Teraźniejsza Prawda nr 20 – 1926 – str. 8
Stosujemy zatem jego metodę i idziemy za jego przykładem w tej sprawie i bynajmniej nie czynimy mu ujmy tym, podobnie jak nie zrobiliśmy ujmy Jezusowi powiedzeniem, że nie rozumiał On czasu Dnia Sądu aż przyszedł czas na to.
Lecz ktoś może zapytać: Dlaczego nie zadawalać się myślą, jaką Pastor nasz najpierw dał? Odpowiadamy: Porzuciliśmy jego pierwszą myśl, to jest, że on zły sługa był klasą, jak i on też z początku uważał, że „on Sługa” był klasą. Zmieniając tedy pytanie, my pytamy: Dlaczego nie mamy się trzymać jego drugiej myśli? Odpowiedź nasza brzmi: Pismo, rozum i fakty zabraniają tego – której to rzeczy on jednak widzieć jeszcze nie mógł, gdyż nie była jeszcze na nią pora, doświadczenie połączone z tym ustępem jeszcze nie nastąpiło. Zapewne nie mógł on nazwany być wiernym, jeżeli by nie pozostał lojalnym aż do końca; dlatego moralnie nie mógł zostać złym sługą, ani też nie mógłby być roztropnym, gdyby miał zostać złym. Przeto nierozsądnym jest i niezgodnym z Pismem stosować ten ustęp do niego jako proroctwo. Nie może on stosować się do niego jako ostrzeżenie, jak było z Łuk. 12:45, 46, ponieważ pod siedmioma względami ustęp ten różni się od ustępu u Mat. 24:48-51. Różnice te dowodzą, że ustępy te odnoszą się do dwóch odmiennych osób.
PORÓWNANIE I KONTRAST
Teraz zaś porównamy i skontrastujemy czyli przeciwstawimy sobie te dwa ustępy. Uważne baczenie na różnice ich jasno nas przekonywa, że nie mogą one stosować się do tej samej osoby. Staranne zbadanie tych ustępów wykaże, że Luk. 12:45, 46 jest ostrzeżeniem dla Br. Russella, aby nie robił pewnych złych rzeczy, a Mat. 24:48 – 51 jest zarazem ostrzeżeniem dla Br. Rutherforda i proroctwem, że zrobi on pewne złe rzeczy, i w następstwie tego poddany będzie pewnej karze. Pierwsza różnica pomiędzy tymi dwoma ustępami jest ta: podczas gdy u Luk. 12:45, 46 użyty jest Pastora naszego tytuł Biblijny, „on Sługa”, u Mat. 12:48 tak nie jest, lecz w przeciwstawieniu do jego tytułów „onego Sługi wiernego i rozsądnego” oraz „onego Sługi”, osoba, o której jest mowa, nazwana jest „onym złym sługą”. Żaden znawca języka Greckiego nie przełożyłby jako dosłownie wyrażenia: ean de eipee ho kakos doulas ekainos na: „Ale jeśliby on sługa złośliwie rzekł”, które jest marginesowym przekładem Diaglotta. Parafraza tego zdania przez naszego drogiego Pastora w D. 757 nie jest oczywiście podana jako dosłowne tłumaczenie. Można by ją tak podać, jako wolne tłumaczenie czyli pojmowanie przez niego tego wiersza, lecz nie jako dokładny przekład. Mając w myśli poprawną myśl co do Łuk. 12:45, 46, Pastor nasz usiłował sparafrazować Mat. 24:48 w taki sposób, aby to mogło odnosić się do tej samej osoby i aby dało tą samą myśl co Łuk. 12:45. A czyniąc to, wtrącił dwa wyrazy w tłumaczenie Angielskie, które odpowiadających im słów w Greckim nie mają, to jest słowo: „stał się” oraz „i” – „gdyby on sługa stał się złym i” itd. Ponadto ze słowa kakos, zły, uczynił on przymiotnik orzeczeniowy, który w tekście Greckim jest wyraźnie przymiotnikiem własnym, którego to postępowania trzymać się nie możemy, bo dowodne spełnienie, jakie nastąpiło już nie za jego życia, a które przeto nie mogło być zrozumiałe prędzej, nie pozwala na to. Ponieważ tekst Grecki nie
kol. 2
pozwala na przekład Diaglotta i na wolne tłumaczenie naszego Pastora, oparte na jego pojmowaniu słów Łuk. 12:45 dopiero co wspomnianym, przeto musimy wnioskować, że wyrażenie „on zły sługa” jest stanowczym powodem, że wiersz ten ani nie jest proroctwem o naszym Pastorze, ani ostrzeżeniem dla niego, albowiem w żadnym znaczeniu nie był on złym sługą i dlatego Bóg nie mógł go takim nazwać. Wyrażenie to musi się przeto odnosić do kogo innego.
