Teraźniejsza Prawda nr 24 – 1926 – str. 83
początku wieku, a wszelkie ciało jest reszta żydowskich braci; w dodatku wyobrażają także braci z pogan, zebranych z różnych napadów podczas wieku Ewangelii, mianowicie od 1918 roku. Jego główny argument że Św. Piotr podaje ten ustęp w Dziejach 2 rozdziale i stosuje to do wieku Ewangelii. Do tego możemy odpowiedzieć, że podanie tego ustępu przez Św. Piotra nie było dla celu tłumaczenia, do jakich wieków to należy, lecz aby zbić żydowskie obwinienia pijaństwa ku niemu i jego współapostołom. (Dz.Ap. 2:13) Piotr zapiera się takiemu pijaństwu (w 15) i twierdzi, że ten fenomen był wylaniem Ducha Św. nie grzechem, lecz od Boga uznaną rzeczą prorokowaną przez Jodła, (wiersz 16) Potem powtarza to miejsce u Joela jako wylanie Ducha Świętego, lecz nie tłumaczy, ani stosuje to do niczego, lecz aby tylko dowieść żydom, że nie byli świadkami pijaństwa, lecz wylania Ducha Świętego. Gdy cel Św. Piotra mamy na myśli, zauważymy, że on nie stosuje tego do wieku Ewangelii, jak artykuł prezydenta towarzystwa twierdzi sposobem niektórych tłumaczy nominalnego kościoła. Tak samo, gdyby w następnym wieku, wylanie Ducha było podane jako pijaństwo, to ter sam ustęp i wtenczas również zbija takie twierdzenie; lecz takie użycie tego ustępu nie ograniczy go również do tysiąclecia. Apostoł Piotr użył ten ustęp do zbicia błędu i aby udowodnić prawdę, bez zupełnego zastosowania co do wieków. Także Apostoł Paweł w Żyd. 10:15-17, aby udowodnić odpuszczenie naszych grzechów, podaje z Jer. 31:33, 34 o szczegółach nowego przymierza, między którymi jest podane odpuszczenie grzechów. Św. Paweł tu argumentuje, że nasze usprawiedliwienie z wiary poczytuje nas, jakobyśmy żyli po tysiącleciu, i mając wszystkie błogosławieństwa tysiąclecia przypisane, musimy; mieć odpuszczenie grzechów, ponieważ jest to jednym z zarysów błogosławieństw tysiąclecia. Lecz to podanie nie miało udowodnić, że nowe przymierze już jest lub później będzie zastosowane, lecz aby pokazać, że mamy odpuszczenie grzechów. Lecz jak nierozumnym byłoby użyć ten ustęp na dowód że Nowe Przymierze należy do Wieku Ewangelii. Tak samo Św. Piotr podaje Joela 2:28 – 32, nie stosując do obecnego lub przyszłego czasu, lecz aby udowodnić. że fenomen, którego żydzi byli świadkami, nie było pijaństwem, lecz wylanie Ducha. Dla tego nie stosuje się to jedynie do Wieku Ewangelii.
