Teraźniejsza Prawda nr 30 – 1927 – str. 78
Wielkie Grono musiało istnieć już przez pewien czas, a zatem było czemś odłącznem od Maluczkiego Stadia i że w następstwie tego musieli oni mieć w swoim posiadaniu Płaszcz pozafiguralny już jakiś czas przed tym oznajmieniem. Lecz ponieważ Płaszcz ten musiał znajdować się w posiadaniu Maluczkiego Stadka, aż ostatni członek otrzymał pieczęć na swojem czole, aby dać temu ostatniemu członkowi udział w ostatnim użyciu, jakie pozafiguralny Eliasz zrobił z tego Płaszcza — to jest w uderzeniu Jordanu – ostatni członek – Kościoła, który jest Jego Ciałem,” otrzymał pieczęć na czole i spełniał władze tego Płaszcza, zanim wyszedł on z rąk Maluczkiego Stadka i dostał się w posiadanie Wielkiego Grona. Wielkie Grono wydało oznajmienie: „Stało się‘‘ na Konwencji Wielkanocnej w Brooklynie 1918. Przeto na pewien czas przed 26 marcem 1918, całe Maluczkie Stadko było popieczętowane na czołach.
(21) Objawienie 19:1.2 jest nowym argumentem odnoszącym się do tego punktu. Porównanie Objawienia 19:1, 6 i 7:9 dowodzi, że Obj. 19:1-9 mówi o Wielkim Gronie, albowiem greckie wyrazy przetłumaczone na „wielki lud” w Obj. 19:1 są temi samemi słowami, które podobnież przetłumaczone są w Obj. 7:9 i 19:6. Podaliśmy już pewne szczegóły co do Obj. 19:1 w Teraźn. Prawdzie No. 1. począwszy od par. 1 na str. 20, do którego też odsyłamy drogich braci po szczegóły. Omawiany ustęp dowodzi w następujący sposób, że Wybrani wszyscy doznali już pieczętowania. Poselstwo tych wierszy (Obj. 19:1,2) jest tem, przez które uderzenie Jordanu zrobione było, rzecz, która musiała być poprzedzona otrzymaniem pozafiguralnego Eliasza Płaszcza, i która przeto mogła nastąpić dopiero wtedy, gdy pozafiguralny Eliasz Płaszcz już stracił. Zanim pozafiguralny Eliasz mógł stracić swój płaszcz, musiał zrobić swój ostatni użytek z niego; a nikt nie mógł być częścią pozafiguralnego Eliasza. kto nie miał udziału w jakiejś pracy Eliasza, jako narzędzie Boże dla Nominalnego Izraela Duchowego. Przeto ostatni z klasy Eliasza musieli uczestniczyć w ostatnim użyciu tego Płaszcza. Widzieliśmy już (Teraźn. Prawda No. 1. str. 16, par. 1 do 24″), że Elizeusz uderzył Jordan — to jest dawał poselstwo Obj. 19:1-2 — od jesieni 1917 do wiosny 1918. Przeto na jakiś czas przed jesienią 1917 pozafiguralny Bijasz stracił swój Płaszcz. Skutkiem tego przed tym zajściem wszyscy Wybrani nie tylko uderzyli Jordan, lecz także, przed ukończeniem tego musieli być popieczętowani na czołach swoich — to jest żęcie musiało być ukończone.
ARMIA GIEDEONA
(22) Opowiadanie o Gedeonie i jego 300 (Sędz. 6:8) jest nowym dowodem faktu, że przed jesienią 1916 wszyscy Wybrani popieczętowani byli na czołach. Wszyscy przypominamy sobie, jak nasz drogi Pastor wyjaśniał pozafigurę tego opowiadania: Gedeonowe wezwanie pod broń oznacza nawoływanie Pana naszego przez cały Wiek Ewangeliczny ludu, aby zaciągał się do wojny świętej przeciw Grzechowi, Błędowi, Samolubstwu i światowości: odpowiedzenie 32,000 wyobraża wszystkich, którzy weszli w próbne Usprawiedliwienie; 22,000 zrzekających się wojowania wyobraża tych, którzy obawiają się iść dalej aniżeli walki za sprawiedliwość przechodzoną w stanie próbnego Usprawiedliwienia — to jest tych, którzy licząc koszt, obawiają się poświęcenia i wejścia w trudniejszą część wojowania: pozostałe 10,000 wyobrażają wszystkich, którzy się poświęcili: 9.700, którzy przestali pić, wyobrażają tych, którzy nie są pełni miłującej gorliwości i posłuszeństwa w swoich stosunkach względem Słowa Pańskiego — to jest — Wielkie Grono odrzucone od Wysokiego Powołania przez cały Wiek Ewangeliczny, odrzucenie którego ostatniego członka nastąpiło na jakiś czas przed jesienią 1916, lecz po
kol. 2
21 wrześniu 1914; 300 wyobraża Samych Wybranych w tych z ich liczby, którzy żyli, gdy Bóg odesłał ostatniego niepomyślnego próbnego członka Chrystusa do Wielkiego Grona.
