Teraźniejsza Prawda nr 29 – 1927 – str. 59
(Obj. 19:7, 8.) Zawiera to trzy rzeczy: Pierwsze, aby Kościół w członkach swoich, jako przedstawiciel Boży, gromadził ze świata osoby, które wrażliwe są na Jego zaproszenie, aby stały się Jego własnymi, a jako takie – członkami Kościoła. (Psalm 45:10, 11; Dz.Ap. 15:14). Po wtóre, aby oczyszczał się z wszelkiego ciała i ducha (Efez. 5:25-27; Kol. 3:5-9); i po trzecie, aby stał się podobnym do Chrystusa w charakterze.
(Rzym. 8:29; Kol. 3:10-17; Efez. 4:23, 24; 5:9) Drugą częścią jego posłannictwa względem siebie jest odłączanie się od takich członków, którzy upadają w grzech i ciężkie błędy i nie chcą pokutować. Robił to Kościół niekiedy przez akcje kongregacyjną (1 Kor. 5:1-5, 13), niekiedy przez akcję osobistą (1Kor. 5:9-11), i niekiedy przez akcję ogólną. (2 Jana 7-11) Takie odłączanie odbywało się przez cały Wiek, osobliwie w ciągu Żniw, obejmując przede wszystkim tych, którzy stali się członkami Klasy Wtórej śmierci; a powtórnie tych, którzy należeć będą do klasy Wielkiej Kompanii. (1Kor. 5:5) Teraz w Epifanii obejmuje ono obie klasy jako takie. Obejmowało również niektórych członków, którzy nie utracili swojego stanowiska przed Panem, jako członkowie Ciała Chrystusowego. Tak samo również to odłączenie obejmowało tylko usprawiedliwionych i obłudników mniej lub więcej złączonych z Kościołem. Trzecią częścią jego posłannictwa względem siebie jest rozpoczynanie i przeprowadzanie takich spraw interesowych, jakie konieczne są do prowadzenia jego posłannictwa. Zakres i formy tych spraw interesowych opisane są w Biblii, jak na przykład wybór sług Kościoła i wyznaczanie ich do służy (Dz.Ap. 6:1-6; 13:1-3; 14:23; Tyt. 1:5); utrzymywanie czystości doktryny i życia (Dz.Ap. 23:1-31; 1Kor. 5:1-13); utrzymywanie sług Prawdy i pomaganie potrzebującym świętym (Gal. 6:6; 1Kor. 9:14; Filip.4:15-18; 2 Kor. 8: 18-24); załatwienie rzeczy odnoszących się do zebrań i do karności. (Mat. 18:15-17, 19, 20; Żyd. 10:25.) Te trzy rzeczy; własny rozwój, odłączanie się od obcych i przeprowadzanie przez Boga wskazanych spraw interesowych – wyczerpują wewnętrzne posłannictwo Kościoła.
Następnie Kościół ma posłannictwo względem świata. Obejmuje ono dwojaką działalność: Pierwsze, dawanie świadectwa światu w stosunku do grzechu, sprawiedliwości i mającego nastąpić sądu, to jest zbliżającego się Królestwa (Mat. 5:13-16; 24:14); po wtóre, karcenie świata za grzech, oraz dla sprawiedliwości i mającego nastąpić sądu. (Jana 16:8-11) Dwie te rzeczy wyczerpują jego posłannictwo względem świata. W przyszłym Wieku Kościół mieć będzie posłannictwo całkiem odmienne od tego, jakie ma obecnie względem siebie samego i względem świata. Tego nie ma potrzeby tutaj omawiać, albowiem nie wchodzi ono w zakres niniejszego artykułu. Aby zrozumieć jasno organizację Kościoła Wieku Ewangelicznego, trzeba mieć w pamięci jego trojakie posłannictwo, jak opisane powyżej. Niezważanie na te cele jest powodem Wielkiego Odstępstwa przez cały Wiek, podobnie jak strzeżenie ich sprowadziło przypieczętowanie Wybranych! Katastrofalną rzeczą jest zaniedbywać, a pożyteczną zachowywać urządzenia Boże względem posłannictwa Kościoła, jak i pod wszystkimi innymi względami.