Teraz do drugiego głównego argumentu, że wyrażenie „wszelkie dzieło” nie może być zastosowane do tysiąclecia. Stosuje się do całej rasy ludzkiej, lecz błogosławieństwa są ograniczone do niektórych, ponieważ cała rodzina ludzka nie otrzyma Ducha Świętego w tysiącleciu; ponieważ wtenczas jak i teraz tylko posłuszni otrzymają go (Dz.Ap. 5:32). Z tym się zgadzamy, że „wszelkie ciało” nie otrzyma Ducha Świętego w przyszłym wieku, tak jak i teraz, tylko posłuszni otrzymają. Ci, którzy potem nie będą chcieli, to jest ci, którzy umrą w stu latach, nie otrzymają Ducha Świętego. Lecz to nie dowodzi twierdzenie prezydenta towarzystwa, że ten ustęp odnosi się tylko do Wieku Ewangelii, ponieważ jego rozumowanie w artykule że nie odnosi się do tysiąclecia, czyni nie odnoszącym się do żadnego wieku; ponieważ jest prawdą,
kol. 2
że w żadnym wieku nie wszyscy otrzymają Ducha Świętego. Jego tłumaczenie jest kompletnie obalone, jeżeli ustęp jest podany w właściwym tłumaczeniu. „A potem wyleje Ducha Mego dla wszelkiego ciała” – nie „na wszelkie ciało”. Hebrajskie słowo znaczy tu „dla” lub „dla kogoś.” (1Moj. 19:17; Sędz. 9:17; 2Król. 2:18; Estery 4:8, 16; 7:7; 8:11; 9:16; Dan. 12:1; Job 42:8; Neh. 1:6; 2Kron. 30:18; 29:21; Ezdr. 8:35) jest często używane łącznie z hebrajskim słowem Kepher, uczynić pojednanie, to jest wskazać, kto otrzyma pojednanie. To tłumaczenie pokazuje, że wyrażenie „wszelkie ciało” nie ogranicza do wszystkich. Przeciwnie powinno być brane bez ograniczenia, w innym razie ten ustęp lub inne Pismo ma to ograniczać; lecz sam ustęp nie ogranicza; a Pismo Święte jest wokalnym z nauczaniem, że sposobność otrzymania błogosławieństwa tysiącletniego, czego jedną częścią jest dać Ducha Świętego, będzie dana wszystkim, w porównaniu do ograniczonej liczby tych, dla których zbawienie powołania jest dane. Dlatego i jego drugi argument upada, i z tej przyczyny wszystkie jego argumenty na ten przedmiot. Osoba, która nie może rozumować logiczniej, jak te dwa argumenty pokazują, musi być ślepym wodzem; i obawiamy się, że kto przyjmuje takie nielogiczne argumenty, musi być albo zabłąkanym albo również ślepym.
Lecz patrzymy teraz na wiersze, uprzedzające Joela 2:28, 29 a dowiemy się o właściwym wstawieniu czasu, wskazanego przez słowo „potem” 28 wierszu. Wiersz 23 wskazuje dwojaki czas przy przyjściu pierwszego deszczu prawdy wysokiego powołania. Pierwszy czas był w żniwie żydowskiego wieku. To odnosi się do dania przed weseleniem się Syonu „bo wam dał itd.” Weselenie się Syonu zaczęło się w 1874. Następne zdanie 23 wierszu mówi o daniu pierwszego deszczu w przyszłości do pierwszego dania, którego przyszły deszcz (zauważmy osobliwe wyrażenie, stosując to do naturalnego deszczu, czego jednak nie można uczynić) odbył by się w tym samym czasie, co danie ostatniego deszczu prawd Restytucyjnych; „Bo wam da deszcz, i pierwszy deszcz i ostatni deszcz w pierwszym miesiącu” wiersz 23, poprawne tłumaczenie. Kiedy miały przyjść te dwa deszcze w jednym czasie? I kiedy rzeczywiście przyszły? Odpowiadamy, w czasie żęcia, 1874-1914. Wiersz 24 pokazuje potem zbieranie w żniwie, po pierwszym i ostatnim razem przychodzącym deszczu „I będą gumna pszenicą (poprawnie) napełnione, ” także z tym otrzeźwiająca Prawda (wino) i Duch Święty (oliwa). Wiersz 25 pokazuje, że niszczenie przez symboliczne szarańcze, czerw, chrząszcze i gąsienice miało być usunięte, a w ich miejsce przyjść błogosławieństwa Prawdy („A tak nagromadzę wam lata”) Na co więc są obrazem niszczyciele? Wracając się do Joela 1:4 widzimy, że podług tego porządku mieli niszczyć. Bezwątpliwie pierwszy rozdział Joela odnosi się do wieku Ewangelii miedzy dwoma żniwami. Ci jeden po drugim niszczyli wyrastające produkty wieku Ewangelii. Jakie więc cztery rzeczy były szkodą dla rosnącej Prawdy, ducha Prawdy i ludu Bożego? Odpowiadamy, (1) Klerykalizm (gąsienice); (2) papiestwo (szarańcza); (3) antychrystyzm (chrząszcz) i (4) protestanckie sekciarstwo (czerw).