Teraźniejsza Prawda nr 532 – 2015 – str. 3
Każda usprawiedliwiona z wiary osoba, która usłyszała naukę o poświęceniu i grupie bądź klasie, którą Bóg powołuje w danym czasie, dochodzi do punktu zwrotnego na swojej drodze. Nie ma innego wyjścia – musi albo postąpić naprzód do pełnego poświęcenia się Panu (Rzym. 12:1), albo cofnąć się od standardu sprawiedliwości, zadowalać się unikaniem cięższych grzechów i żyć na zwykłym poziomie światowości.
Bez trudu dostrzegamy tę myśl we wczesnych pismach brata Russella. On, rzecz jasna, zwraca się w nich do Małego Stadka, ale myśl o dwóch krokach (lub częściach) usprawiedliwienia z wiary, z których pierwszym jest usprawiedliwiony wierzący, a drugim poświęcenie się Bogu, stosuje się (jako koncepcja) do wszystkich zbawionych klas ludzkości. Nawet ci, których nazywamy „niepoświęconymi quasi-wybranymi” będą musieli stanąć przed krokiem poświęcenia na wczesnym etapie życia w restytucji. Jedynym sposobem, w jaki niepoświęceni (w obecnym życiu) quasi-wybrani będą mogli de facto otrzymać stanowisko quasi-wybranych, jest poświęcenie się w restytucji. Bóg jest sprawiedliwy i tylko dlatego nie wymaga On poświęcenia od tych, których określamy mianem nie-poświęconych quasi-wybranych, ponieważ znajdują się oni w środowiskach, które nie rozumieją poświęcenia i nie nauczają o nim. Nie ma innej możliwości – zarówno wszystkie klasy powołane, jak i grzeszny świat ludzkości będą musieli poświęcić się, by otrzymać życie wieczne.
| Będąc usprawiedliwieni przez wiarę, mamy pokój z Bogiem przez naszego Jezusa Chrystusa. Rzym. 5:1(KJV) |
Oto fragment z Reprintów ze strony 1387. Analizując lub stosując znany typ, trzeba pamiętać, by nie pomieszać typu z antytypem. Abraham jako część typu reprezentował Boga, a lud Abrahama przedstawiał lud Boży, w odróżnieniu od Kananejczyków, którzy reprezentowali dobrowolnie grzeszących. Ten element typu wskazuje nam na fakt, że choć Bóg wzywa grzeszników do pokuty, nie wzywa grzeszników do stania się współdziedzicami z Chrystusem, Jego Synem i dziedzicem. Do tej bliskiej i chwalebnej relacji On zaprasza tylko tych, których uznaje za przyjaciół sprawiedliwości i Prawdy. Słowem, typ ten potwierdza naukę Apostołów, że po tym, jak zostaliśmy „usprawiedliwieni z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez któregośmy też przystęp otrzymali wiarą ku łasce [powołaniu do współdziedzictwa z Jednorodzonym Synem i dziedzicem], w której stoimy i chlubimy się nadzieją [dzielenia] chwały Bożej” (Rzym. 5:1,2).
W tym miejscu chcemy zaznaczyć, że w niniejszym artykule rozważymy usprawiedliwienie z punktu widzenia jednostek po 1954 roku, które rozpoznają powołanie Boże i pragną postępować w harmonii z obietnicami stosującymi się do czasu, w którym są powoływani. Ten okres czasu to powołanie ostatniego przed tysiącletniego nasienia Abrahama, czyli Poświęconych Obozowców Epifanii.
Bóg z pewnością docenia dobre charaktery i zalety charakteru, lecz te bywają znacząco różne wśród jednostek w różnych klasach. Chociaż Bóg zarządził, że każda jednostka z każdej klasy musi posiadać przynajmniej pewne podstawowe cechy, aby móc się do tej klasy kwalifikować, to Jego postępowanie z nimi zależy raczej od tego, czy jednostki te są (1) nieusprawiedliwione, należące do nominalnego ludu Bożego, (2) usprawiedliwione, czy (3) usprawiedliwione i poświęcone. Cechy charakteru same w sobie nie dadzą nikomu stanowiska w skończonym obozie Epifanii, ponieważ w skończonym obrazie Epifanii nieusprawiedliwieni Obozowcy – ci, którzy nie przyjęli Jezusa za osobistego Zbawiciela, bez względu na to, jak dobre mieli charaktery – zostaną usunięci z obozu do stanu pokazanego typicznie przez terytorium poza obozem, „stanu, w którym byli członkowie obozu Wieku Ewangelii”, tj. nieusprawiedliwionych (PT ‘40, s. 13; PT ‘72, s. 70, kol. 2, od góry). Wszyscy członkowie skończonego obozu Epifanii muszą oczywiście „praktykować sprawiedliwość”, lecz muszą także wierzyć w Jezusa jako Zbawcę i Króla aż do nadejścia próbnego usprawiedliwienia z uczynków, gdy „rozpocznie się restytucja”. Oznacza to również, że muszą oni być próbnie usprawiedliwieni z wiary (Rzym. 5:1).
Biblia wyraźnie wskazuje, że przez cały obecny wiek w Boskim porządku próbne usprawiedliwienie jest krokiem, który musi poprzedzać poświęcenie! Rzym 5:1, 2 pokazuje to jasno: „Będąc tedy [próbnie] usprawiedliwieni z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez któregośmy też przystęp otrzymali wiarą ku łasce, w której stoimy” (por. Rzym. 12:1). „W tym wieku poświęcenie nie może być przyjęte, jeśli najpierw nie nastąpi próbne usprawiedliwienie”, a dopóki nie „rozpocznie się restytucja”, jesteśmy wciąż „w obecnym Wieku”. Biblia jasno uczy, że jesteśmy przez Boga przyjmowani w naszym poświęceniu dzięki naszemu usprawiedliwieniu z wiary przez Jezusa Chrystusa. To właśnie jest jedna z myśli zawartych w stwierdzeniu Św. Pawła z Rzym. 5:1.
Wielokrotnie wykazywaliśmy, że obecnie działa tylko układ Epifanii i będzie on działał „aż rozpocznie się restytucja”, to znaczy, aż zasługa krwi Chrystusa zostanie zastosowana za świat i rozpocznie się Pośredniczące Panowanie Chrystusa. Wówczas antytypiczny układ Epifanii zostanie zastąpiony układem Wieku Tysiąclecia.