– od Obozowców, a Obozowcy – od tych poza Obozem”.

„Każda klasa miała pozostawać w wyznaczonych dla niej granicach i nie sięgać po przywileje związane z Królestwem, które do niej nie należą, ani nie zanieczyszczać niczego związanego z Królestwem fałszywymi doktrynami lub złymi praktykami. Ktokolwiek w ten sposób splamiłby sprawy Królestwa, miał umrzeć w stanowisku w swojej klasie: czyniący tak członkowie Maluczkiego Stadka mieli odpaść do Wielkiej Kompanii, a jeśli czynił to ktoś z Wielkiej Kompanii, odpadał na wtórą śmierć; czyniący to Młodociani Godni mieli odpaść ze swojej klasy do Usprawiedliwionych, a czyniący tak Usprawiedliwieni mieli odpaść ze swojej klasy do Obozowców; czyniący to Obozowcy mieli odpaść ze swojej klasy do pogan”. Jak wdzięczni (przedtysiącletnie potomstwo Abrahama) powinniśmy być, że nasz Bóg dał nam Przepisy jak żyć i jak przeżyć nasze poświęcone życie w wyznaczonych granicach ustanowionych przez Boga Jehowę: „Bracia, dołóżcie wszelkiej pilności, aby uczynić pewne wasze powołanie i wybór: bo jeśli tak będziecie czynić, nigdy się nie potkniecie” (2Piotra 1:10, KJV).

Pragniemy bogatych Boskich błogosławieństw, które Bóg ma w zapasie dla tych, którzy trwają przy Nim przez bojowanie dobrego boju wiary i życie według Boskich Zarządzeń!
PT '14,8-12;

ODPOCZYNEK WIERZĄCEGO

„Wejdziemy do odpocznienia, którzyśmy uwierzyli” (Żyd. 4:3) – Pierwsza część z dwóch.

W życiu wierzącego Jezus działa na cztery zdecydowanie różne sposoby. One są wskazane w poczwórnym urzędowym dziele, które, jak mówi nam Apostoł Paweł, Bóg powierzył do wykonania Jezusowi na korzyść Kościoła: „Lecz z Niego [Boga] wy jesteście w Chrystusie Jezusie, który się nam stał mądrością [naszym Nauczycielem] od Boga i sprawiedliwością [naszym Usprawiedliwicielem], i uświęceniem [naszym Uświęcicielem] i odkupieniem [wyzwoleniem – naszym Wyzwolicielem]” (1Kor. 1:30).

TRZY ETAPY W ODPOCZYNKU WIERZĄCEGO

Jezus nie wykonuje Swego urzędu jako nasz Oświeciciel lub Nauczyciel, osobno i inaczej niż przedstawione tutaj pozostałe trzy urzędy. Jego urząd nauczycielski funkcjonuje raczej w związku z Jego urzędami i w nich, jako Usprawiedliwiciel, Uświęciciel i Wyzwoliciel. Te trzy urzędy działają odrębnie i różnie, każdy w stosunku do pozostałych, każdy poprzedzając następny, jednakże każdy kontynuuje swoje funkcjonowanie w toku działania następnego lub następnych. Lecz te trzy urzędy nie przenikają się wzajemnie, jak Jego urząd nauczycielski przenika przez trzy pozostałe urzędy, ponieważ w tych trzech etapach On udziela nam odpowiedniego nauczania należącego do każdego z nich. Dlatego rozważając odpoczynek wierzącego, nie będziemy traktować etapu nauczania odrębnie od trzech pozostałych, ponieważ z łatwością możemy dostrzec, że Jego urząd Nauczyciela pełni główną rolę w trzech etapach odpoczynku wierzącego. Dzieło nauczania Jezusa w związku z odpoczynkiem wierzącego, dla którego jest ono podstawą w Prawdzie, na której wiara się opiera, jest odmienne i różne dla każdego z tych etapów chrześcijańskiego życia. Lecz my będziemy traktować każdy z tych etapów oddzielnie i odmiennie, włączając odpowiednie dzieło nauczania Jezusa do tych rozważań. Wobec tego rozważymy odpoczynek wierzącego z trzech punktów widzenia: jako jego odpoczynek w (1) usprawiedliwieniu, (2) uświęceniu i (3) wyzwoleniu.

WIARA I ODPOCZYNEK USPRAWIEDLIWIENIA

Jezus udziela nam pewnych nauk dotyczących usprawiedliwienia i przez te nauki działa wiara usprawiedliwiająca, której doświadczenie daje jej pokój, jej odpoczynek (Rzym. 5:1). Te nauki skupiają się na Boskich myślach o „pokucie wobec Boga i wierze w naszego Pana Jezusa Chrystusa” (Dz. 20:21).

Myśli, jakie Bóg daje na temat pokuty wobec Siebie, są następujące: (1) jesteśmy grzesznikami znajdującymi się pod przekleństwem Adamowym, jak również pod dodatkowym przekleństwem, które sprowadzają na nas nasze własne faktyczne grzechy w motywach, myślach, słowach i czynach przeciwko Bogu i człowiekowi, jako odmienne od naszego dziedzicznego grzechu i przekleństwa; (2) powinniśmy odczuwać głęboki smutek i nienawiść do naszych dziedzicznych oraz własnych, faktycznych grzechów; (3) powinniśmy rozwijać najwyższą miłość do Boga oraz miłość do człowieka,

poprzednia strona – następna strona