Teraźniejsza Prawda nr 26 – 1927 – str. 10
sług Prawdy, nie jest przedstawiony jakoby spłodził ich symbol, pod obrazem Beniamina w opisie 1Moj., chociaż Beniamin zdaje się wyobrażać ich w 4Moj. Rozwinęły się one raczej z ducha błędu aniżeli z ducha Prawdy, dlatego nie mają pozaobrazowego Jakuba jako swego ojca.
(7) Możemy się domyślić, że kapitanowie tych pokoleń (4Moj. 1:5-18) w każdym wypadku reprezentują przywódców (nie jednego, lecz pewną liczbę) w każdym z tych rozmaitych wyznań. Przywódcy ci zaiste pomagali Jezusowi i Kościołowi (Mojżeszowi i Aaronowi) opisać, (policzyć, „nazwać”, czyli policzyć „ich wieże, Psalm 42:11, to znaczy opisać najsilniejsze prawdy, wieże, Kościoła), rozmaite sekty, których oni byli przywódcami. Przywódcy ci nie są reformatorami, jak Luter, Kalwin, Menno itd., którzy rozpoczęli jakieś ruchy; ci ostatni bowiem pochodzą z pozaobrazów Jakuba; ci poprzedni zaś (przywódcy) są tymi, którzy tworzą sekty z tych ruchów.
(8) Gdy mamy Wiek Ewangeliczny w pamięci, dwanaście pokoleń przedstawiają nam wszystkich wyznających Chrześcijan, podczas gdy pokolenie Lewiego zawierające Kapłanów i Lewitów, przedstawiało poczytalnie Usprawiedliwionych i Poświęconych. Staje się to bardzo widocznym, jak nauczał nasz drogi Pastor: (1) z zastosowania przez świętego Pawła faktów z księgi 4Moj. (Żyd. 3:1-4:3) do wyznawców Kościoła Chrześcijańskiego przez cały Wiek Ewangeliczny; (2) z faktu, że nie było Lewitów w znaczeniu Wielkiej Kompanii w ciągu Wieku Ewangelicznego, aż blisko do Czasu Końca; (3) z faktu, że aż do roku 1916-go wszystkie nowe stworzenia traktowane były przez Boga jako Kapłani, i (4) ponieważ pozaobrazowi Lewici przed końcem Wieku byli poczytalnie Usprawiedliwionymi wyznawcami; albowiem oprócz Kapłanów oni tylko wypełniali służbę Świętych. Dlatego co jest powiedziane o Lewitach w początkowych rozdziałach 4Moj. ma podwójne zastosowanie: (1) do poczytalnie Usprawiedliwionych w ciągu Wieku i (2) do Wielkiej Kompanii poci koniec Wieku. Z tych dwóch punktów widzenia możemy jedynie z jednej strony uzgodnić 'słowa świętego Pawła w Żyd 3:1-4:2, a z drugiej symboliczne fakty z księgi 4Moj. w sprawie Lewitów – z historią Kościoła Ewangelicznego, rzeczywistego i Nominalnego: (1) w ciągu Wieku i (2) pod koniec Wieku. Dlatego „on sługa” miał słuszność w „Cieniach Przybytku, ” gdy nauczał, że Lewici wyobrażają usprawiedliwionych wierzących, w odróżnieniu do poświęconych wierzących, oraz gdy nauczał w Strażnicy od roku 1907-go, że Lewici wyobrażają Wielką Kompanię; jak również miał on słuszność nauczając w Tomie VI, że dla celów Tysiąclecia Lewici wyobrażają Świętych Starego Testamentu itd., albowiem nie ulega wątpliwości, że księgi 4Moj. symbolizują również sprawy Tysiąclecia. Jedynie tylko wąski pogląd, nie biorąc pod uwagę pewnych słów Pisma i Faktów, jako też zdrowego rozumu, popycha niektórych z Ludu Prawdy do zaprzeczania, że poczytalnie Usprawiedliwieni, są również wyobrażeni przez Lewitów.
