Teraźniejsza Prawda nr 30 – 1927 – str. 79
drogich o 4Moj. 7:1-9.
(25) W ustępie Ezech. 44:1,2 zawarty jest dowód dla naszego tematu. Brama widziana tutaj jako zamknięta wyobraża używotnione usprawiedliwienie, które było udziałem tych, którzy mieli być niebawem spłodzeni z Ducha. Wieczne zamknięcie tej bramy oznacza koniec spładzania z ducha dla celów Wysokiego powołania. Wkrótce potem jak Ezechiel (który w całej księdze wyobraża nie ―onego sługę”, jak Tom VII naucza, lecz jak Jan w Objawieniu przedstawia, tj. Kościół w czasie spełnienia się wyobrażonych wypadków) przywiedziony został do tej bramy po raz ostatni przez człowieka z laską ku rozmierzaniu, pokazane mu zostały sprawy odnoszące się do Lewitów, a będące w łączności z ich czynami i z ich odłączeniem od Kapłanów (Ezech. 44:1-4). To też gdy spładzanie z ducha ustało i Kościół otrzymał swój ostatni widok używotnionego Usprawiedliwienia przez „onego sługę”, w przedmowie Tomu VI, str. III i IV, w angielskim następnymi rzeczami Prawdy, jakie były i są mu wyjaśniane, są sprawy odnoszące się do Wielkiego Grona. Słyszymy obecnie poselstwo Ezechiela 44:1-14! To dowodzi, że pieczętowanie na czołach Wybranych ukończone zostało zanim przedmowa Tomu VI została napisana — 1 paźdz. 1916.
(26) U Mat. 24:36; 35:13 zawarty jest dowód co do czasu, wykazujący, że przed tym majem 1916 wszyscy Wybrani byli popieczętowani na swoich czołach. Dzień wspomniany w wierszach tych jest Dniem Tysiąclecia — począwszy od 12 września 1874, pierwszego dnia siódmego miesiąca księżycowego w tym roku, a kończąc w roku 2874. Godziną owych wierszy jest pierwsza 1/24 owego dnia, bo choć nikt nie mógł przepowiedzieć jego daty, to jednak niektórzy, co żyli po niej, przewidzieli daty innych 23 godzin. Dlatego pierwsza godzina dnia z tych wyjątków Pisma jest jedyną godziną z 24, o której można prawdziwie powiedzieć, że jej początku nie było można wiedzieć naprzód. Dlatego wnioskujemy, że godzina tych wyjątków jest pierwsza godziną dnia 1,000-lecia. Godzina Dnia 1000-lecia miałaby 1-24 część 1,000 lat – to jest 41 lat i 8 miesięcy – 41 lat i 8 miesięcy (czasu księżycowego) od września 1874 przyprowadziłoby nas do daty 4 maja 1916, jak następuje: 41 lat skończyły się 8-go września 1915. W roku rozpoczynającym się 16 marca 1915 było 13 miesięcy księżycowych po 8 wrześniu 1915 — to jest 4 kwietnia 1916; dlatego ośm miesięcy po latach 41 skończyły się 4 maja 1916. Godzina tych ustępstw z Pisma była okresem żęcia i zbierania w kłosy podczas Wieku Ewangelicznego (Obj. 14:15, ―przyszła godzina, abyś żął”), i z tego powodu wyróżniona jest z pomiędzy godzin Dnia 1,000 lecia — żęcie skończyło się 21- go września 1914, a zbieranie kłosów przed 4 majem 1916. Wskutek tego nie było już więcej żęcia ani zbierania kłosów po 4 maju 1916. Przed tą więc datą wszystko Maluczkie Stadko zostało albo zżęte albo kłosy pozbierane — to jest popieczętowane na czołach.
(27) W 1 Moj. 15:7-21 dany mamy dowód czasowy, który wskazuje nam 18 kwietnia 1916 — to jest 15 Nisana, pierwszy dzień świąt Wielkanocnych — jako datę, kiedy ostatni członek Chrystusa został opieczętowany na czole. Według badań Bereańskich o wierszu 9-tym, dni lat, jakie „zwierzęta i ptaki ofiarowane przez Abrahama żyły, wynosiły 3,960 i wyobrażają tyleż lat. Przymierze zawarte zostało z Abrahamem 15 Nisana, 2045 przed Chrystusem, dokładnie 430 lat co do jednego dnia przed wyjściem Żydów z Egiptu (2Moj. 13:40), które nastąpiło 15 Nisana, 1615 przed Ch. Było to 2044 lat i 8 1/2 miesięcy przed 1-ym styczniem, Roku Pańskiego 1. Różnica pomiędzy 3960 laty a 2044 laty i 8 1/2 miesiącami wynosi 1915 lat i 3½ miesiące, które od 1-go stycznia R. P. 1. skończyły się (czas księżycowy) 18 kwietnia 1916, nie 1915, jak Brat Woodworth w Badaniach Bereańskich zmienił myśl, którą brat,
kol. 2
co przysłał tę radę, wymienił w swoim liście, ogłoszonym w Z 1907 str. 79 szp. 2, par. 2, 3, gdyż od stycznia 1, 2045 przed Chr. do 1 stycznia R.P. 1-go byłoby 2045 lat, a do 1 stycznia 1916 byłoby 1915 pełnych lat. Nisan 15 2045 przed Chr. był o 3 1/2 miesięcy później niż 1 stycznia 2045. Dlatego też pełne 3960 lat — od 15 Nisana 2045 przed Chr. — wypadłoby na 15 Nisana 1916.
