Teraźniejsza Prawda nr 528 – 2014 – str. 15
o grzechu – doznali głębokiego poczucia winy, wyrzutów sumienia i odczucia całej głębi niedoli w ich stanie, z pragnieniem wyzwolenia z niego, znaleźli się w stanie, który jest przeciwieństwem pokoju z Bogiem.
Lecz gdy wyżej wymienione prawdy, jako podstawa usprawiedliwienia, oraz powyżej podane obietnice oferujące usprawiedliwienie zostaną usłyszane przez takiego grzesznika, aby uwierzył w nie z zupełnym zaufaniem wiary, to jego sumienie obciążone winą, jego wyrzuty sumienia i jego ciężar beznadziejności zamienią się w zapewnienie, że jego grzechy są przebaczone i że jest on przykryty sprawiedliwością Chrystusa. To daje mu pokój – pokój z Bogiem – to znaczy, że on wierzy, iż w Boskim przebaczeniu i w przypisaniu sprawiedliwości Chrystusowej, Bóg jest w stanie pokoju z nim; a przez jego porzucenie grzechu i pragnienie postępowania sprawiedliwie, dlatego, że to podoba się Bogu, wchodzi on w pokój z Bogiem.
Wówczas jest przywrócona społeczność miedzy Bogiem a wierzącym grzesznikiem. Grzesznik wierzy, że zasługa okupu, którą Bóg dla niego dostarczył, gdy dał Jezusa, aby umarł za niego, jest zupełnie wystarczająca do przebaczenia mu i do przykrycia go sprawiedliwością Chrystusa, a jako taka zaspokaja wymagania sprawiedliwości od niego, (1) doskonale wypełniając wymogi Boskiego Prawa i (2) zaspokajając jej wymagania dla jego życia. To poczucie uwolnienia od tych dwóch wymagań Prawa pozwala mu ujrzeć pojednane oblicze Boga promieniujące uznaniem dla niego i nie tylko napełnia jego serce pokojem przez uwolnienie go od potępienia Prawa, lecz także pokojem z tym Prawem, wobec którego okazywanie posłuszeństwa sprawia mu przyjemność, nie ze strachu ani pod przymusem, lecz w miłości wynikającej z wdzięczności za Boską łaskę i zasługę Chrystusa udzieloną mu w usprawiedliwieniu, za przywrócenie społeczności z Bogiem i za pomoc, jakiej Bóg wzrastająco mu udziela do poznania i do sprawiedliwego postępowania oraz do coraz większego wzrostu w prawości usprawiedliwionego życia, w miarę jak stara się żyć sprawiedliwie.
W niektórych przypadkach ci, którzy są świadomi, iż są odbiorcami następujących pięciu błogosławieństw usprawiedliwienia: (a) przebaczenia grzechów, (b) przypisania sprawiedliwości Chrystusa, (c) przywrócenia społeczności z Bogiem, (d) wzrostu w wiedzy i (e) zwiększonej pomocy do sprawiedliwego życia, doświadczają ekstatycznej radości. Natomiast inni z powodu dziedziczności, wychowania i otoczenia, nie odczuwają takiego zachwytu, to jednak odczuwają głęboki pokój z Bogiem, pokój, który jest odczuwany także przez innych wierzących. Sprawiedliwe życie i zaufanie, że sprawiedliwość Chrystusa przykrywa jego mimowolne grzechy, zachowuje jego sumienie w pokoju i zadowoleniu. To jest ten odpoczynek, ten pokój usprawiedliwienia, do którego odnosi się Rzym. 5:1 i który sugeruje nasz werset.
WIARA I ODPOCZYNEK UŚWIĘCENIA
Jak w świetle Rzym. 5:1 oraz innych części Słowa Bożego zauważamy, że nasz werset mówi o wierze i pokoju usprawiedliwienia, tak również w świetle innych części Słowa Bożego dostrzegamy, że obejmuje on wiarę i pokój uświęcenia. Tak samo jak wiara usprawiedliwienia, tak i wiara uświęcenia jest umysłową oceną i poleganiem serca na Bogu i Chrystusie i w swej umysłowej części zawiera także wiedzę, zrozumienie i wierzenie, jako swoje elementy, a w części dotyczącej serca posiada upewnienie, przyswojenie i reagowanie, jako swoje elementy. Jednak ona sięga po odmienne prawdy, opiera się na nich i działa na ich podstawie oraz chwyta się obietnic odmiennych od tych, które są w usprawiedliwieniu.
Powyżej zauważyliśmy, że podstawowymi prawdami usprawiedliwienia są: łaska Boża okazująca się w oddaniu Jego Syna, aby był naszym Zbawicielem, święte posłuszeństwo Jezusa (wobec Prawa Zakonu) i Jego śmierć oraz że obietnicami usprawiedliwienia są: przebaczenie grzechów, przypisanie sprawiedliwości Chrystusa, społeczność oraz pomoce do zdobycia wiedzy i sprawiedliwego życia. Natomiast podejmując krok poświęcenia nie porzucamy naszego usprawiedliwienia, lecz nadal je zachowujemy, ponieważ ono jest niezbędne, abyśmy byli godni przyjęcia i konieczne do poświęcenia.
Podstawowymi prawdami do poświęcenia są: (1) Boski zamiar wyboru spośród lojalnych usprawiedliwionych, takich jednostek, które są chętne poświęcić się Bogu z wdzięczności za błogosławieństwa usprawiedliwienia oraz z oceny charakterów i dzieł Boga oraz Chrystusa, (2) Boski zamiar udzielenia tak reagującym jednostkom przywileju stania się Jego przedtysiącletnim poświęconym ludem i (3) Boski zamiar użycia ich do realizacji Jego wyborczych celów w obecnym Wieku oraz Jego celów wolnej łaski w Pośredniczącym Panowaniu Chrystusa.
Powyżej w punkcie (1) dostrzegamy, że Boskim zamiarem jest, aby spośród lojalnych usprawiedliwionych jednostek wybrać (zaprosić) te, które są skłonne do uświęcenia (poświęcenia). Dla wierzącego niezbędne jest podjęcie tego pierwszego kroku jego w życiu – to jest stanie się usprawiedliwionym wierzącym, zanim będzie godny