Wiersze 48-51, które opisują onego złego sługę, ponieważ następują, po wierszach opisujących „onego Sługę”, przeto odnoszą się do kogoś, kto miał przyjść do władzy nad całym Kościołem, gdy Pastor nasz wskutek śmierci urząd swój opuści. (Ezech. 9:11.) Dlatego działalność onego złego sługi przypada w Epifanii. Musi nim być Br. Rutherford, jest on bowiem jedyną osobą od śmierci naszego Pastora, jaka kiedykolwiek miała nadzór nad pracą całego Kościoła. A więc wyrażenie „on Sługa” u Łuk. 12:45 i wyrażenie „on zły sługa” u Mat. 24.48-51 dowodzą, że słowa Mat. 24:48-51 nie mają na myśli naszego Pastora. Br. Rutherford jest jedynym człowiekiem, do kogo opis ten stosuje się. Niewątpliwie nazwany on jest złym, gdyż jest zdrożnym, jak wypadki w Kościele obszernie dowodzą od 29-go grudnia, 1916, daty, kiedy według Biblii zaczął on ustanawiać przepisy dla swojego wywyższenia, gdy miał pewność, że będzie obrany Prezydentem.
Drugą wyraźną różnicą pomiędzy tekstami Łuk. 12:45, 46; Mat. 24:48-51 jest fakt, że w pierwszym ustępie „on sługa” ostrzeżony został, aby nie zaprzeczał drugiej Obecności Pana – „Ale jeźliby rzekł on sługa w sercu s wojem: Od włącza Pan mój z przyjściem swojem”, podczas gdy w drugim ustępie „on zły sługa” ostrzeżony jest, „aby nie rzekł w sercu swojem: Odwłacza Pan mój”. Zarówno Synaicki jak i Watykański, najstarsze i najlepsze Manuskrypty (rękopisy), omijają wyrażenie „z przyjściem swojem” u Mat. 24:48 i to ze słusznego powodu, albowiem „on zły Sługa” nie miał być w niebezpieczeństwie zaprzeczenia Drugiej Obecności Pańskiej, ani też jej nie zaprzeczył. Jego specjalnym przekroczeniem, wynikającym z jego zarozumiałości i uporu, było to, że zamiast czekać na Pana, pędził naprzód przed Panem i zabierał wszystko z rąk Pańskich i że bez czekania, aby Pan okazał wolę swoją przez Ducha Swego, Słowo i Opatrzność, czynił, co uważał za dobre w oczach własnych. Drogi Pańskie były zawsze za powolne dla niego; nie dawały mu dosyć prędko tego, czego on chciał. dlatego przyspieszał wszystko według swojej własnej woli. Dlatego za każdym razem, ilekroć nie miał chęci czekać na Pana i w rezultacie tego pędził naprzód według swojej własnej woli, mówił w sercu swojem: „Odwłacza Pan mój;” nie robi on wszystkiego dosyć prędko, jakbym ja chciał; jego Zasady, Duch i Zrządzenia przeszkadzają mi w moich planach; dlatego odepchnę je na bok i będę przyspieszał wszystko, jak sam chcę. „Odwłacza Pan mój!” To jest zatem drugą różnicą pomiędzy Luk. 12:46 a Mat. 24:48-51.
Znaczenie tego stanie się jasnym, gdy się przyjrzymy głównym rzeczom, które charakteryzowały postępowanie Br. Rutherforda od czasu wkrótce jak został członkiem Komitetu Wykonawczego, 7 listopada, 1916. Jego postępowanie w sprawie Tomu VII jest wymowne.