Teraźniejsza Prawda nr 525 – 2013 – str. 26
z siedmiu różnych czy też oddzielnych grup. Poganie, którzy znajdą się między quasi-wybranymi Obozu Tysiąclecia, z punktu widzenia czasu ich rozwoju mogą wejść do trzech grup:
(8) Ci „poganie, którzy (podczas Wieku Ewangelii, przed jesienią 1954 roku, kiedy to nastała Bazylea [w swym pierwszym początku]) przyjęli Jezusa za swego Zbawiciela, lecz nie poświęcili się, a mimo to pozostali wierni okupowi oraz sprawiedliwości”, jako lojalni tymczasowo usprawiedliwieni poganie z Wieku Ewangelii.
(9) Ci poganie, którzy po 16 września 1954 roku, lecz przed otwarciem Gościńca Świątobliwości i jego przywilejów restytucyjnych, przyjmują Jezusa za swego Zbawiciela i jako niepoświęceni wierzący pozostają lojalni okupowi i praktykowaniu sprawiedliwości, jako lojalni tymczasowo usprawiedliwieni przedrestytucyjni poganie z Bazylei.
(10) Ci poganie, którzy poświęcają się i pozostają wierni po 16 września 1954 roku, lecz przed otwarciem Gościńca Świątobliwości i przywilejów restytucyjnych, jako lojalni przedrestytucyjni poświęceni poganie z Bazylei.
Wydaje się, że „synowie [quasi-wybrani] następnego Wieku”, z których wszyscy jako tacy rozwinęli się podczas „okresów przed Tysiącleciem [w znaczeniu Królestwa w jego okresie restytucji, bowiem gdy brat Johnson pisał te słowa w PT „26 str. 118, byliśmy już w Tysiącleciu, które miało swój początek w 1874 roku]”, mogą być postrzegani, jak wspomniano powyżej, jako składający się z dziesięciu oddzielnych grup. Widać, że przedrestytucyjni poświęceni Żydzi i poganie z Bazylei wymienieni w punktach (7) oraz (10) stanowią klasę znaną jako Poświęceni Obozowcy Epifanii, ostatnią klasę poświęcających się przed otwarciem Gościńca Świątobliwości, klasę częściowo także zobrazowaną w Królowej Saby (PT „54 str. 41), podczas gdy niepoświęceni, którzy przyłączają się do poszukiwania bogactw mądrości w Prawdzie Paruzji i Epifanii są zobrazowani w wielkim poczcie czy też orszaku, jaki towarzyszył Królowej Saby w jej poszukiwaniu mądrości Salomona. Niech Pan błogosławi nam wszystkim badanie niniejszego tematu tak, byśmy mogli go użyć w Jego służbie!
PT’13,21-25;
PRZYBYTEK NA PUSTYNI
„Tedy okrył obłok namiot zgromadzenia, a chwała Pańska napełniła przybytek”(2Moj. 40:34).
Nasza książka pt. „Cienie Przybytku” mówi o formie, rozmiarze, budowie oraz antytypicznym znaczeniu Przybytku, który Bóg poprzez Mojżesza kazał wznieść Izraelitom ku Swojej czci. Przybytek był przenośny i pod każdym względem pasował do 40-letniej podróży Izraelitów po pustyni, co do której Bóg już wcześniej wiedział, że stanie się ich udziałem jako ludu. Kiedykolwiek stawali obozem, był on wznoszony jako centrum obozu, a namioty Izraelitów były pogrupowane dookoła niego. Najpierw, bezpośrednio dookoła Przybytku, rozlokowane było pokolenie Lewiego