ROCZNE GODŁO 2015

 USPRAWIEDLIWIENIE ZDEFINIOWANE I OBRONIONE

„Będąc tedy usprawiedliwieni z wiary, pokój mamy z Bogiem przez naszego Pana Jezusa Chrystusa” (Rzym 5:1)

    Choć powyższy tekst jest dobrze znany, chcielibyśmy, aby jego pełne znaczenie było jaśniej przez wszystkie dzieci Boże. Stałby się on dla nich źródłem  przyjemności i nieustającej radości, gdyż stanowi mocny fundament, na którym niewzruszenie i bezpiecznie opierają się inne nauki Słowa Bożego; fundament, którego nie można poruszyć i na którym nasza struktura wiary nie może zachwiać się od wiatru żadnej doktryny.

      Słowo „usprawiedliwienie” ma dwa znaczenia – jedno to udowodnienie, że coś jest właściwe (prawe), a drugie to uczynienie czegoś takim. Słownik Webste­ra następująco definiuje słowo „usprawiedliwić”: (1) „udowodnić lub wykazać sprawiedliwość lub zgodność z przepisem, prawem, sprawiedliwością lub obowiązkiem – dowieść prawości (właściwości)”; (2) „ogłosić zwolnienie od winy – rozgrzeszyć, oczyścić”.

    Terminy te są używane w Biblii w obydwu tych znaczeniach. Dla ilustracji pierwszej definicji, zauważmy, że nasz Niebiański Ojciec i Jezus także są określani jako usprawiedliwieni. Kiedy Jan wzywał do pokuty za grzechy, ludzie, którzy uwierzyli, usprawiedliwiali Boga (Łuk. 7:29), tj. zgadzali się, że Bóg był sprawiedliwy przeklinając i karząc ich jako grzeszników – Jego postępowanie było obronione jako właściwe. Jezus jako człowiek był wypróbowany na każdym punkcie (przez świat, Jego ciało i Diabła), tak jak my, „oprócz grzechu” – „grzechu w nim nie masz”. On był „święty, niewinny, niepokalany, odłączony od grzeszników”. Jehowa był Jego sędzią i usprawiedliwił Go, tj. oznajmił, że dowiedziono Jego prawości i sprawiedliwości. Jego prawość została potwierdzona lub też, jak czytamy, został On „usprawiedliwiony w Duchu (…) i wzięty jest w górę do chwały” (1Tym. 3:16).

      Drugą definicją usprawiedliwienia jest uczynienie właściwym (sprawiedliwym) czegoś, co jest złe. To właśnie w tym sensie termin „usprawiedliwienie” stosuje się do nas, którzy z natury jesteśmy źli i grzeszni. Bóg nie może stwierdzić autorytarnie: „Jesteś zły i grzeszny jako przestępca moich sprawiedliwych praw, ale zignoruję sprawiedliwość i ogłoszę cię sprawiedliwym”. Nie, Bóg nie może zaprzeczyć samemu sobie, a zatem zawsze musi być sprawiedliwy. Pismo Święte mówi, że sprawiedliwość jest podstawą Jego Tronu i każda biblijna koncepcja się na tym opiera. Skoro jesteśmy niedoskonali i grzeszni, On nie może patrzeć na nas tak, jakbyśmy byli sprawiedliwymi. Podobnie, gdybyśmy byli sprawiedliwi, On nie mógłby uważać nas za grzeszników lub traktować nas, jakbyśmy byli niesprawiedliwi.

     Ta druga definicja usprawiedliwienia składa się z dwóch zasadniczych części. Pierwsza polega na tym, że ktoś, kto dostrzega, że jest grzesznikiem i nie jest w harmonii z Bogiem, przyjmuje Jezusa jako swego osobistego Zbawiciela. Z powodu tego przyjęcia Jezusa za Zbawiciela, Bóg spogląda na taką osobę tak, jak gdyby była sprawiedliwa. To jest podstawa biblijnej doktryny o usprawiedliwieniu przez wiarę, według której Bóg, przez wzgląd na zasługę Chrystusa, może traktować wierzącego tak, jak gdyby był on sprawiedliwy (Rzym. 5:1). Ale oprócz tej pierwszej części jest jeszcze druga. Tą niezbędną drugą częścią jest poświęcenie, w którym usprawiedliwiony wierzący wchodzi w stosunek przymierza z Bogiem, rezygnując z własnej woli i zgadzając się czynić wolę Bożą. Ze strony Boga następuje wówczas uświęcenie (odłączenie do świętego życia) takiej poświęconej jednostki.

poprzednia strona – następna strona