BIBLIJNA ORGANIZACJA KOŚCIOŁA
Gdyżeśmy już zobaczyli, jakie jest posłannictwo Kościoła, jesteśmy w lepszym położeniu do badania jego organizacji i zrozumienia, czy jest ona odpowiednia
kol. 2
do osiągnięcia jego posłannictwa. W Kol. 1:18; 1 Kor. 12:12-30; Efez. 4:4-16; Rzym 12:4-8 organizacja Kościoła opisana jest pod figurą ciała ludzkiego, organizmu, a nie luźno rozwiniętego Towarzystwa lub Klubu. Te ustępy Pisma zapewniają nas, że jest jedno tylko Ciało, jeden Organizm, Chrystusa, mające wiele członków, z Jezusem jako Członkiem Głowy. Zapewniają nas one, że podobnie jak w ciele naturalnym członki różnią się jeden od drugiego w swoich funkcjach, jedne mając ważniejszy, drugie mniej ważny urząd do sprawowania w ciele, i że pomimo tej rozmaitości są one mimo to harmonijnie połączone jedne z drugimi we wzajemnej zależności, pomocności, ocenianiu i sympatii – tak samo jest z Ciałem Chrystusa, w którym „całe Ciało (jest) przystojnie złożone i spojone we wszystkich stawach, przez które jeden członek drugiemu posiłku dodaje przez moc, która jest w każdym członku”.
Jak ciało naturalne i to Ciało, mając wiele członków, jest tylko jedną całością, a to dlatego, że ma jednego ducha, jedną nadzieję, jedną pracę, jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest i jednego Boga. (Efez 4:4-6.) Jego jedna Głowa zależna od Boga zajmuje się myśleniem, planowaniem, czuciem, pragnieniem i kierowaniem, a ponieważ podobało się Bogu ustawić te rozmaite członki każdego w swoim miejscu, w ciele. Głowa ta kieruje nimi i używa ich zgodnie z ich poszczególnymi funkcjami w Ciele; i podobnie jak w normalnym ciele naturalnym, które ma jedną tylko głowę, żaden człowiek nie ma odrębnej i osobnej głowy od innych członków, tak i w tym Ciele, Jezus, którego Głową jest Bóg (1 Kor. 11:3), jest Głową każdego członka i wszyscy członkowie utrzymują swoje miejsce w tem Ciele przez dotrzymywanie warunku, na jakim do niego weszły, to jest przyjęcia Chrystusa jako swojej Głowy. Pod tą figurą jednego Ciała, mającego jedną tylko Głowę i wiele rozmaicie funkcjonujących, lecz wzajemnie zespolonych ze sobą członków, przedstawiona jest najkompletniejsza organizacja, jaka kiedykolwiek utworzona została, chociaż brak jej jest wielu rzeczy, które ludzie uważają za konieczne dla organizacji i dlatego wielu nie rozumieją, że jest to organizacja duchowa, i sądzą, że nie jest to wcale żadna organizacja.
Organizacja ta ujawnia się (1) w szczególny sposób, to jest jako niewidzialne i wewnętrzne obcowanie świętych pomiędzy lojalnymi, zewnętrznymi i widzialnymi Zborami z ich miejscowymi sługami, pracami, urządzeniami i zebraniami, oraz (2) w sposób ogólny, to jest jako duchowe, niewidzialne i wewnętrzne obcowanie bez żadnej zewnętrzności lub widzialności (a) oddzielnie od jego sług ogólnych, Jezusa i Apostołów, teraz niewidzialnych – i „drugorzędnych proroków”, którzy służą i współpracują z Kościołem w ogóle w poszczególnych Zborach, lub w kilkunastu z nich na konwencjach słowem i pracą, albo mniej lub więcej w swoich osobistych przedstawicielach przez prace, rozmowy, listy i drukowane słowo, oraz (b) osobno od jego sług lokalnych służą świętym w każdym Zborze. Całe Ciało wyobrażone jest w każdym poszczególnym Zborze z powodu, że posiada świętych między swymi członkami. Wewnętrznym węzłem, czyli związkiem pomiędzy świętymi w danej miejscowości i pomiędzy nimi oraz między nimi a wszystkimi innymi jest duchowa przyjaźń w jednym duchu, jednej nadziei, jednej pracy, jednym Panie, jednej wierze, jednym chrzcie i w jednym Bogu. Węzłem zewnętrznym, to jest punktem styczności pomiędzy lokalnym zgromadzeniem