dla pańskiego ludu wszystkich klas i oddziałów, tak jak upodoba się Panu udzielić! Czy uczyniło błąd w wzięciu tego stanowiska? Pismo Św. mówi że nie, rozum mówi to samo, fakta także, Pisma „Onego Sługi” także to potwierdzają, czarter także potwierdza, testament także, na koniec i siódmy świadek, piramida to to samo potwierdza.

      Opatrznościowo artykuł ten nie został prędzej skończony, aż w niedziele rano, 4 kwietnia 1920,
kol. 2
w prawdziwym dniu 14 Nisan, akuratnie 2 księżycowe lata potem, gdy zwolennicy Towarzystwa od 6 wieczorem 26 marca i 27 marca w prawdziwym dniu 14 Nisan 1918, w harmonii z przeszłą nauką wierzyli, że drzwi do wysokiego powołania zostały zamknięte w tym dniu. „Od Pana się to stało i jest dziwne oczach naszych.” — „Wielkie i dziwne są sprawy Twoje, Panie Boże wszechmogący, sprawiedliwe i prawdziwe są drogi Twoje, o Królu Świętych… ponieważ okazały się sprawiedliwe sądy Twoje.”

kol. 1

DRUGI NOWY POGLĄD BRATA RUTHERFORDA

(Dokończenie)

      Chociaż zaprzeczamy, jakoby wyrażenie przetłumaczone na „dwójnasobny” oznaczało „dwa razy tak odważny,” miło nam jest stwierdzić, że z małymi wyjątkami Elizeusz był odważny (chociaż na pewno nie dwa razy tak odważny jak Eliasz, ani nawet nie tak odważny jak on), a to dlatego, że odwaga jest cechą tych członków Wielkiego Grona, którzy opuściwszy Babilon, przystąpili do Prawdy i służyli pozafiguralnemu Eliaszowi w ciągu Żniwa.

      Zbadajmy wyrażenie przetłumaczone „dwójnasobny” w 2 Król. 2:9, 10; „Tedy rzekł Elizeusz; Proszę niech będzie dwójnasobny duch twój we mnie. Ale mu on (Eliasz) rzekł… stanieć się.” Że coś jest źle z tłomaczeniem „dwójnasobny duch twój,” widoczne jest z faktu, że Pan nie da dwa razy tyle swego Ducha innym, co swemu wiernemu Maluczkiemu Stadku, któremu ze wszystkich swoich stworzeń daje największą miarę Ducha Św. Wyrażenie: pe shenaim, przetłumaczone na „dwójnasobny” w tym miejscu, zachodzi tylko w dwóch innych ustępach Starego Testamentu. (Zach. 13:8; 5Moj. 21:17). W pierwszym ustępie przetłumaczone jest na „dwie części” — to jest dwie klasy, Maluczkie Stadko i Wielkie Grono (zobacz uwagi Bereańskie) ; w drugim zaś ustępie, jak i w 2Król. 2:9 przetłumaczony jest „dwójnasobny.” Tłumaczenie to jest oczywiście niedokładne, albowiem jeżeli na przykład ojciec w Izraelu miał pięciu synów, to nie dzielił dziedzictwa na sześć równych części i nie dawał dwóch części pierworodnemu, a po jednej części każdemu z czterech pozostałych synów, albowiem pierworodny zwykle otrzymywał większość dziedzictwa, i legalnie tak jest pomiędzy szlachtą teraz w Anglii itd. Oto co robiono w Izraelu w wypadku pierworodnych: Tworzyli oni dwie klasy; po śmierci ojca stawali się głowami ich rodzin — to jest stawali się ojcami rodzin, i pozostawali również synami. Dwa te stosunki, tworzące z pierworodnych dwie klasy, zdają się być wyrażone przez pe shenaim w 5 Moj. 21:17. Widzimy zatem w tych dwóch ustępach, jedynych w Piśmie, wyjąwszy ustęp w 2 Król. 2:9, w jakich pe shenaim zachodzi, że znaczy ono dwie klasy. I takież zdaje się być jego znaczenie w 2Król. 2:9, które można dobrze przetłumaczyć: „Proszę niech będą we mnie dwie klasy (działające) w duchu twoim (władza, to jest urząd jako narzędzie Boże do Izraela).

