Teraźniejsza Prawda nr 26 – 1927 – str. 11
i praktyk (Psalm 74:4); a rozłożenie przy nich swoich sztandarów i znaków przez Izraelitów przedstawia gromadzenie się wyznaniowych i sekciarskich wojowników i przygotowanie się do symbolicznej walki za ich wiary i wiareczki. Sztandar lub znak mogą również wyobrażać czystą Prawdę. (Izaj. 62:10 itd.) Pozaobrazowi Lewici ani nie walczyli ani nie mają walczyć za wyznaniowe wiary i sekciarskie wiarki, lecz byli i są przygotowani do służby prawdziwego Kościoła A w każdym symbolicznym marszu, to jest ogólnym dowodzeniu ludu Pańskiego, rzeczywistego i nominalnego, pomagali oni i mają pomagać prawdziwemu Kościołowi do pójścia naprzód aż do końca w owym doświadczeniu, oraz mieli i mają bronić (stojąc obozem koło Przybytku) prawdziwego Kościoła. Inni, oprócz nich, którzy próbowali służyć w podobny sposób, spotkali śmierć symboliczną, zostali odcięci od nominalnego ludu Bożego. (4 Moj. 1:50-53). Jakże godna uwagi symboliczna historię części nominalnego ludu Bożego pod względami zorganizowanymi znajdujemy w tych dwóch rozdziałach.
(14) W poprzedniej części tego artykułu zbadaliśmy Izraelitów Wieku Ewangelii, składających się z 12 grup, to jest denominacji. Pogląd, wyobrażony przez urodzenie pierwszych 10 synów Jakuba w 1Moj. 29; 30 i przez 12 pokoleń 4Moj. 1; 2; 10 ;12 12 grup lub wyznań (denominacji) nie wskazuje szczególnych podziałów w każdej z tych grup lub denominacji. Te dwie części Pisma wyobrażają denominacje chrześcijaństwa, ich rozwijanie się jako ogólne ciała, odłącznie od szczególnych podziałów, z których miały się składać w skończonym obrazie. Dlatego tu jest dana myśl o zapoczątkowaniu i rozwinięciu się tych ogólnych ciał, odłącznie od późniejszych podziałowych rozwijań między nimi. Lecz w 4 – Mojżeszowej rozdz. 26 jest podany odmienny pogląd. Tu skończony obraz Izraelitów Wieku Ewangelii jest nam dany, i pokazuje, jak w końcu Wieku każda z tych denominacji miała składać się z dwóch lub więcej sekt, podziały Baptystów będąc wyłączone w skończonym obrazie, i dalej pokazuje, jak niektóre z tych sekt miały być podzielone w sobie na sekteczki. Tak więc obrazy różnią się, że w 1Moj. 29, 30; 4Moj. 1, 2. wyobrażają ogólny obraz, gdy zaś obraz w 4Moj. daje nam szczegóły odnośnie tych 12 denominacji chrześcijaństwa. Z tą różnicą na myśli, dowiemy się, że pozaobrazy 4Moj. 26 są nie tylko bardzo jasne, lecz pokazują przez ich szczegóły, że nasze wyrozumienie 1Moj. 29, 30 i 4Moj. 1, 2, jest bardzo dobrym i prawdziwym.
