Teraźniejsza Prawda nr 526 – 2013 – str. 42
„ZUPEŁNOŚĆ POGAN” WESZŁA
Przez „zupełność pogan” (Rzym. 11:25) rozumiemy zupełną liczbę wybranego Kościoła, 144000 Maluczkiego Stadka, które zostało zebrane z pogan. Ponieważ w Żydowskim Żniwie nie było odpowiedniej liczby cielesnych Izraelitów, którzy byliby wiernymi „prawdziwymi Izraelitami”, by wypełnić 144 000 wybranych, Bóg wejrzał na pogan, aby tymczasowo uzupełnić przeznaczoną liczbę (Jana 1:11-13; Dzieje 15:14; Rzym. 11:5, 7, 11-15, 17-24; Obj. 5:9, 10; 7:1-8).
Nie powinniśmy mylić „zupełności pogan” z „czasami pogan” (Łuk. 21:24), które są okresem 2520 lat (7×360) od roku 607 przed Chrystusem do 1914 roku, okresem, w którym Bóg dał dzierżawę władzy narodom pogańskim. Są one także określane, jako „siedem czasów” (3Moj. 26:18, 21, 24, 28; Dan. 4:10-37).
Rozumiemy, że „zupełność pogan” weszła próbnie w czasie Paschy 1878 roku. Innymi słowy ci, którzy od Pięćdziesiątnicy aż do tego czasu uczynili swoje powołanie i wybór pewnymi jako członkowie Maluczkiego Stadka, razem z prospektywnymi członkami Maluczkiego Stadka, którzy wówczas byli powołani, lecz nie uczynili jeszcze swego powołania i wyboru pewnymi, łącznie z tymi, którzy w tamtym czasie weszli do tego powołania, stanowili razem 144 000.
Wówczas, na wiosnę 1878 roku, klasa Jana (oświecony, poświęcony lud Pana w czasie wypełnienia tego) w wielkim widzeniu po raz pierwszy ujrzała Baranka stojącego na Górze Syjon i razem z Nim pełne 144 000. W 1878 roku Bóg Jehowa ustanowił Swego Króla na świętym wzgórzu Syjonu (Ps. 2:6; R5990, ak. 2).
Małe przesiewanie obejmujące niezadowolonych adwentystów w 1875 roku oraz przesiewanie przeciwko Okupowi, które rozpoczęło się podczas Paschy 1878 roku, sugerują, że pomiędzy rokiem 1874 a 1878 duża liczba osób straciła korony, które nie tylko zostały przeznaczone dla innych, lecz wystarczyły, by inni poganie weszli do tego powołania w czasie od października 1874 do kwietnia 1878 w celu próbnego zapełnienia liczby 144 000.
Po 1881 roku dokonywane były szczególne wezwania w celu zapełnienia miejsc po tych, którzy w próbach okazali się niegodni członkostwa w Maluczkim Stadku. To trwało aż do 16 września 1914 roku (jak już zostało wskazane), kiedy drzwi wejścia do wysokiego powołania zostały na zawsze zamknięte, jak dowodzi Pismo Święte, rozum i fakty, co jest potwierdzone przez Piramidę. Teraz, kiedy minęło 135 lat od próbnego wejścia „zupełności pogan” w 1878 roku oraz 99 lat od 1914 roku, nadszedł najwyższy czas, aby wszyscy z ludu Prawdy uświadomili sobie, że nie są w wysokim powołaniu, lecz że wszyscy nowo poświęcający się od jesieni 1914, są tymi „poświęcającymi się pomiędzy wiekami”, oświeconymi Duchem, niespłodzonym z Ducha przedtysiącletnim potomstwem Abrahama.
USUWANIE „ZAŚLEPIENIA Z CZĘŚCI” IZRAELA
Stopniowe usuwanie „zaślepienia z części” Izraela (Rzym. 11:25), począwszy od wiosny 1878 (końca ich „dwójnasobu” niełaski – Izaj. 40:1, 2; Jer. 16:16; Zach. 9:12) objawiało, że „zupełność pogan” rzeczywiście weszła.„Wesel się bardzo córko Syjońska! Wykrzykuj, córko Jeruzalemska! Oto król twój przyjdzie tobie sprawiedliwy i Zbawiciel ubogi i siedzący na ośle, to jest na oślęciu, źrebiątku oślicy”. Jeremiasza 9:9.
Jednym z ważnych wydarzeń zwiastujących koniec izraelskiego „dwójnasobu”, było rozpoczęcie rozprowadzania wśród Żydów Poprawionego Nowego Testamentu doktora Franza Delitzscha, 11 czerwca 1878 roku (w dniu Pięćdziesiątnicy owego roku).
Podczas gdy w kwietniu 1878 izraelskie zaślepienie i uprzedzenie było tak samo wielkie jak przez wieki i oni prawie powszechnie pluli i przeklinali na wzmiankę o imieniu Jezus, jako o największym grzeszniku, to obecnie duża liczba Żydów uznaje Go za jednego z największych proroków, za świętego człowieka i najwspanialszego reformatora. Niektóre pochwały i pochwalne biografie napisane przez Żydów mających dobrą pozycję wśród swych współwyznawców, niemalże przewyższają te głoszone z chrześcijańskich ambon, na ile dotyczy to ludzkiej strony Jezusa.
Na przykład biografia dr. J. Klausnera, byłego rektora Uniwersytetu w Jerozolimie, jednego z najbardziej wpływowych żydowskich intelektualistów na świecie, wychwala Jezusa pod niebiosa jako największego z żydowskich i hebrajskich proroków (choć on nie wierzy w Jezusa, jako Mesjasza). Jego książka została przyjęta przez Żydów na całym świecie, jako wyrażająca ich postawę wobec Jezusa, który w ich wcześniejszym zaślepieniu był dla nich najbardziej