Teraźniejsza Prawda nr 526 – 2013 – str. 40
prawdy po drugiej, aż znalazł się w ciemnościach zewnętrznych, w zupełnym błędzie, widząc ciemność jako światło, spożywając nieczyste pokarmy symbolicznego świata, razem z tyloma spośród ludu Prawdy, ilu udało mu się zwieść.
Zaprzeczanie Okupowi nie ograniczyło się tylko do ludu Prawdy. Po krótkim czasie także wśród kleru oraz jego zwolenników często zaprzeczano zastępczej śmierci naszego Pana oraz przedstawiano Go jedynie jako naszego Nauczyciela i Przykład, a nie jako naszego Odkupiciela. Ta symboliczna plaga dotknęła wielkie liczby próbnie usprawiedliwionych. Nawet poza nimi, ona dotknęła tych, którzy w ogóle nie mieli rzeczywistej wiary w Zbawiciela, chociaż byli nazywani chrześcijanami, tymi „w obozie [Wieku Ewangelii]”, powodując u nich zaprzeczanie Okupowi, gdy zaczęli przyjmować nauki o ewolucji, spirytyzmie, chrześcijańskiej wiedzy oraz inne nauki, które logicznie lub otwarcie zaprzeczały Okupowi. Począwszy od lata 1878 roku te poglądy zaczęły się znacznie rozprzestrzeniać. Oni gardzili antytypiczną Manną, Okupem i raczyli się antytypicznymi przepiórkami, teoriami przeciwnymi Okupowi należącymi do obecnego złego świata! „I dał im czego żądali, lecz zesłał nędzę na ich duszę” (Ps. 106:15, KJV).
W ciągu tych 135 lat sprzeciwianie się Okupowi z przedstawianiem różnych teorii przeciwnych Okupowi coraz bardziej się nasilało, aż liczba wierzących w śmierć Chrystusa jako Okup stała się stosunkowo mała.
„GODZINA POKUSZENIA”
W Żniwie Żydowskim, począwszy od 33 roku Pańskiego, prócz sprzeciwiania się Okupowi zostały wprowadzone inne subtelne przesiewawcze błędy, włączając niewiarę, kombinacjonizm, reformizm i sprzeciwianie się (TP '76,82, 83).
Jak zostało zauważone, teraz przy końcu Wieku Ewangelii równoległość rozpoczęła się przesiewaniem przeciwko Okupowi, w kwietniu 1878 roku, 135 lat temu, tym, co określa się jako „godzinę pokuszenia” (Obj. 3:10).
Kościołowi Filadelfii oszczędzono tych szczególnych prób, lecz Kościół okresu Laodycejskiego musiał je przejść. Podobnie do godziny żęcia (włączając pokłosie), Godzina Pokuszenia trwała 41²/3 roku (1/24 z Dnia o długości 1.000 lat), lecz obejmowała okres od 16 kwietnia 1878 do 6 grudnia 1919. Przez cały ten czas trwały wielkie próby, które obejmowały całą ludzkość, a szczególnie Kościół, prawdziwy i nominalny.
Po tym, gdy w kwietniu 1878 rozpoczęło się przesiewanie przeciwko Okupowi i poważnie wtargnęło pomiędzy różne klasy ludu Bożego, nastało kolejne przesiewanie, niewiara (1881-1884), w którym były głoszone oraz dokonały swego złego dzieła teorie samopojednania, ewolucji, racjonalizmu, deizmu, panteizmu, materializmu, agnostycyzmu i ateizmu.
Potem nadszedł kombinacjonizm (1891-1894), który usiłował zniekształcić metody Prawdy przez łączenie ich z metodami babilońskimi, łącząc różne sekty i dokonując wszelkiego rodzaju złych kombinacji (Izaj. 8:9; Obj. 6:14).
Następnie pojawił się Reformizm (1901-1904), który obejmował reformy, takie jak „prawa kobiet” (włączając w to rzekome prawo żony, by być rzeczywistą głową domu), prohibicja, „chrześcijańskie obywatelstwo”, „społeczne podniesienie”, itd.
Później nadeszło sprzeciwianie się (1908-1911), w którym nastąpiło sprzeciwianie się Ślubowi Panu, a następnie Prawdzie, szczególnie na temat ofiar za grzech, Pośrednika i Przymierzy.
Ostatecznie nastało przesiewanie rewolucjonizmu, począwszy od 1917 roku, w którym następuje bunt przeciwko Pańskiej Prawdzie i zarządzeniom podanym przez „onego sługę”. Wszystkie z tych sześciu przesiewań Godziny Pokuszenia, w różnych formach zebrały obfite żniwo wśród poświęconych, usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych, odpowiednio w świątnicy, na dziedzińcu oraz w mieście (Ezech. 9). One nie ustały wraz z końcem Godziny Pokuszenia, 6 grudnia 1919, kiedy pod złym przywództwem Lewitów, w przesiewaniu Amramitów, został objawiony ostatni Lewita (PT „20,142), lecz coraz bardziej się nasilały i były akcentowane w pozostałym czasie z tych 135 lat, o czym świadczy historia z tych lat.