Teraźniejsza Prawda nr 526 – 2013 – str. 38
33 roku). O równoległym triumfalnym wjeździe świadczyło przybycie Jezusa z Prawdą Żniwa (oślę) wśród aplauzu Jego oświeconych Prawdą uczniów oraz żądań wielkich religijnych nauczycieli chrześcijaństwa o ich potępienie.
Było wiele sposobów, na które 135 lat temu, na wiosnę 1878 roku, Jezus zaczął wykonywać Swą królewską władzę. Wymienimy oraz przestudiujemy tutaj niektóre z tych znamiennych wydarzeń, począwszy od 1878 roku.
ODRZUCENIE CHRZEŚCIJAŃSTWA
W czasie ziemskiej służby Jezusa, aż do Jego triumfalnego wjazdu, On uznawał uczonych w piśmie i faryzeuszy jako nauczycieli dla ludu (Mat. 23:2), mimo że często ich ganił jako hipokrytów i zwodzicieli. Lecz Jego pierwszym urzędowym czynem, po przedstawieniu Siebie jako Króla podczas triumfalnego wjazdu, było odrzucenie nominalnego systemu żydowskiego w słowach: „Oto wam dom wasz pusty zostanie” (Mat. 23:38; P3, s. 152).
W równoległości, 135 lat temu, na wiosnę 1878, pierwszym urzędowym aktem naszego Pana w Jego królewskim autorytecie było odrzucenie chrześcijaństwa, mistycznego Babilonu. Babilon jest nazwany matką, a ta matka ma córki, które przejawiają tego samego ducha. Ona trzymała w swym ręku złoty kielich pełen obrzydliwości. Ten złoty kielich symbolizuje Boskie Słowo. Pomieszała nauki Słowa Bożego przez dodanie do nich trującej mieszaniny, którą upiły się wszystkie narody. Odnosiła sukcesy i triumfowała nad całym światem.
To, co ostatecznie stało się Wielkim Babilonem, na początku było zaręczoną Oblubienicą Chrystusa, lecz ona nie wytrwała długo w swej dziewiczej czystości. Nie żyła we właściwy sposób, lecz zaczęła żyć rozpustnie z królami ziemi. Opis podany o niej w proroctwie mówi, że kościelnictwo, niedługo po śmierci Apostołów stało się wielkim religijnym systemem, łącząc się z królestwami tej ziemi, a czasem nawet płaszcząc się przed nimi, lecz przez cały czas łączyło się z nimi, będąc ich kochanką.
Rezultat był taki, że córki, które narodziły się z niej w późniejszym czasie, były podobne do matki. Przedstawienie ich jako „nierządnice” oznacza, że one nie zachowały stanu niesplugawionego przez świat, lecz stały się nieczyste. I przekonujemy się, że nie tylko istnieje wielki system, który twierdzi, że jest matką wszystkich innych, tak zwanych chrześcijańskich systemów, systemów córek, lecz również, że te systemy uznają ją jako matkę. Ten związek pomiędzy różnymi odłamami nominalnego kościoła jest uznawany przez wiele denominacji chrześcijaństwa.
Aby to zilustrować, cytujemy odczucia dobrze znanego prezbiteriańskiego duchownego, opublikowane wiele lat temu. W swoim kazaniu on powiedział: „Chcąc nie chcąc, jednak musicie przyznać, że on [kościół katolicki] jest matką Kościoła. On posiada nieprzerwaną historię, sięgającą wstecz aż do czasów Apostolskich. Za każdą religijną prawdę, którą jesteśmy nagrodzeni, jesteśmy jemu zobowiązani jako dłużnicy. Gdyby on nie uważał się za prawdziwy Kościół, wówczas my bylibyśmy bękartami, a nie synami”.
Zgodnie z tym poselstwo, które było głoszone od 1878, mówiło: „Upadł, upadł Babilon on wielki” (Obj. 18:2). A wydarzenia minionych 135 lat wskazują, jak bardzo w doktrynie i praktyce odpadł Babilon. On na próżno próbuje wzmacniać swe mury różnymi sposobami (Jer. 51:48; P4, s. 40), od „mówienia językami” po akceptację homoseksualizmu, aby ochronić się przed upadkiem, lecz te doraźne środki nie zapobiegną temu. Ostatecznie pójdzie na zniszczenie, aby już nigdy nie powstać. Oświecony lud Pana powinien radować się tą perspektywą (Obj. 18:20-22).
WZYWANIE LUDU BOŻEGO DO WYJŚCIA Z BABILONU
Odrzucenie nominalnego systemu żydowskiego przez Jezusa, jako Króla, w 33 roku, związane było z wezwaniem do opuszczenia tego systemu przez prawdziwych Izraelitów, do odłączenia się i bliższej społeczności z Nim, aby nie mieli udziału w „gniewie aż do końca”, który niebawem na nich przyjdzie (1Tes. 2:16). Oni nie mieli spodziewać się, że Bóg udzieli Prawdy na czasie przez ten system.
W równoległości, 1845 lat później, na wiosnę 1878, 135 lat temu, Boskie poselstwo udzielone przez Jezusa o upadku Babilonu było połączone z wezwaniem do prawdziwego ludu Bożego: „wyjdź z niego, ludu mój”, wezwaniem do oddzielenia się i bliższej społeczności z Panem, aby oni nie stali się uczestnikami grzechów Babilonu i nie otrzymali jego plag (Obj. 18:4, 5; Izaj. 52:11; Jer. 51:45).