Teraźniejsza Prawda nr 32 – 1928 – str. 10
wstyd objawić się, zakrywa się pod nazwą „Zbór w Brooklynie.” Jesteśmy dobrze o tym poinformowani, że wydaje to pismo brat Chomiak, dawniejszy katolicki ksiądz, posługując się innym bratem do pomocy. Pismo to odrzuca właściwy czas Wtórego Przyjścia naszego Pana i sposób przyjścia, twierdząc, że będzie w przyszłości i widzialnym. Twierdzi, że greckie słowo parousia znaczy przyjść a nie obecność. Zapiera się powstania zaśniętych Świętych i czasów pogan, mówi że są okresem czasu 2520 lat i nie równają się siedmiokroć karań Izraela. Zapiera się, że archanioł Michał jest nasz Pan, twierdzi, że Kościół nie ma udziału w ofierze za grzech i że nie ma klasy Wielkiego Grona. W ten sposób odrzuca wiele Prawd Paruzji. Brat Chomiak bez wątpliwie zaprze się dalszych zarysów Prawdy, ponieważ widocznie został odrzucony przez Pana, że znajduje się w takiej ciemności. Był on jednym z Chanelitów, przyjmujący wszystkie błędy „złego sługi, ” włącznie daty 1918 i 1921 na wyzwolenie Kościoła i że po 1925 roku nikt więcej nie będzie umierać. Ostatecznie przekręcił błąd „złego sługi, ” że powrót naszego Pana nie jest żadnym powrotem, lecz jest pracą, którą Pan wykonuje pozostając w niebiosach od czasu Swego wniebowstąpienia. Twierdzi, że brat Russell był w błędzie względem spodziewań 1914 roku. Nieszczerze ignoruje fakt względem przepowiedni br. Russella i mówi, że 1914 rok nie był początkiem ucisku. Fakty dowodzą przepowiedzi br. Russella, że żęcie skończyło się w 1914, a to brat Chomiak również ignoruje. Zwodniczo również narzeka, że Kościół został zwiedziony względem jego wyzwolenia w 1914, i całkowicie ignoruje fakt, że począwszy od 1912 ustnie, a od 1913 pisemnie brat Russell zawiadomił nas, że Kościół nie będzie wyzwolony w 1914. Pisarz, który zaczyna z taką sofisterią daje dowód, że uczy Jambresowych głupstw, czego jego pismo tak wiele zawiera.
Powodem do jego odrzucenia właściwego czasu wtórego przyjścia naszego Pana, było jego przyjęcie „złego sługi” fałszywych tłumaczeń pierwszej części 24 rozdziału Ewangelii Mateusza na jego wymyśloną ewangelię, że miliony ludzi nie będą umierać po 1925. Stosuje Mat. 24:4-9 do 1914 i potem, także wiersze 10-14. Ma się rozumieć, jeżeli to by było właściwym zastosowaniem, nie było by możebnym wierzyć, że przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa nastąpiło przed 1914 lub później. Wyniki tego błędu na pierwszą część Mat. 24 „złego sługi” nie były widocznie przez niego przewidziane, gdy ten błąd przedstawił, i dlatego jest wielce odpowiedzialnym za błąd brata Chomiaka. Jednak brat Russell miał widocznie rację, a zły sługa był widocznie w błędzie względem tłumaczenia Mat. 24:4-14. Jak więc możemy to wiedzieć? Odpowiadamy: Podanie Łuk. 21:8-18 równa się podaniu Mat. 24:4-13, a postęp myśli u Łuk. 21:8-24 stosuje się do okresu czasu od Zielonych Świątek 33 roku do zniszczenia Jeruzalem 70 roku. Dlatego też Mat. 24:4-13 stosuje się do czasu od Zielonych Świątek do zniszczenia Jeruzalem. Ten fakt obala wszystek argument br. Chomiaka gazetki. Ponieważ wiek Ewangelii między żniwami jest powtórzeniem żniwa Żydowskiego na większej skale, możemy dać Mat. 24:4-10 wtóre zastosowanie, to jest do okresu między żniwami, i to w ciągu dalszym dowodzi być prawdziwym przez myśli podane w 14 wierszu; ponieważ przedstawienie Ewangelii przez Biblię, przetłumaczoną na języki wszystkich narodów, (nie pokoleń) przez misjonarzy wypełniło się w 1861; potem przyszedł koniec
kol. 2
– żniwo wieku, które zaczęło się w 1874.
