Teraźniejsza Prawda nr 25 – 1926 – str. 93
i ich potomstwo, typy na Kościół, nie mieli by żadnego prawa wybrać syna dla Jakuba. Dlatego widzimy że wybór Macieja przez ludzi nie mających jeszcze Ducha, nienatchnionych ani też autoryzowanych do tego, przez jedenastu Apostołów i 109 innych braci, (Dziej. 1:15 – 26) był całkowicie nieważnym. Łukasz, pisarz Dziejów Apostolskich, nie poprawia wyraźnie mieszania się w nie swoje sprawy Apostołów, ponieważ byłoby to za wielkim tarciem wyższych od niego, lecz Apostoł Paweł w liście do Galatów i w drugim do Koryntian daje silne dowody, że on należy do dwunastu. Wyrażenie dwunastu w Dziej. 6:2 nie dowodzi więcej, że Maciej był przez Łukasza uznany jako jeden ’, dwunastu, jak mówienie Św. Pawła (porównaj 1Kor15:5 z Jana 20:24 – 26) że Jezus (osiem dni po Jego zmartwychwstaniu) gdy było tylko jedenastu Apostołów, okazał się „dwunastom”. To nie znaczy, że było tedy dwunastu, lecz w obu wypadkach musimy uznać, że wszyscy tedy żyjący apostołowie byli nazwani „dwunastu”. Jeżeli czterech by z nich umarło, byłoby właściwą rzeczą mówić o tych pozostałych w zgromadzeniu, jako o dwunastu, tak jak w podobny sposób jest mowa o „siedemdziesięciu” (4 Moj. 11:24 – 25) choć było tylko 68 z tych 70, którzy byli zgromadzeni. (4Moj. 11: 26 – 30). Z tego samego stanowiska wyrażenie: „Piotr stojąc z jedenastoma” mamy tak samo rozumieć ponieważ to wyrażenie stosuje się do dwunastu i jak w innych co teraz podanych wypadkach, stosuje się do całego ciała Apostołów, choć by jeden lub więcej z nich nie byli obecni z powodu śmierci lub odrzucenia od apostolstwa.
Strażnica twierdzi, że 1Kor. 4:4-9 dowodzi, że Apollos jest nazwany Apostołem, co jest jednak nieprawda. Wyrażenie w 9 wierszu „nas ostatnich Apostołów” dowodzi, że jest mowa o onych dwunastu, także dowodzi, że Apostoł Paweł był jednym z tych Gdyby w 9 wierszu miała być mowa o Pawle i Apollosie, czytało by się „nas dwóch apostołów z ostatnich.” Lecz mianowicie wyrażenie w greckim jasno podaje, że mowa jest o dwunastu. W 1Tes. 1:1 i 2:6 Sylwanus i Tymoteusz nie są również nazwani Apostołami, lecz apostoł Paweł mówi, że on i oni mogliby być ciężarem między Tesalonikami, tak jak by mogli być dwunastu, z tej przyczyny, że Paweł był jednym z dwunastu, a tych dwóch działało jako jego przedstawiciele. Innymi słowy, wyrażenie „jako Apostołowie Chrystusowi” w 6 wierszu nie ogranicza to do Pawła, Tymoteusza i Sylwanusa, lecz daje różnicę tych dwóch? dwunastoma, z których Paweł był jeden, a tych dwóch używał za jego przedstawicieli. Myśl byłaby jaśniejszą przez następujące podanie: „Moglibyśmy być ciężarem (do uzacnienia) jak apostołowie Chrystusowi są ciężarem (powagi lub uzacnienia)”. Strażnica daje pytanie, czy duch rozeznawania w Piotrze, który mógł dopatrzeć się oszustwa w Ananasie i Safirze, nie mógł by poznać niewłaściwego apostoła? Ma się rozumieć, że mógłby, jeżeli to było wolą Bożą objawić tę rzecz Piotrowi. Lecz niestety, Pan mu tego nie objawił. Dlatego Św. Piotr, choć był w stanie jedno rozpoznać,
kol. 2
to drugiego nie mógł. Pan bez wątpliwie powstrzymał wiedzę względem tego, aby wypróbować cały Kościół, jak następne wypadki (odnośnie wyboru Pawła itd.) obficie tego dowodzą. Gdy Strażnica mówi, że Paweł nie twierdził być jednym z dwunastu, to mówi źle. 1Kor. 4:9 wyraźnie dowodzi, że twierdził. List do Galatów i drugi list do Koryntian były pisane, ażeby między innymi rzeczami zbiły judaszowski błąd, który zapierał się, że apostoł Paweł był jednym z dwunastu, ażeby przez to zaprzeć się jego nauk względem Kościoła, choć uznawał, że nauki dwunastu były wiążącymi dla Kościoła. (Mat. 18:13). Brak wiedzy greckiego, nie akuratna umiejętność Pisma Św. i nielogiczne myślenie, są przyczyna błędów wydawców Strażnicy co do apostołów. Dlaczego ci amatorzy redaktorzy sprzeciwiają się tak często mądrym naukom wiernego sługi? Bez wątpliwie dlatego, że są w rękach Azazela, i są używani przez niego do zniszczenia Prawdy i dzieł naszego drogiego brata Russella.
REWIZJA CIENI PRZYBYTKU
Strażnica ogłosiła list, w którym jest podane, że brat Rutherford mówił pisarzowi i innym, że brat Russell krótko przed śmiercią miał powiedzieć, że Cienie Przybytku potrzebują rewizji, i że było to wypełnieniem jego (przypuszczalnego) wyrażenia się, że towarzystwo wydało rewizję w formie broszurki. Sadząc z podobnego twierdzenia brata Rutherforda względem naszego brata Russella przypuszczalnej zmianie myśli, i z wiedzy, jak nasz brat Russell rzeczywiście myślał do jego śmierci, możemy powiedzieć, że brata Rutherforda podanie na ten przedmiot jest tak nieprawdziwym, jak jego podanie, że brat Russell porzucił Poczytalne usprawiedliwienie (P ’20, 114-115). Ten list był w tym celu umieszczony w Strażnicy, tak jak były również inne rzeczy, aby dać Kościołowi poczucie bezpieczności do wydania tak zwanych rewizji – rozerwań Prawdy – oddalonym poglądom od Prawdy, można by to najlepiej nazwać – do tekstu Cieni Przybytku.
Widocznie na pozór rozszerzania myśli miedzy braćmi w towarzystwie, że Cienie Przybytku potrzebują rewizji, to między innymi rzeczami było dane pytanie, czy ołtarz kadzidła znajdował się w miejscu Najświętszym, z ogólną odpowiedzią że tak, że znajdował się w miejscu Najświętszym. Już żeśmy pokazali błąd tego poglądu przez wskazanie, że właściwe tłumaczenie 3Moj. 16:2-12 (P ’21, 126 par. 5-6) dowodzi, że ten ołtarz był w miejscu Świętym To także jest podane w każdym odnośniku, gdzie rozkaz był dany do budowania Przybytku i w podaniach, gdy Przybytek był zbudowany, w 2Księdze Mojżeszowej, i w podaniu co do służby Lewitów w 4 księdze Mojżeszowej. Jak niektórzy tłumacze podają Żyd. 9:4, do tego Pisma odnoszą się wodzowie towarzystwa, aby udowodnić ich stanowisko. Na to odpowiadamy (1) Watykański M.S. (rękopis) i Egipskie i Etiopskie tłumaczenie (oba bardzo stare) wkładają złoty ołtarz w drugi wiersz Żyd. 9. (zobacz Diaglott i polską Biblię wydaną przez