Teraźniejsza Prawda nr 524 – 2013 – str. 10
Pan dał „Maluczkiemu Stadku” usprawiedliwiającą wiarę, która pozwoliła im poświecić swoje człowieczeństwo i spłodził ich do nowej natury, chwalebnego nasienia Abrahama, poprzez które będą błogosławione wszystkie narody ziemi dzięki inauguracji Nowego Przymierza, zapieczętowanego i funkcjonującego przez zasługę krwi Chrystusa.
Nie tylko pierwotna obietnica wskazywała na dwa nasienia Abrahama jedno jako gwiazdy na niebie, a drugie jako piasek na brzegu morskim lecz św. Paweł rozwija tę myśl, mówiąc o obietnicy: „Przeto z wiary jest dziedzictwo, aby było z łaski, i żeby była warowna obietnica wszystkiemu nasieniu, nie tylko temu, które jest z zakonu, ale i temu, które jest z wiary Abrahamowej, który jest ojcem nas wszystkich (włącznie z wami, którzy jesteście Rzymianami); jako napisano: Ojcem wielu narodów wystawiłem cię” (Rzym. 4:16). Widzieliśmy już, jak Abraham, jako typ na Boga, jest Ojcem duchowego Nasienia i jak przez Chrystusa Ojciec przygotował Nowe Przymierze dla narodu żydowskiego, który był martwy pod Przymierzem Zakonu, lecz ma zostać odrodzony przez Chrystusa Głowę i Ciało – Pośrednika Nowego Przymierza; oraz to, że odrodzenie to rozpocznie się przy końcu Wieku Ewangelii przy otwarciu Wieku Tysiąclecia. Jednakże są to tylko dwa narody – „święty naród (Kościół)” oraz naród wybrany (żydowski). Jak wchodzą wszystkie narody? Nie wystarczy powiedzieć, że Ciało Chrystusa, klasa Oblubienicy, wypełnia to proroctwo, bowiem chociaż została ona wybrana z wielu narodów, nie jest ona wszystkimi narodami, ani nawet nie reprezentuje wszystkich narodów. Każdy członek klasy Kościoła najpierw umarł dla swego ziemskiego stanu i narodu, zanim został spłodzony z Ducha Świętego do tego, by być członkiem świętego narodu – Nowego Stworzenia.
Zapewne warto zadać pytanie o to, czy Wszechmocny w ogóle poczynił jakieś przygotowania dla wszystkich narodów, ludów i języków, by mogły skorzystać ze zbawienia, a jeśli tak, to jakie? Biblia jest pełna obszernych oświadczeń ze strony proroków, Apostołów i naszego Pana, dotyczących tego, co Bóg ma przygotowane dla całej rasy ludzkiej. Można to podsumować jednym słowem RESTYTUCJA, wypowiedzianym przez Apostoła w Dz. 3:19-21: „Pośle wam Jezusa Chrystusa, który już wcześniej był wam głoszony, a którego niebiosa zatrzymać muszą aż do czasów restytucji wszystkich rzeczy, co Bóg przepowiadał przez usta wszystkich świętych swoich proroków od początku świata” [przyp. tłum.: dosłowne tłumaczenie z angielskiego przekładu używanego przez autora artykułu]. Poselstwo to było głoszone przez proroków zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu. Słowo Restytucja oznacza odnowienie i odnosi się do programu naprawy w czasie tysiącletniego panowania Chrystusa. Będzie to wspaniała okazja do odzyskania doskonałości umysłu oraz istoty utraconych przez naszych pierwszych rodziców przez grzech popełniony w ogrodzie Eden. Wszyscy ci, którzy nie są z niebiańskiego zbawienia, czyli przytłaczająca większość ludzkiej rodziny, będzie miała wówczas szansę uzyskania życia wiecznego na ludzkiej płaszczyźnie bytu.
Ta wielka nagroda nie jest przyznawana tak po prostu, bez wysiłku, lecz każdy będzie musiał jej bardzo pragnąć, jak również przyłożyć się do przezwyciężenia grzesznych wpływów świata i ciała. Królestwo Chrystusa zapewni czas na dokonanie tego dzieła podnoszenia się z upadku. Godni otrzymujący „lepsze zmartwychwstanie” oraz poświęcający się obecnie będą pomocnikami tych, którzy będą usiłowali dokonać postępu w kierunku doskonałości i życia wiecznego (Żyd. 11:35; 1Kor 15:24-28).
PT ’13, 2-10