Teraźniejsza Prawda nr 30 – 1927 – str. 87
Bożego dla Izraela z imienia. (2 Król. 2:9,13). Jest to zaiste figura charakterystyki Wielkiego Grona.
Następnie znajdujemy Elizeusza starającego się nakłonić synów proroków, aby nie poszukiwali Eliasza. Pozafigura tego dowodzi, że Elizeusz nie chciał mieć współzawodnika przed ludem. Znowu znajdujemy tutaj charakterystykę ilustrującą zalety Wielkiego Grona.
Każdy czytający historię Eliasza i Elizeusza widzi wielkie różnice w ich charakterach. Eliasz jest śmiałym, bezwzględnym reformatorem, który nie miesza się z ludźmi światowymi, chyba w tym celu, aby ich gromić i nawoływać do pokuty, a osobliwie trzymającym się zdała od towarzystwa z bałwochwalczymi królami i ich poplecznikami, podczas gdy Elizeusz przestawał z takimi królami i książętami, jako i z biednymi i miał wielki wpływ pomiędzy pierwszymi i często w swojem obcowaniu z nimi działał kompromisowo. Usposobienie niebiańskie jest tutaj przeciwstawione usposobieniu światowemu. Pokazane jest, że charakterystyki Eliasza symbolizują charakterystyki Maluczkiego Stadka, podczas gdy Elizeusza symbolizują te Wielkiego Grona. Widzimy, że z pewnymi protestami Elizeusz sprzyja złemu Joramowi Izraelskiemu(2 Król.3 :12-19) co daje obraz tego, jak przewodnicy Towarzystwa ustąpili od swych zasad na wiosnę w roku 1918, po aresztowaniu ich, i prorokowali zwycięstwo dla aljentów (mianowicie na konwencji Wielkanocnej w Brooklynie w roku 1918), po stronie których odtąd stali i do pewnego stopnia działali. Znowu charakterystyki Wielkiego Grona i Elizeuszowe przedstawienie i ustępowanie tak wielu Synom Proroków (symbolizującym nie poświęcone osoby (2 Król. 2:3, 5; 6:1-4; 9:113 itd.), wykazuje charakterystyki Wielkiego Grona, szukającego towarzystwa niepoświęconych, pozwalajacego im poważnie wpływać na ich działalność. Elizeuszowe przekręcanie faktów w sprawie Syryjczyków (2 Król. 6:19) symbolizuje niektóre jeszcze inne „plamy” Wielkiego Grona. 2 Król. 6:32 wykazuje jak Elizeusz umiał potajemnie mówić źle o swoim królu i mógł nakazać nieposłuszeństwo dla jego rozkazów — jeszcze niektóre charakterystyki Wielkiego Grona. Układanie się Elizeuszowe, aby jeden z Synów Proroków pomazał Jehu, aby potajemnie zbuntował się przeciw swemu własnemu królowi wśród jego armii, jego pozorne stanie po stronie rządu, a jednak wspomaganie rewolucji, wykazuje tchórzliwość i obłudę, również charakterystyki Wielkiego Grona. W końcu fakt, że Jeroboam (król Izraelski i potomek Jehu, wyobrażający widok Rządu Socjalistycznego, jaki nastąpi po „trzęsieniu ziemi”) tak wysoce cenił Elizeusza (2Król. 13:14-19), wykazuje znowu światowość usposobienia Elizeuszowego, a zatem, iż jego pozafigury staną się lubiane przez władców, rzecz niemożliwa dla Maluczkiego Stadka. Dlatego wnosimy, że ponieważ Wielkie Grono ma tak dobre jak i złe charakterystyki, przeto Elizeuszowe dobre i złe charakterystyki kwalifikują go na obraz Wielkiego Grona — nie we wszystkich jego urzędowych stosunkach z Nominalnym Izraelem Duchowym, jako posłańca duchowego dla nich.
Inny jeszcze błąd argumentowania Brata Rutherforda jest ten: rozumuje on, jakoby całe Wielkie Grono w ciągu całej swej drogi miało wady rozmaitych jego członków. Przytacza na przykład obawę, jako ogólną cechę Wielkiego Grona. Odpowiadamy: Całe Wielkie Grono nie jest zanadto bojaźliwe. Ta część z jego członków, którzy zostają w Babilonie aż do końca, jest bardzo bojaźliwa, lecz ci, co opuścili Babilon, podczas Żniwa (a tych właśnie Elizeusz wyobraża) nie są zanadto bojaźliwi. Zatem to, co mówi on o bojaźni jako o charakterystyce Wielkiego Grona nie zanadto stosuje się do pozafiguralnego Elizeusza. Pojedynczo znów przemagają oni stopniowo swoje słabości, bo inaczej poszliby do Wtórej Śmierci; to wyjaśnia rzecz;
kol. 2
że niektórzy z nich mieli złe charakterystyki, później jednak ich nie posiadają.
