Teraźniejsza Prawda nr 33 – 1928 – str. 25
„Niech będą ze mnie dwie klasy (działające) w duchu twoim” (władzy – to jest urzędzie posłańca Bożego dla Izraela).
Znany nam jest fakt, że „On Sługa” nauczał, iż Elizeusz wyobrażał Wielkie Grono i Starożytnych Świętych – to jest dwie klasy. Przeto 2 Król. 2:9 przetłumaczone należycie naucza, że Elizeusz wyobraża dwie klasy. Wiemy również o tym, że „On Sługa” nauczał, iż Niespłodzeni Poświęceni, którzy pozostają wiernymi, połączeni będą w nagrodzie i w godności ze Starożytnymi Świętymi w przyszłym wieku. (F. 186; Z. ’15-269, szp. 2. par.6, 7.) Ta myśl jego daje nam ogniwo łączące do przetłumaczenia tego ustępu całkowicie. Na pewno w pozafigurze 2 Król. 2:9, 10. Starożytni Święci osobiście mieli udział, gdyż wreszcie te spełniły się pozafiguralnie po Wrześniu, 1914, a przed 21 czerwcem, 1917, podczas gdy Starożytni Święci jeszcze nie powrócili z grobów. W jaki tedy sposób możemy uzgodnić te fakty z Pismem? Odpowiadamy: Byli oni obecni i przemawiali zastępczo w swoich wspólnikach, „Młodocianych Świętych”, jak również zastępczo będą uczestniczyć w nich w reszcie pozafigur działań Elizeusza, które wszystkie wyobrażają rzeczy, które nastąpią nim Starożytni Święci powrócą do życia, chociaż możemy spodziewać się drugiego spełnienia po powrocie Starożytnych Świętych. Tak rzecz pojmując, „widzimy, że 2 Król. 2:9, 10 uczy nas, że Młodociani Święci uszęstniczą z Wielkim Gronem w roli posłannictwa do Nominalnego Izraela Duchowego – uczestniczą z nimi we władzach, jakie wyobrażał płaszcz Eliasza.
Powyższe siedem wierszy myśli Pisma dowodzą, że w końcu Wieku Ewangelicznego i w Wieku Tysiąclecia istnieje klasa odrębna i osobna od Maluczkiego Stadka, Wielkiego Grona, Starożytnych Świętych i Klasy Restytucji, klasa wierna Bogu, podczas gdy Szatan, Grzech i Śmierć panują nad ziemią, a później mająca połączyć się z Maluczkim Stadkiem, Starożytnymi Świętymi i Wielkim Gronem w błogosławieniu Rodzaju Ludzkiego. Klasy Restytucji. Wnioskujemy zatem, że Młodocianymi Świętymi są ci wierni bracia, którzy, poświęciwszy się od roku 1881, nie są spłodzeni z ducha.
PRACA MŁODOCIANYCH ŚWIĘTYCH
Jaka jest teraźniejsza praca Młodocianych Świętych? Powyżej widzieliśmy, że Młodociani Święci jako Lewici Wieku Ewangelicznego składają się z Kaatytów, Merarytów i Gersonitów w Okresie Przejściowym, podobnie jak Wielkie Grono jako Przejściowi Lewici składa się z Przejściowych Kaatytów, Merarytów i Gersonitów; wzmiankowane również było wyżej, (ze względu na to, że Elizeusz symbolizuje obie klasy, przynajmniej co się tyczy stronników Towarzystwa 2 Król. 2:9), że Kaatyci obydwóch tych klas, Meraryci obydwóch tych klas i Gersonici obydwóch klas pracują poszczególnie razem. O ile by Pan nie oddzielił Lewitów Młodocianych Świętych Wieku Ewangelicznego w ich trzech grupach od odpowiadających im grup Przejściowych (Wielkiego Grona) Lewitów, pracą tych pierwszych w ich trzech grupach byłoby widocznie współpracowania poszczególne z odpowiednimi trzema grupami tych drugich – w miarę tego jak tamci pracują według Nauk, Urządzeń, Czarteru i Woli (Kaatyci wyłączeni są od korporacyjnych zobowiązań Czarteru i Woli, nie mają bowiem symbolicznych wozów
kol. 2
3 Moj. 7:9), jakie Pan dał przez „Onego Sługę”. Figura dalej nasuwa, jak wyobrażają Lewici Amramiccy, którzy byli potomkami Mojżesza (1 Kron. 23:13-15), i którzy dlatego byli bliżsi Kapłanom aniżeli inni Lewici, że niektórzy Lewici z obydwóch klas w ciągu Okresu Przejściowego przebywać będą mniej lub więcej między Kapłanami, i spełniać będą pracę, która będzie specjalnie pomocna Kapłanom. Wobec tych warunków rodzi się pytanie w umyśle każdego wiernego Młodocianego Świętego, „co mam czynić w służbie Pańskiej? i z jaką grupą Ludu Pańskiego mam się połączyć?” Nie znamy lepszej odpowiedzi na to pytanie jak to, aby każdy starał się wiernie czynić to, co uważa, że Pan chce, aby czynił, i aby połączył się z tą grupą ludu Pańskiego, której zasadami i postępowaniem się zgadza. To zaprowadzi każdego do jego właściwej grupy i pracy w tym czasie.
