Teraźniejsza Prawda nr 544 – 2018 – str. 4
a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami” (UBG). Ten sam porządek obowiązuje także od czasu, gdy Małe Stadko zostało w całości zabrane z ziemi (E7, s. 282-285).
Apostoł tłumaczy, że Jezus dał te dary „Dla przysposobienia świętych, dla dzieła posługiwania, dla budowania ciała Chrystusa [Diaglott: Pomazańca]; aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego [Diaglott: zupełnie dorosłego], do miary dojrzałości pełni Chrystusa [Diaglott: Pomazańca]; abyśmy już nie byli dziećmi miotanymi i unoszonymi każdym powiewem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp prowadzący na manowce błędu [Diaglott: przez podstępną przebiegłość w systematycznym zwodzeniu]. Lecz będąc szczerymi w miłości, wzrastajmy we wszystkim w tego, który jest głową – w Chrystusa [Diaglott: Pomazańca]” (Efez. 4:12-15, UBG).
Teraz gdy Małe Stadko, które jest Ciałem Chrystusa, i Wielka Kompania zostały skompletowane, ten sam rodzaj dobrego dzieła przeszedł w ręce Młodocianych Godnych i Poświęconych Obozowców Epifanii. Oni także potrzebują instrukcji, jak służyć Bogu, nie tylko w budowaniu Obozu Epifanii itd., ale także (co ważniejsze) w budowaniu siebie nawzajem w najświętszej wierze pod wodzą Chrystusa – to właśnie jest „przysposobienie świętych dla dzieła posługiwania”. „[…] Zgromadźcie mi świętych moich, którzy ze mną uczynili przymierze przy ofierze” (Ps. 50:5). Choć to prawda, że święci [ang. saints] (święte [holy] jednostki) [w jęz. pol. święty (rzecz.) i święty (przym.) brzmią tak samo, natomiast w jęz. ang. są to dwa różne słowa: saint i holy – przyp. tłum.] w znaczeniu Małego Stadka i Wielkiej Kompanii zostali już wszyscy zgromadzeni, są jeszcze inni święci, którzy czekają na zabranie. W tym szerszym znaczeniu br. Russell często mówił o Wielkiej Kompanii jako o „świętych z ucisku” (R5231, akapit 20). Biblia często mówi o Starożytnych Godnych jako o świętych – „Do świętych zaś, którzy są na ziemi: To są szlachetni, w nich mam całe upodobanie” (Ps. 16:3, BW; Ps. 30:5; 31:24; Oz. 11:12). Br. Johnson w E6, s. 526, pisze, że „święci z Ps. 37:28 to Starożytni i Młodociani Godni w Małym Okresie”, a w E4, s. 334-336, wskazuje, że określenie „obóz świętych” z Obj. 20:9 odnosi się do Młodocianych Godnych. W rzeczywistości wszystkie poświęcone jednostki są uświęcone, święte [holy] dla Boga, a zatem są świętymi [saints] w szerszym znaczeniu tego słowa. Rozumiemy, że Ananiasz był pierwszą osobą, którą określono słowem „święty” [saint] w kontekście naśladowców Jezusa. Jako badacze Biblii rozumiemy też, że słowo to oznacza „święte”, „poświęcone”, „oddane” i „uświęcone” jednostki. Jest to z pewnością stosowne określenie wszystkich, którzy wyznają wiarę w Mistrza i starają się podążać w Jego ślady. „Nadto z Netynejczyków [P.O.E.], których był postanowił Dawid i przedniejsi ku posłudze Lewitów, Netynejczyków dwieście i dwadzieścia; ci wszyscy z imienia mianowani byli” (Ezdr. 8:20); „A wiemy, iż tym, którzy miłują Boga, wszystkie rzeczy dopomagają ku dobremu, to jest, tym, którzy według postanowienia Bożego powołani są” (Rzym. 8:28). Bądźmy godni tego imienia!
Bóg zawsze udzielał Swojemu ludowi potrzebnej pomocy. Tak było w czasach starotestamentowych, gdy zsyłał ludowi Zakon i proroków. W czasie Wieku Ewangelii Bóg „[…] ułożył członki, każdy z nich z osobna w ciele, jako chciał” (1Kor. 12:18, 28). Dostarczając Swemu ludowi Apostołów, proroków, ewangelistów, pastorów (biskupów) i nauczycieli, nie wybierał ich z powodu ich światowej mądrości (choć niektórzy z nich byli wyedukowani w świeckich przedmiotach), ale szczególnie ze względu na ich zupełne poświęcenie się Jego woli i służbie oraz wierność (1Kor. 1:26-29). „Słuchajcie, bracia moi mili! azaż Bóg nie obrał ubogich na tym świecie, aby byli bogatymi w wierze, i dziedzicami królestwa, które obiecał tym, którzy go miłują?” (Jak. 2:5). Bóg poprzez Jezusa daje Swym sługom upoważnienie. Podpasterzy można rozpoznać po duchu samoofiary na rzecz owiec i po umiejętności karmienia ich poprzez harmonijne wyjaśnianie i nauczanie Pism.
Fakt, że Bóg odłącza lub powołuje nauczycieli dla Swojego ludu można dostrzec nie tylko w Biblii, ale także w Jego działaniach (1Kor. 12:27-31; Efez. 4:11, 12). „A co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to powierz wiernym ludziom, którzy będą zdolni nauczać także innych” (2Tym. 2:2, UBG). Faktem jest, że w czasie Wieku Ewangelii, a nawet do dnia dzisiejszego (2018) upodobało się Bogu używać pewnych poświęconych sług w znacznie większym stopniu niż innych w dziele nauczania i budowania Swego ludu i dawania publicznego świadectwa. Jezus był nauczycielem zesłanym przez Boga (Jana 17:18, 19; 20:21), a uczniowie zostali posłani, by kazać, nauczać, i chrzcić (Mat. 28:19). Każde poświęcone dziecko Boże jest w pewnym sensie sługą – wszyscy są upoważnieni mocą Jego Świętego Ducha do ogłaszania radosnej nowiny (Izaj. 61:1-3; Dz.Ap. 13:47).