(15) Wyrażenie „po pladze” (4Moj. 26:1) pokazuje, że pozaobrazowe liczenie – opisanie, określenie, ograniczenie itd. denominacji – 4Moj. 26 miało odbyć się po trzecim przesiewaniu kombinacji), które trwało od 1891 do 1894 (TP ’23, 11). Dlatego ten wiersz dowodzi, że pozaobrazowe liczenie należy do końca Wieku. Moab (od ojca) zdaje się reprezentować przedniejszych przesiewaczy (5Moj. 23:3; 1Moj 19:30-38 Amon wyobraża klerykalistów). Pola Moabskie (wiersz 3) zdaje się wyobrażać miejsce, w którym uparci przesiewacie mieli działać, co też rzeczywiście
kol. 2
było prawdą w kołach sekciarskich w Prawdzie i pozatym. Jordan tu wyobraża ludy chrześcijaństwa, a Jerycho nominalny Kościół. Pozaobrazy 3 wierszu zdają się wyobrażać, że Jezus jako Boski wykonawca (Mojżesz) i klasa Chrystusa (Eleazar) jako najwyższy Kapłan świata w bliskości do ludów chrześcijaństwa (Jordan) i do nominalnego Kościoła (Jerycho) w czasie czynności w tych miejscach (polach) upartych przesiewaczy (Moab) mieli opisać, ograniczyć, określić itd. różne denominacje i ich poddywizje przy końcu wieku. Jak już widzieliśmy, Ruben (syn, patrzeć lub spekulować) wyobraża Grecko-Katolicki Kościół, spekulacyjny Kościół. Z Rubena wyszły cztery dywizje (wiersze 5, 6) wyobrażające cztery podziały greckiego czyli wschodniego katolickiego Kościoła. Henoch (nauczanie) wyobraża Nestoriańska część greckiego Kościoła; Fallu (cudowny) część greckiego katolickiego Kościoła pod patriarcha w Konstantynopolu, zwykle nazywają się greckokatolickim Kościołem; Hesron (kwitnący) syryjska czyli ortodoksyjna część greckiego katolickiego Kościoła; a Charmi (mąż winnicy) Koptyjska część greckiego katolickiego Kościoła. Można zauważyć (wiersz 7) że w drugim liczeniu było 43.730 mężów wojennych w pokoleniu Rubena; gdy zaś przy pierwszym liczeniu było 46.500 (4Moj. 1:21). To wyobraża, że przy końcu wieku miała być proporcjonalnie mniejsza liczba grecko katolików, zdolnych do bronienia ich nadzwyczajnych poglądów, jak w niepodzielonym stanie w rychlejszym czasie tego Kościoła. Elijab (moim Bogiem jest ojciec), syn Fallów (wiersz 8) zdaje się wyobrażać słowiańską część z tej części grecko katolickiego Kościoła, która się tak zowie. Jego trzech synów Namuel (dzień Boży) Datan (wiosna) i Abiron (mój ojciec wysoki lub wielki, wiersz 9) przy drugim liczeniu – lecz nie zawsze jak np. przy oburzeniu się Korego, Datana i Abirona (4Moj. 16. P ’19, 144) zdają się wyobrażać rosyjska, rumuńską i bułgarska cześć z osobna, słowackiego grecko katolickiego Kościoła. Można zauważyć, że Jugosłowiański Kościół jest tu opuszczony, a to z faktu, że uczyniony został związek między Rzymsko Katolickim Kościołem a Serbia na wiosnę 1914, co przyczyniło się do zamordowania austriackiego arcyksiążęcia i co było prostą przyczyna wojny światowej. Wybuch wojny nastąpił więc po zupełnej łączności Rzymu ze Serbią, która wystąpiła z grecko katolickiego związku przed wojna.
(16) Następnie są dane liczby i podziały Symeona (uważny, wiersze 12-14). Jak już widzieliśmy, Symeon wyobraża Rzymsko Katolicki Kościół Jego pięciu synów, Namuel (dzień Boży), Jamin (prawa ręka), Jachin (ustanowiony), Zare (świtanie) i Saul (pożądany) zdaje się wyobrażają katolickie kościoły z państwem, to jest w Polsce, Austrii, Niemczech, Jugosławii i Hiszpanii. Rzymsko Katolicki Kościół w Francji, Włoszech itd. nie jest wskazany w tym typie, ponieważ w tych krajach nie znajduje się prawna łączność Kościoła z państwem. Polsko Katolicki Kościół jest dobrze przedstawiony przez Namuela (dzień Boży) a Jugosłowiański Katolicki Kościół przez Zare (świtanie), ponieważ pierwszy stał się kościołem z państwem