(28) Brat, w którego liście sprawa ta była wyjaśniona, wzmiankuje, że cała liczba dni w latach ofiar, jakie Abraham złożył, dana była przez Pana jako zapewnienie co do długości czasu w latach, jakie Abraham czekać musiał na odziedziczenie ziemi obiecanej. Wzmiankował przeto, że powinniśmy spodziewać się powrotu Starożytnych Świętych pod koniec 3960 lat. Ta część uwagi jego nie ziściła się. A przeto była błędem, który jednakowoż łatwo jest wytłumaczyć w następujący sposób:
(29) Jeżeli przyjrzymy się uważnie omawianym słowom w 1Moj. 15:8, to zauważymy, że nie powiedziane tam jest, że Abraham zapytywał się o czas odziedziczenia ziemi, lecz pytanie jego dotyczyło rzeczy, za pomocą których mógłby wiedzieć, że ją odziedziczy, dziedzictwo, o którem Abraham wiedział, że miało być jego przed jego śmiercią. Co dał Jehowa jako podstawę do zapewnienia, że Abraham i wszyscy tacy, jak on, ziemię tę odziedziczą? odpowiadamy, że ofiarą są Jezus i Kościół, którzy jako główne Nasienie Abrahamowe mają dać dziedzictwo ziemi potomkom obietnicy ziemskiej. (Żyd. 9:14,15). Przeto, gdy ostatni członek Kościoła będzie znaleziony i położony na ołtarzu ofiarnym i dowiedzie tej ofiary jako prawdziwie złożonej przez opuszczenie figuralnego Egiptu w figuralnym czwartym pokoleniu — to jest w Wieku Tysiąclecia, w którym jesteśmy od roku 1874, jak wskazane jest w wierszach 13-16 — wówczas podstawa zapewnienia będzie kompletna, bo wytworzone będzie Nasienie, które da dziedzicom ziemię. A zatem ustęp ten dowodzi, że na Dzień Wielkanocy — to jest 18go kwietnia 1916 — ostatni członek Chrystusa wykazał, że człowieczeństwo jego poświęcone zostało przez otrzymanie przezeń dosyć Prawdy (popieczętowanie na czole), by zerwać z teraźniejszym złym światem, jak jest on reprezentowany w Kościele z imienia.
(30) Tom VII napomyka, że musimy zacząć ten okres 3960 lat o dziesięć lat później niż Przymierze, ponieważ opowiadanie o ofierze podane jest kilka wierszy przed oświadczeniem (1 Moj. 16:3), iż dziesięć lat po Przymierzu Abraham wziął Agarę za żonę swoją. Odpowiadamy na to, że nie możemy dowieść, jakoby wypadek z 1 Moj. 16:3 i z Moj. 15:7-21 były jednej daty, i że przeto nie możemy zacząć liczyć czasu od wypadku, którego data nie jest wiadoma. Niewątpliwie czas dania przymierza jest właściwy, aby rozpocząć od niego datę 3960 lat. jak było wzmiankowane w liście w „Tower” z roku 1907.
(31) Trochę dalsza myśl wykaże to dobrze, należy bowiem zwrócić uwagę, że Abraham użył na ofiarę trzech zwierząt i dwóch ptaków (1Moj. 15:9). Zdają się one wyobrażać pięć klas, które będą mniej lub więcej odłączone od Pana od czasu Przymierza – 2045 przed Chr. – aż gdy ostatni z Maluczkiego Stadka popieczętowany zostanie na czole. Jałowica (T. 105-112) zdaje się wyobrażać Starożytnych Świętych i Młodocianych Świętych (te dwie klasy bywają niekiedy łączone razem, jako jedna klasa w niektórych figurach, jak na przykład Elizeusza itd.); koza – Wielkie Grono; baran – Chrystusa, synogarlica – tych z cielesnego Izraela, którzy w miarę trzymali się obietnic i Mojżesza; gołąb – tych z próbnie usprawiedliwionych, którzy pozostali wierni okupowi i Sprawiedliwości. Przerzynanie zwierząt zdaje się wyobrażać całkowite poświęcenie i śmierć („dobre zdanie sprawy przez wiarę”) klas, jakie one wyobrażają, a pozostawienie ptaków niepodzielonymi zdaje się nasuwać niekompletne poświęcenie (a nie „dobre zdanie sprawy