Z faktu, że Gersonici mieli opiekę nad wszystkimi zasłonami i nakryciami Przybytku, z wyjątkiem drugiej zasłony i zasłon w Sieni, włączając bramę Sieni, wraz ze sznurami (4 Moj. 3 :25-27; 4:21-28), zdaje się wynikać, że służbą Tysiąclecia Młodocianych Świętych będzie osobliwie nauczanie i stosowanie względem ludu doktryn o Usprawiedliwieniu i Poświęceniu, z pewnymi ograniczonymi cechami prawd objętych tymi dwoma wierszami myśli – to jest niektórymi cechami prawd w odniesieniu do Grzechu, Sprawiedliwości, Pokuty, Wiary, Poświęcenia, Posłuszeństwa, Ofiary za Grzech, Wysokiego Kapłana, Podkapłanów, Łask itd., z wyjaśnieniem odpowiednich ustępów Pisma, jako dowodów z tekstu na potwierdzenie tych prawd i jako tekstów zbijających błędy w tych przedmiotach. Jak pozafigura, góra Bezeta w Jeruzalemie, zdaje się, że Młodociani Święci uczyć będą o Królestwie i wykonywać będą pewne podrzędne władze w stosunku do niego. Szczegóły teraźniejszej i przyszłej ich misji muszą być pozostawione późniejszym rozważaniom.
Cokolwiek o nagrodach dla Młodocianych Świętych: Uważamy, że nagrodzeni oni zostaną w łączności ze Starożytnymi Świętymi. Boskie przymioty w stosunku, co do ziemskiej części Przysięgą związanego Przymierza, oraz poszczególne ustępy zdają się dowodzić, że tak jest.
(1) Najpierw wnioskować będziemy z Przymiotów Boskich w ich stosunku do ziemskich części Przysięgą związanego Przymierza w udzieleniu nagród tym, którzy wiernie służą Bogu, podczas gdy grzech ma przewagę – to jest niektórym „co są z wiary Abrahamowej”. W Planie Pańskim Mądrość Jego zarządziła, a Jego Władza. Sprawiedliwość i Miłość będą współdziałać, aby dać godność Książąt jako nagrodę (Psalm 45:17; Izaj. 32:1; Gal. 3:6-9) podczas Tysiąclecia Starożytnym Świętym, którzy (zanim – Mat. 11:11-13; Żyd. 2:3 – zanim zasługa Okupu była gotowa do udzielenia i nim ogólne wezwanie do Natury Boskiej i do Współdziedzictwa z Chrystusem zaczęło się) byli wierni Bogu w warunkach trudnych wskutek przewagi i panowania Szatana, grzechu, błędu i śmierci między ludźmi. Zgodnie z tym wnioskujemy, że przymioty Boskie urządzą podobną nagrodę dla Młodocianych Świętych w Wieku Tysiąclecia za podobną wierność Bogu (gdy udzielanie zasługi Okupu było już niedostępne dla niektórych poświęcających się i gdy ogólne wezwanie do natury Boskiej i do Współdziedzictwa z Chrystusem ustało, lecz zanim zastosowanie zasługi Okupu zostało zrobione i nim Królestwo Boże ustanowione