(23) W „Foto-Dramie Stworzenia” (scenarjo, str. 38. wydane pod koniec roku 1913) drogi nasz Pastor powiada: 'Tryumf małej armii Gedeona nad wrogiem symbolizuje ostateczne zwycięstwo Chrystusa i naśladowców Jego nad zastępami Grzechu” — zwycięstwo przeto, które miało nastąpić później, dopiero po wydaniu „Foto-Dramy Stworzenia”. Owych 300 osiągnęło swoje zwycięstwo w dwóch bitwach (Księga Sędziów 7:19-22; 8:12, 18-21). Symbolizują one dwa ostateczne zwycięstwa Maluczkiego Stadka. Pierwsza z tych bitew odpowiada pierwszemu uderzeniu Jordanu, w którem zgodnie z tą figurą, nikt z Wielkiego Grona nie miał przywileju uczestniczyć aż do ukończenia, a w której wszyscy ostatni członkowie Chrystusa wzięli udział aż do końca. Pozafiguralna ta bitwa toczyła się przeto od jesieni 1914 do jesieni 1916. Pozafiguralna druga bitwa wypełnia się teraz i wyobraża ostateczne publiczne starcie przeciw Wiecznym Mękom (Zeba, ofiara, to jest ofiara Molocha, męka) i świadomości Umarłych czyli (Salmano, cień, duch), w której tylko Maluczkie Stadko brać będzie udział aż do ukończenia. Nie spodziewamy się, by ostatnia bitwa skończyła się wkrótce. Jest to jeden z tych ustępów, jakie mieliśmy na myśli, gdy zapowiedzieliśmy w pierwszym numerze Present Truth, że Maluczkie stadko da jeszcze jedno publiczne i szerokie świadectwo Prawdzie. Co się tyczy omawianego punktu, ukończenia żęcia, zgodnie z powyżej podanymi taktami, jak dalece spełniły się, to uważamy oświadczenie z „Foto-Dramy Stworzenia” Scenarjo str. 38, jako dające nam wskazówkę wiodącą do wyjaśnienia dwóch bitw owych 300, jako wyobrażających dwie części ostatecznych walk Samych Wybranych. A przeto rzecz jasna, że musieli oni być uczestnikami ostatniego powołanego członka ― Kościoła, który jest Jego Ciałem”. A zatem ostatni Wybrani musieli być popieczętowani przed zakończeniem pozafigury pierwszej z tych bitew w jesieni 1916 roku. Czas pomiędzy tymi dwoma bitwami napełniony jest przynajmniej częściowo przez pozafigurę bitwy, którą jest oddział, cofający się przed Orebem i Zebem. (Sędz. 7:23-8:3). To ostatnia pozafiguralna bitwa zaczęła się w jesieni 1917 (Obj. 19:1.2), lecz jeszcze się nie skończyła. Obejmować ona będzie pracę Wielkiego Grona opisana w Objawieniu 19:3, a może i opisaną w wierszu 6-ym.
(24) w 4 Moj. 7:1-9 zawarty jest dalszy argument, dowodzący, że pieczętowanie Wybranych na czołach jest już ukończone. Wiersz 1-szy dowodzi, iż wozy w wierszach 3, 7 i 8 dane były Lewitom figuralnym, gdy przybytek figuralny został ukończony, pomazany i uświęcony ze wszystkiemi swojemi sprzętami i naczyniami. Ukończenie przybytku, jego pomazanie i uświęcenie wyobrażają ukończenie prawdziwego Kościoła, pomazanie go Prawdą, popieczętowanie na czole, oraz jego Ducha i jego odłączenie się od wszystkich innych. Odłączenie to, jak zostało już dowiedzione, nastąpiło przed jesienią 1916 i od tego czasu wewnętrznie zaczęło być widoczne. Dzień z wiersza 1-go jest okresem Epifanii: W ciągu tego dnia Meraryccy i Gersoniccy Lewici otrzymują swoje pozafiguralne wozy — organizacje. Przynajmniej trzy z nich znalazły się w posiadaniu tychże; dwa z nich znajdują się teraz widocznie w rękach późniejszych braci i fakty te dowodzą, że Wybrani zostali popieczętowani na swoich czołach zanim te trzy organizacje — to jest W.T.B. & T.S., P.P.A. i I.B.S.A. dostały się w posiadanie pozafiguralnych Merarytów i zanim dwie inne dostały się do rąk tych, którzy zdają się być pozafiguralnymi Gersonitami. Kiedyś później będziemy mieli coś dalszego i interesującego do napisania dla naszych