(9) Przez wyrażenie „według familii ich, według
kol. 2
domów ojców ich” (4Moj. 1:2, 18 itd.) rozumiemy rozmaite podziały, jakie istnieją w każdym wyznaniu, jak naprzykład jest wiele sekt Metodyskich, jako to Metodysko Episkopalni Północni, Metodysko Episkopalni Południowi, Pierwotni Metodyści, Wolni Metodyści, Metodyści Wolnej Woli, Wesleyańscy Metodyści itd. itd. Naszym powodem do takiego pojmowania tego wyrażenia jest to, że równoległe wyrażenie odnoszące się do Lewitów (4Moj 3:15, 20 itd.) odnosi się do rozmaitych podziałów w każdej z trzech grup Lewitów, których pozaobrazy Wielkiej Kompanii są teraz bardzo widoczne, jako podziały pomiędzy jej rozmaitymi grupami.
(10 Tylko mężczyźni powyżej lat dwudziestu liczeni byli wśród 12 pokoleń jako zdatni do wojny. To wyobrażą, że w każdym wyznaniu Chrześcijańskim tylko ci, którzy są dosyć dojrzali w wiedzy i charakterze do obrony swoich sekciarskich doktryn i do atakowania przeciwnych, uważani są przez Pana jako pełni członkowie tych rozmaitych wyznań. Mężczyźni w obrazie nie wyobrażają w pozafigurze samych mężczyzn, lecz raczej mężczyzn i kobiet, dosyć dojrzałych, aby prowadzić „wojnę” za swoje wyznanie.
(11) Mojżesza i Aarona publiczne zgromadzenie wszystkich (4Moj. 1:18) przedstawia jak Chrystus i Kościół przez cały Wiek Ewangeliczny opisują rozmaite wyznania i ich odrębne sekty w sposób bardzo publiczny po calem Chrześcijaństwie, zwracając uwagę wszystkich wyznawców Chrześcijaństwa, osobliwie zaś Wiernych, i kierując warunkami w taki sposób, że skłonią każdego do zajęcia swojego wyznaniowego i sekciarskiego stanowiska w swoje miejsce („oznajmili swoje pochodzenie”). To stało się najpierw z Greko-Katolikami (pozaobrazowy Ruben, 4Moj. 1:20, 21) w początkach Wieku Ewangelicznego, a wkrótce potem z Rzymsko-Katolikami (pozaobrazowy Symeon, 4Moj. 1:22, 23). Episkopalianie (pozaobrazowy Gad) podani są na następnym miejscu, nie dla wykazania porządku chronologicznego, lecz dlatego, że są spokrewnieni w duchu, to jest w doktrynie i praktyce, Katolikami Greckimi i Rzymskimi Tak samo i co do innych wyznań, wyobrażonych przez resztę pokoleń, nie tyle porządek chronologiczny ich rozwoju przy wyliczaniu ich symbolów w reszcie tego rozdziału, ale raczej ich znaczenie i pokrewieństwo w doktrynie, organizacji i praktyce są przedstawione do takiego porządku ich typów.
(12) Jest rzeczą bardzo jawną dlaczego (4 Moj. 1:47 , 49) pozaobrazowi Lewici, czy ich uważamy za (1) poczytalnie Usprawiedliwionych, czy (2) za Wielką Kompanię, nie mogą być opisani (zaliczeni) pomiędzy nieusprawiedliwionych i niepoświęconych sekciarzy. Powodem dlaczego, w prawdziwym opisie takich sekciarzy, poczytalnie Usprawiedliwieni lub Wielka Kompania nie są opisani, jest to, że należą oni całkowicie do innych klas.
(13) Chorągwie pokoleń i znaki części pokoleń (4Moj. 2:1 itd.) wyobrażają wyznaniowe wiary i sekciarskie wiareczki, mieszaninę Prawdy i błędu pod względem wyznaniowych i sekciarskich doktryn, konstytucji