Teraźniejsza Prawda nr 522 – 2012 – str. 42
piękna ani typicznego znaczenia jubileuszu Izraela, jeśli nie będzie wiedział, że Bóg zapewnił „czasy restytucji wszystkich rzeczy”, które mają się rozpocząć w związku z drugim adwentem Odkupiciela (Dz.Ap. 3:19-23). Stwierdzamy, że jubileuszowe lata Izraela, w czasie których każda osoba i rodzina odzyskiwała każdą utraconą posiadłość i wszystkie swobody osobiste oraz była uwalniana od wszelkich długów, zostały zamierzone jako typ nadchodzących czasów restytucji, kiedy to wszystkim przedstawiona zostanie pełna sposobność uzyskania wolności od grzechu i szatana, od długu wobec Boskiej sprawiedliwości oraz od dziedzicznych słabości ciała. Wtedy to ziemia ponownie powróci do ogółu rodziny ludzkiej, dla której została stworzona i dla której została odkupiona przez Chrystusa, po utraceniu jej przez grzech Adama. Zauważamy, że w związku z tymi jubileuszami Pismo Święte wskazuje na system liczenia przez podnoszenie do kwadratu oraz że jubileusz jubileuszy, czyli 50 x 50 lat (2500 lat) stanowi cykl wielkiego jubileuszu i że taki cykl zaczął być odliczany po tym, jak cielesny Izrael obchodził swój ostatni typiczny jubileusz. W Piśmie Świętym znajdujemy, że dziewiętnasty rok jubileuszowy Izraela – od października 627 do października 626 r.p.n.e. – był jego ostatnim jubileuszem. Wiedząc, że jubileusz był częścią zakonu i że żaden zarys tego zakonu, ani kreska, ani jota, nie może przeminąć bez wypełnienia się litery lub jej przejścia w antytyp, liczymy cykl 2500 lat Wielkiego Jubileuszu od daty obchodzenia ostatniego typicznego jubileuszu w październiku 626 r.p.n.e. W rezultacie dochodzimy do wniosku, że antytypiczny jubileusz, Wielki Jubileusz jubileuszy powinien rozpocząć się w październiku 1874. Tak więc: 625¼ roku p.n.e. plus 1874¾ roku n.e. to 2500 lat. Wskazuje to na październik 1875 r. jako koniec wielkiego cyklu, łącznie z rokiem jubileuszowym, który w rezultacie rozpocząłby się w październiku 1874 r., gdyby typ ten nadal trwał. Ponieważ antytyp czasowy rozpoczyna się zawsze w czasie obchodzenia typu, to gdyby typiczny jubileusz był nadal przestrzegany, ten antytypiczny – 1000 lat zamiast jednego roku – musiałby się rozpocząć w październiku 1874 r.
Ktoś może jednak zapytać, jakim prawem podnosimy do kwadratu lata cyklu jubileuszowego, by uzyskać wielki, antytypiczny cykl, prowadzący i wprowadzający wielki antytypiczny jubileusz? Odpowiadamy, że Pan wskazuje na to jako na właściwą metodę. W jaki sposób? W każdym przypadku podnosi On do kwadratu czas trwania niższego okresu, by uzyskać następny wyższy. W ten sposób podniósł On do kwadratu liczbę dni w tygodniu dni, kończącym się sabatem, by wprowadzić i doprowadzić do jubileuszu tygodni – Pięćdziesiątnicy, pięćdziesiątego dnia, następnego święta wyższego od sabatu (3Moj. 23:15-21). Podobnie podniósł On do kwadratu liczbę lat w tygodniu lat, kończącym się rokiem sabatowym, by wprowadzić i doprowadzić do roku jubileuszowego, pięćdziesiątego roku, następnego święta wyższego od roku sabatowego (3Moj. 25:1-4, 8-13). Ponieważ okres 50 lat, siedmiu lat sabatowych wraz z następującym po nich rokiem jubileuszowym, był najwyższym okresem w typie, następny wyższy musi być cyklem antytypicznym, cyklem wielkim. A zatem przez podniesienie do kwadratu najwyższego okresu w typie (50 lat) otrzymujemy następny wyższy okres – 2500 lat – jako czas wielkiego, antytypicznego cyklu. Widzimy więc, że cykle sabatowe o długości 49 lat mają jako swój antytyp wielki cykl o długości 2500 lat; że rok jubileuszowy ma jako swój antytyp Tysiąclecie, czasy restytucji wszystkich rzeczy, okres 1000 lat; że wielki, antytypiczny cykl jest kwadratem następnego niższego okresu, który był najwyższym okresem w typie, który jako ostatni z konieczności musiał mieć po sobie cykl antytypiczny (Mat. 5:17).
Czuwający zwrócą baczną uwagę na równoległość daty października 1874 oraz charakteru wydarzeń, jakich należy oczekiwać, z wynikami naszych poprzednich badań (1 i 3), które pokazały, że ta sama data: październik 1874 była czasem rozpoczęcia „żniwa” tego wieku, kiedy to obecny miał być Sam Pan jako główny żniwiarz. Jedyną rzeczą potrzebną do połączenia tego proroctwa o jubileuszach z innymi jest stwierdzenie Apostoła Piotra w Dz.aP. 3:21, które dowodzi, że nasz Pan musi być obecny (w Swym drugim adwencie) na początku czasów restytucji wszystkich rzeczy. Jak już zauważyliśmy, te czasy restytucji są antytypicznymi czasami jubileuszowymi, których typem były jubileusze Izraela, w czasie których przywracano wszystkie poprzednie przywileje wolności i stan posiadania. Mamy zatem trzy bardzo proste, lecz wyraźne i bardzo ważne świadectwa biblijne, które pokazują, że paruzja naszego Pana miała się rozpocząć w październiku 1874 r. Pokazują nam one charakter dzieł, jakich powinniśmy się spodziewać w czasie Jego obecności, poprzedzających Jego jawne objawienie się światu, Jego epifanię [manifestację], Jego apokalipsę [objawienie] [patrz E4, s. 53-58]. Epifania i czas ucisku są tożsame (Łuk. 17:29, 30). A zatem koniec dzierżawy władzy dla pogan oraz początek czasu ucisku w roku 1914 wyraźnie wskazują na rozpoczęcie się w tym czasie okresu epifanii.
(ciąg dalszy nastąpi w TP 2012,53)
PT ’12, 34-42;