Uczniowie dali Panu 4 pytania: (1) Kiedy Kościół miał być zburzony, (2) jakie rzeczy miały potem nastąpić, (3) jaki miał być znak Jego obecności i (4) jaki znak Końca wieku. (Mat. 24:2-4; Mar. 13:2-4; Łuk. 21:6, 7). Na te cztery pytania Pan nasz odpowiada w trzech Ewangeliach, Mateusza, Marka i Łukasza. Wszystkie trzy dawają główne wypadki Żydowskiego Żniwa, a sam Łukasz podaje wyjaśnienie zniszczenia Jeruzalem i Kościoła; gdy Mateusz i Marek to omijają i podawają inne szczegóły przed i podczas obecności Pana (parousii), a Łukasz mało mówi o tym w 21 rozdzielę, choć więcej o tych szczegółach mówi w 17 rozdziale, łącznie z innym wykładem. Drugie pytanie względem rzeczy, jakie miały się dziać po zburzeniu Kościoła, stosuje się do wypadków między żniwami, z których głównym wypadkiem miało być wydanie Ewangelii, po którym miał nastąpić Koniec (żniwo) wieku. To, o czym Jezus mówi względem Jego obecności, że jako słońce (nie błyskawica) – Mat. 24:27 – świeci od wschodu na zachód, miała to być Prawda na świeckie i religijne przedmioty. Znakiem na koniec wieku była praca żniwa, w zarysach, łasce i gniewu, jak Jezus wykazuje w Mat. 24 i Mar 13, i w przypowieści o pszenicy i kąkolu w Mat. 13. Do zdania brata Chomiaka, że tylko jedno pytanie było dane i na jedno była dana odpowiedź, odpowiadamy, że Jezus nie był ograniczony w Jego odpowiedzi na pytanie uczni, którym brakowało informacji. Jako ich nauczyciel, Jezus pokazał im, że było więcej niż jeden znak Jego obecności i końca wieku, i f akta tego dowodzą, ponieważ w odpowiedzi dał więcej niż jeden znak. Na zdanie br. Chomiaka, że fałszywi Chrystusowie i prorocy u Mat. 24:11, 24 nie mogą odnosić się do fałszywego Chrystusa i systemów prorockich, ponieważ nie prorokowali, co on stosuje do przepowiedzi, i że dla tego odnosi się tylko do jednostek w przyszłości, odpowiadamy, że biblijne słowo „prorokować” wyobraża ustne i pisemne wykładanie względem zasad, osób lub rzeczy, bez względu na to, czy one były w przeszłości, czy są w teraźniejszym czasie, czy będą w przyszłości. Na twierdzenie br. Chomiaka, że wielki ucisk musi uprzedzić powrót naszego Pana i że to jest nauczane w Mat. 24:29, odpowiadamy, że ucisk wierszu 29 rzeczywiście uprzedził powrót naszego Pana, lecz to nie jest ucisk wiersz. 21 i 22, lecz wierszów 6-10, którego Łuk. 21 i 12 pokazuje, że zaczął się przed zniszczeniem Jeruzalem i którego Mat. 24:8 nazywa początkiem boleści. W dodatku wiemy, że Mat. 24:29 nie odnosi się do wielkiego ucisku wierszów 21 i 22, lecz do wierszów 6-10, ponieważ wyraża się słowem „onych, ” „zaraz po uciśnieniu onych dni.” Jeżeli dwie rzeczy są sobie przeciw stawione, to w greckim języku używa się słowa „po onych” po skończeniu pierwszej, czyli uprzedzającej rzeczy. Słowo onych u Mat. 24:29 nie odnosi się dlatego do dni wielkiego ucisku wspomnianego w wierszach 21 i 22, lecz do onych wspomnianych w wierszach 6-10, do najprzód wypełnionych. To więc zupełnie obala badanie br. Chomiaka, oparte na błędzie zastosowania wierszów 5-14 do czasu po 1914. Gdyby biblijne wyjaśnienie Wielkiego Proroctwa naszego Pana w IV tomie było przez pisarza „Badania” (Study) zbadane i gdyby jego serce było we właściwym dobrym stanie, zauważył by on ogromny błąd „złego sługi” zastosowania Mat. 24:5-14 do 1914 i potem. Jego częste używanie wyrażeń jak „fakty fizyczne” pokazuje, że otrzymał ten błąd od „złego sługi.” To jego błędne podanie na