Drugim dowodem, jaki on nasuwa dla swojej myśli, jakoby Elizeusz symbolizował tę samą klasę, co i Eliasz, jest rozkaz Pański dla Eliasza: ―Elizeusza…… pomaż w twojem miejscu,” przekładając ostatni zwrot ―na twoje miejsce,” co jest bardzo właściwem tłumaczeniem, oznaczającem to samo, co słowa ―miasto ciebie”. Ludzie rozumujący normalnie wywnioskowaliby z tego oświadczenia, że rzecz ma się przeciwnie, niż on dowodzi. Albowiem zajęcie urzędu innej osoby nie może oznaczać, że ta sama osoba obejmuje swój urząd drugiej, nie symbolizuje, że ta sama klasa obejmuje swój własny urząd! Dr. Strong podaje definicję Hebrajskiego wyrażenia tachteha — to jest ―w twojem miejscu”, ―w twoje miejsce”. Co prawda opuszcza on tę wzmiankę w swoim głównym Konkordansie, lecz znajduje się ona w swojem odpowiedniem miejscu w Dodatku (Addenda). W następujących ustępach, gdzie tachath— to jest ―w miejsce”, ―miasto jego” — trafia się widocznem jest, że użyte ono jest na oznaczenie, że jedna osoba postawiona na urząd drugiej, a stąd przez równoległe rozumowanie dowodzi, że Eliasz symbolizuje jedną klasę, gdy zaś Elizeusz reprezentuje drugą klasę, która otrzymuje urząd pierwszej (2 Sam. 19:13: 1 Król. 2:35; 5:1,5; 8:20; 2 Król. 15:25; 23:24; 2 Kron. 6:10; 26:1). Jakże rozpaczliwa musi być czyjaś potrzeba argumentu, jeżeli używa takiego, który wprost zaprzecza jego stanowisku! Obawiamy się jednak, że niektórzy z naśladowców jego przyjmą jego pogląd na ten temat jako prawdziwy, ―albowiem przychodzi od Przewodu.”
Dalej Brat Rutherford podaje nam inny argument dla. swojego ―nowego poglądu”, że ―nigdzie w Piśmie Wielkie Grono nie otrzymuje tak wybitnej cząstki, jak pomazanie proroka (Eliaszowe rzucenie swego płaszcza na Elizeusza) na wyobrażenie tej klasy.” Prosimy, aby wolno nam było różnić się w zdaniu. Poświęcenie Lewitów na ich urząd, (3 Moj. 8:5-22) było o wiele wybitniejszem i bardziej publicznym wypadkiem, i symbolizuje ono (Mat. 3:2,3) poświęcenie Wielkiego Grona na jego urząd.
Stara się on znowu podtrzymać swoje twierdzenie, wykazując, że głupie panny odesłane zostały od mądrych panien bez spełnionej im prośby, podczas gdy Elizeusz proszony był o uczynienie żądania i został warunkowo zapewniony, że życzenie jego będzie spełnione. Tutaj zdaje się zapomniał on o różnicy pomiędzy głupimi pannami a Elizeuszem. Chociaż i jedne i drugie wyobrażają Wielkie Grono, to jednak czynią to z zupełnie odmiennych punktów widzenia; dlatego też reprezentują, odrębne grupy tej klasy: głupie panny wyobrażają tych z Wielkiego Grona, którzy nie przystąpili do Prawdy podczas żniwa, lecz którym ustawicznie mówiono w tym czasie, aby zrobili pewne rzeczy, przedstawione przez kupowanie oliwy, jeżeli chcą otrzymać Prawdę, natomiast Elizeusz reprezentuje tych z Wielkiego Grona, którzy przyśli do Prawdy podczas Żniwa. Pismo przedstawia odmienne widoki Wielkiego Grona przez odmienne charaktery. Lot wyobraża Wielkie Grono w Babilonie, protestujące przeciw niektórym jego złom, lecz nie wychodzące z niego aż do ucisku. (Łuk. 22:29.30; 2 Piotra 2:7). Rahab, wszetecznica, wyobraża tę samą klasę, jako będącą w kościele nominalnym do końca, i jako nieczystą dla Pana. Głupie panny wyobrażają te same klasy, jako w kościele nominalnym i jako będące w błędzie aż do końca. Heli wyobraża tę samą klasę jako w kościele nominalnym i jako słabą pod względem ograniczenia Sekt Katolickiej i Protestanckiej, podczas gdy następujący wyobrażają tę samą klasę, jako będący w Prawdzie; Abju, w ich nauczaniu błędu; Jambres (morze w ubóstwie, to jest Rewolucjoniści ogołoceni z Wysokiego Powołania) w ich rewolucjonizmie przeciw niektórym naukom Pańskim