      Czy wiedział Elizeusz o czym mówił, gdy rzekł: „Proszę niech będzie dwójnasobny Duch twój we mnie (dwie klasy na twoim miejscu) ?” Odpowiadamy, że co się tyczyło jego samego, on wiedział znaczenie mowy, lecz nie wiedział, co ta mowa figurowała. To, o co prosił dla siebie, była rzeczywiście część pierworodztwa (5Moj. 21:17). Jak już wykazaliśmy, pierworodni Izraela przy śmierci ich Ojców byli z dwóch klas, stali się
kol. 2
głowami lub ojcami ich rodzin, a zarazem pozostali synami. Figuralnie mówiąc Elizeusz stał się synem Eliasza (2Król. 2:12). Urząd Eliasza jako specjalnego Pańskiego proroka był uznany przez Elizeusza, który również był poddany pierwszemu w jego urzędowych zdolnościach. (Porównaj 2Król. 6:21; 8:9; 13:14). W porównaniu do innych proroków i synów prorockich, którzy figuralnie byli synami Eliasza, prośba Elizeusza była, że żądał on być uznanym pierworodnym a innych w odnoszeniu, aby byli uznani za młodszych synów — później urodzonych — z familii proroków. Dlatego prośba Elizeusza oznaczała, ażeby otrzymał: 1) miejsce Eliasza, jako figuralnego ojca innych proroków, szczególnie synów prorockich, a zarazem 2) aby pozostał figuralnym synem Eliasza. To znaczy: 1) ażeby posiadał urząd Eliaszowy, jako specjalne mówcze narzędzie Pańskie, i przewodnictwo nad prorokami i synami prorockimi i 2) aby wykonywał urząd jako syn Eliasza, z należytym synowskim poszanowaniem i posłuszeństwem Duchowi Eliasza. Przeto prosił, aby otrzymał przywilej być w dwuch klasach, w tem znaczeniu, że po śmierci ich ojców pierworodni stanowili dwie klasy. Możemy być pewni, że Pan kierował tą formą mowy, w której prośba Elizeusza była uczyniona, aby zaobrazować fakt, że pozaobrazowy Elizeusz miał się składać z dwóch klas — z Wielkiego Grona i młodocianych Świętych, którzy mają łączność z Stowarzyszeniem, jak teraz wykażemy:

      Znany nam jest fakt, że „on Sługa” nauczał, iż Elizeusz symbolizował Wielkie Grono i Starożytnych Świętych — to jest dwie klasy. Zgodnie z tym, 2Król. 2:9 odpowiednio przełożone naucza myśl, że Elizeusz symbolizował dwie klasy. Wiadomy nam jest również fakt, że ,,On Sługa” nauczał, iż Niespłodzeni Poświęceni, Młodociani Święci, którzy mają być wiernymi, połączeni będą w nagrodzie i w urzędzie ze Starożytnymi Świętymi w przyszłym Wieku. (F. 186, par. 1). Ta myśl jego daje nam ogniwo łączące do wyjaśnienia całkowicie tego ustępu. Zaprawdę w 2Król. 2:9, 10 Starożytni Święci osobiście nie brali żadnego udziału, albowiem te wiersze zostały pozafiguralnie wypełnione po 21 wrześniu 1914. a przed 21 czerwcem 1917, podczas gdy Starożytni Święci jeszcze nie powstali z grobu. W jaki tedy sposób potrafimy uzgodnić to z Pismem? Odpowiadamy: Byli oni obecni i przemawiali jako zastępcy swoich towarzyszy, „Młodocianych Świętych”, jak również w ich zastępstwie uczestniczyć w reszcie pozafigur czynów Elizeusza, które wszystkie symbolizują rzeczy, które pierwotnie nastania przed a drugorzędnie po powstaniu Starożytnych Świętych z umarłych. W takim świetle widzimy, że 2Król. 2:9, 10 naucza nas, że Młodociani Świeci uczestniczą z Wielkim Gronem w roli posłańców Bożych dla Nominalnego

poprzednia strona – następna strona