardziej stanowczo mówić o tym przedmiocie niż teraz, w miarę bowiem postępu światła będziemy mogli otrzymać więcej światła i w tej sprawie.
CZAS OTRZYMANIA PRÓBNEGO USPRAWIEDLIWIENIA
(17) Pytanie: Czy można mówić, że ponieważ spładzame z ducha do Wysokiego Powołania ustało, Młodociani Święci mogą otrzymać Próbne Usprawiedliwienie tylko przez poświęcenie?
Odpowiedź: Ponieważ Próbne Usprawiedliwienie przez cały Wiek Ewangeliczny otrzymywane było wtedy, gdy kto okazał wiarę w Jezusa po żałowaniu za grzechy przed Bogiem i ponieważ nie znamy nic w Piśmie, co by nauczało, że w pewnych razach reguła ta nie obowiązuje, przeto możemy bezpiecznie trzymać się myśli wyrażonej w Piśmie w odniesieniu do sposobu, w jaki wszyscy, włączając Młodocianych Świętych, otrzymują Próbne Usprawiedliwienie, to jest przyjęcie Jezusa jako ich Zbawiciela po okazaniu pokuty przed Bogiem. Jednakowoż fakt ich poświęcenia się przykłada pieczęć na ich Próbne Usprawiedliwienie, a gdy się okażą wiernymi, zapobiega utraceniu go tak, jak je tracą ci, co się nie poświęcili. — Rzym. 4:11.
(18) Pytanie: Czy można mówić, że niektórzy z tych, co poświęcili się po roku 1881 a przed 1914, załączeni zostali w Klasie Młodocianych Świętych, ponieważ nie było naówczas wakansów w Maluczkim Stadku, i dlatego później niektórzy z nich przyjęci zostali przez spłodzenie ducha do Wysokiego Powołania, aby wypełnić tam wakans podczas gdy drudzy pozostali i nadal znajdują się w Klasie Młodocianych Świętych?
kol. 2
Odpowiedź: Tak to jest nasze pojmowanie tej sprawy, jaku i nasz drugi Pastor wyłożył ją w B. str. 235, w C. str. 205 — 225, i w F. str. 185, 186. Równoległe Dyspensacje i Podobieństwo o Groszu (P’19. 139. par. 1) domagają się tej myśli. Widocznie Pan zrobił pomiędzy rokiem 1881 a 1914 zapasową listę tych poświęconych, dla których nie było koron w chwili ich poświęcenia, i gdy znalazł się wakans, wybierał najodpowiedniejszego na liście zapasowej by wypełnić wakans. Niewątpliwie Pan brał pod uwagę trzy rzeczy przy decydowaniu o podatności kandydatów: (1) ich ducha wierności, (2) ich talent na to szczególnie miejsce w Ciele, na jakie korona zbywała, i (3) ich położenie opatrznościowe. Możemy śmiało przypuszczać, ze poświęceni, którzy najlepiej kwalifikowali się pod tymi trzema względami, wybierani byli przez Pana na wypełnienie wakansu. Oczywiście, gdy ostatnia korona została wyznaczona, nie mogło być więcej wakansów, i dlatego wszyscy na liście rezerwowej, jako też wszyscy ci, co się później poświęcili, nie mieli otwartego dla siebie stanowiska w innej Klasie Królestwa, oprócz zachowanego dla Młodoc. Świętych.
(19) Pytanie: Czy powinniśmy zachęcać teraz wierzących do poświęcenia się, podczas gdy nadzieją dla nich są nagrody Młodocianych Świętych?
Odpowiedź: Powinniśmy zachęcać teraz wierzących do poświęcenia się, ponieważ poświęcenie jest zawsze na miejscu. Nie powinniśmy jednak zachęcać teraz nikogo do poświęcenia się w nadziei, że uzyska Wysokie Powołanie. Nie powinniśmy także zachęcać teraz ludzi do poświęcenia się, ofiarując im nagrodę za uczynienie tego, albowiem poświęcenia nie należy nigdy czynić w celu otrzymania nagrody. Musi być ono zrobione z wiary w Słowo Pańskie, z wdzięcznej miłości za przeszłe miłosierdzie i z miłości uznającej dobry Charakter Boży. Gdy Św. Paweł (Rzym. 12:1) upominał usprawiedliwionych wierzących, aby się poświęcili, nie mówił, aby czynili to ze względu na przyszłą nagrodę, ale z wdzięczności i uznania za przeszłe miłosierdzie Boże. Tak samo i my powinniśmy zachęcać teraz wierzących do poświęcenia się. Poświęcanie się uczynione ze względu na nagrodę nie stanowi miłego Bogu poświęcenia. Bogu podoba się poświęcenie zrobione z wiary i miłości. Róbmy przeto nacisk na dobroć Bożą przed wierzącymi, a nie na nagrodę, jako na zachętę, aby się poświęcili. Oczywiście możemy powiedzieć im, że Pan ma w zapasie tytuł książęcy i doskonałość ludzką dla wiernych poświęconych, lecz nie mamy zachęcać ich do wchodzenia w stosunki handlowe z Bogiem. Mamy zachęcać ich do wchodzenia w ofiarne stosunki z Bogiem. Tak, powinniśmy gorliwie zachęcać teraz wierzących do poświęcenia się Bogu w tym prawdziwym duchu.
(20) Pytanie: W niedawnej Strażnicy było powiedziane, że Żydzi będą Gersonitami Tysiąclecia, podczas gdy w TERAŹNIEJSZEJ PRAWDZIE było wielokrotnie mówione, że Młodociani Święci mają być Gersonitami Tysiąclecia. Które zapatrywanie jest zgodne z Pismem?
Odpowiedź: Z wielu powodów wnosimy, że TERAŹNIEJSZA PRAWDA daje Biblijny pogląd na tę sprawę: (1) Jako pozafiguralni Lewici Gersonici Tysiąclecia nie będą mieć wiecznego dziedzictwa w ziemi, lecz uczynieni będą duchowymi wraz z pozafiguralnymi Kaatytami, Starożytnymi Świętymi, pod koniec Tysiąclecia;