DZIĘKCZYNIENIE

„Wysławiajcie Pana, albowiem dobry, albowiem na wieki miłosierdzie Jego”. Ps 107:1.

      Dzień Dziękczynienia podoba się nam wszystkim i jesteśmy zadowoleni, że Ojcowie Pielgrzymi wiele lat temu zapoczątkowali ten zwyczaj. Oni zaplanowa­li go na koniec żniw, aby świętować pomyślne zbiory i prawdopodobnie dziękować za hojność Indian. Męż­czyzna czy kobieta, bogaty czy ubogi, wykształcony lub niewykształcony, zniewolony lub wolny, który nie ma w znacznej mierze rozwiniętej cechy czci, nie jest w stanie wyrażać wdzięczności i szacunku dla swoje­go Stwórcy. Jesteśmy zadowoleni, że duża część Stanów Zjednoczonych, a także inne kraje, zwracają się do Boga i obchodzą Dzień Dziękczynienia z wdzięcznymi sercami oraz oddają Bogu dzięki za okazane błogosławieństwa.

      Przywilej składania podziękowań Bogu, naszym rodzinom i bliskim przyjaciołom od dawna jest ceniony przez społeczeństwa świata. On pomaga cementować więzi, które utrzymują razem całe społeczności. Ogól­nie mówiąc, odczuwanie pewnego rodzaju wdzięczno­ści wydaje się naturalne dla ludzkiej natury, nawet jeśli to uczucie nie zawsze jest wyrażane. Dziękczynienie, o jakim tutaj mówimy, wynika z wiary w przyjaźń, jaką mamy dla tych, których miłujemy; jest to zaufanie, powodujące, że pragniemy udzielać się w rodzinnych spotkaniach, wspominając szczególne wydarzenia z przeszłości.

      Następnie, dodając do tej rodzinnej radości, niektórzy wchodzą w społeczność z Niebiańskim Ojcem przez wiarę i są w stanie rozumieć radości sprawiedliwych wyrażone przez Dawida: „Ale sprawiedliwy będzie się weselił w PANU, a będzie w Nim ufał; i będą się chlubili wszyscy, którzy są uprzejmego serca” (Ps. 64:1). Zaczy­namy rozumieć wartość prowadzenia przez Jego Słowo, przewodnictwa Jego Ducha, Jego świętego usposobienia w nas i uczymy się dostrzegać prowadzenie przez Jego Opatrzność. Coraz bardziej doceniamy społeczność z tymi, którzy mają tę samą cenną wiarę, czerpiąc od nich wsparcie i pocieszenie.

      W tym czasie dziękczynienia jest wielu, dla których pozostaje ono uroczystym, nabożnym i radosnym wydarzeniem, a ich myśli i pragnienia serca kierują się szczególnie w stronę rodziny i spraw duchowych, do rozmyślań o wielkiej Boskiej miłości do nas wyrażonej w posłaniu na ziemię i ofiarowaniu Jezusa Chrystusa (Jana 3:16). Dzieci i ci w każdym wieku, mający mło­dego ducha, w wielu miejscach na świecie wychodzą w wigilię Narodzenia Pańskiego i śpiewają dla innych o radości z faktu, że Jezus przyszedł na ziemię i narodził się, by ich zbawić z grzechu i śmierci. Wiele pobożnych słów jest rozprzestrzenianych w ten lub inne sposoby, a ludzie, którzy rzadko ze sobą rozmawiają, w okresie Świąt znajdują sposobność, by podzielić się przesłaniem pokoju na ziemi i dobrej woli wobec ludzi.

      Otwórzmy nasze serca na radość świętowania, tak jak niebiańskie zastępy szczególnie radowały się i chwaliły Boga po narodzeniu się Pana Jezusa jako człowieka: „A zaraz z aniołem przybyło mnóstwo zastępów anielskich chwalących Boga i mówiących: Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój, dobra wola wobec ludzi” (Łuk. 2:13,14, KJV). Ta radość dziękczynienia i przywilej obchodzenia Narodzenia Pańskiego pozwala nam uświadomić sobie jego ważność w Boskim Planie, tak jak poddani ziemskim królom radują się z narodzenia syna i dziedzica tronu. Czy zatem nie powinniśmy ich naśladować? Radujmy się z przywileju obchodzenia narodzenia człowieka Chrystusa Jezusa wraz z innymi ludźmi w każdym czasie, ciesząc się i chwaląc Boga za narodzenie Jezusa jako człowieka i uświadamiając sobie jak ważny On jest w Boskim Planie!

         Niezależnie od historycznego podobieństwa do dawania prezentów przez pogan, niesamolubne dawanie niewielkich prezentów i pamiątek w czasie Świąt Narodzenia Pańskiego wydaje się być szczególnie właściwe, ponieważ Bóg przez cały czas udziela i zachęca do tego innych Łuk. 11:13). Jak dobry i łaskawy jest Bóg Jehowa, umieszczając w sercu i umyśle człowieka pragnienie i potrzebę dziękczynienia. A ten dzień jest tak powszechnie przeznaczany, by upamiętnić dar odkupienia złożony przez Jego drogiego Syna!

        Niech wszyscy będą obficie błogosławieni w tym radosnym okresie dziękczynienia, zawsze zachowując w sercach dobre wieści o Królestwie, radując się Boskim drogocennym darem zbawienia, udzielonym za darmo darem, który stał się możliwy przez naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa! Jesteśmy wdzięczni za waszą silną – wiarę w misję Świeckiego Ruchu Misyjnego (LHMM) i waszą gotowość wyrażania dziękczynienia w tym okresie. Pan mówi: „Miłosierdzie Twoje jest większe niż życie”. Bądźmy gorliwi w naszym poświęceniu, starając się Jemu służyć!
PT, 14, 64.

 PAMIĘTAMY

Dnia 02.10.2014 r. w wieku 77 lat zmarł brat Ezaw Najbar ze zboru w Tychach.
Dnia 19.01.2015 r. w wieku 80 łat zmarła siostra Aniela Nabrzeska ze zboru w Leżachowie.
Dnia 11.02.2015 r. w wieku 94 lat zmarła siostra Irena Czajka z d. Petryczko ze zboru w Złocieńcu.
Dnia 13.02.2015 r. w wieku 82 lat zmarła siostra Józefa Ryl ze zboru w Dobryłowie.
Dnia 22.02.2015 r. w wieku 90 lat zmarł brat Bronisław Skiba ze zboru Paary.
Dnia 26.02. 2015 r. w wieku 93 zmarł brat Andrzej Prętki ze zboru Pana w Bydgoszczy.

poprzednia strona – następna strona