Teraźniejsza Prawda nr 4 – 1923 – str. 40
na czole. Według badań Bereańskich o wierszu 9, dni lat, jakie zwierzęta i ptaki ofiarowane przez Abrahama żyły, wynosiły 3,960 i wyobrażają tyleż lat. Przymierze zawarte zostało z Abrahamem 15 Nizana, 2045 przed Chrystusem, dokładnie 430 lat co do jednego dnia przed Wyjściem Żydów z Egiptu (2 Moj. 13:40), które nastąpiło 15 Nizana, 1615 przed Chr. Było to 2044 lat i 8 ½ miesięcy przed 1 styczniem. Roku Pańskiego 1. Różnica pomiędzy 3960 laty a 2044 laty i 8 i ½ miesiącami wynosi 1915 lat i 3 i ½ miesięcy, które od 1 stycznia Roku Pańskiego 1 skończyłyby się (czas księżycowy) 18 kwietnia, 1916, nie 1915, jak Brat Woodworth w Badaniach Bereańskich zmienił myśl, którą brat, co przysłał te radę, wymienił w swoim liście, ogłoszonym w Z, 1917, str. 79, szp. 2 str. 2,3, gdyż od stycznia 1, 2045 przed Chr., do 1 stycznia Roku Pańskiego 1 byłoby 2045 lat, a do 1 stycznia 1916 byłoby 1915 pełnych lat. Nisan 15, 2045 przed Chr. był o 3 i ½ miesięcy później niż 1 stycznia, 2045. Dlatego też pełne 3960 lat – od 15 Nisan, 2045 przed Chr. – wypadłoby na 15 Nisan 1916.
Brat, w którego liście sprawa ta była wyjaśniona, wzmiankuje, że cała liczba dni w latach ofiar, jakie Abraham złożył, dana była przez Pana jako zapewnienie co do długości czasu w latach, jakie Abraham czekać musiał na odziedziczenie ziemi obiecanej. Wzmiankował przeto, że powinniśmy spodziewać się powrotu Starożytnych Świętych pod koniec 3960 lat. Ta część uwagi jego nie ziściła się. A przeto była błędem, który jednakowoż łatwo jest wytłumaczyć w następujący sposób:
Jeżeli przyjrzymy się uważnie omawianym słowom w 1 Moj. 15:8, to zauważymy, że nie powiedziane tam jest, że Abraham zapytywał się o czas odziedziczenia ziemi, lecz pytanie jego dotyczyło rzeczy, za pomocą której mógłby wiedzieć, że ją odziedziczy, dziedzictwo, o którym Abraham wiedział, że nie miało być jego przed jego śmiercią. Co dał Jehowa jako podstawę do zapewnienia, że Abraham i wszyscy tacy, jak on, ziemie tę odziedziczą? odpowiadamy, że ofiarą są Jezus i Kościół, którzy główne Nasienie Abrahamowe mają dać dziedzictwo ziemi potomkom obietnicy ziemskiej. (Żyd. 9:14, 15.) Przeto gdy ostatni członek Kościoła będzie znaleziony i położony na ołtarzu ofiarnym, i dowiedzie tej ofiary jako prawdziwie złożonej przez opuszczenie figuralnego Egiptu w figuralnym czwartym pokoleniu – to jest (1) Wiek Tysiąclecia, w którym jesteśmy od roku 1874, jak wskazane jest w wierszach 13-16 – wówczas podstawa zapewnienia będzie kompletna, bo wytworzone będzie Nasienie, które da dziedzicom ziemię. A zatem ustęp ten dowodzi, że na Dzień Wielkanocny – to jest 18 kwietnia, 1916 – ostatni członek Chrystusa wykazał, że człowieczeństwo jego poświęcone zostało przez jego opuszczenie figuralnego Egiptu – to jest przez otrzymanie przezeń dosyć Prawdy (popieczętowanie na czole), by zerwać z teraźniejszym złym światem, jak jest on reprezentowany w Kościele z imienia.
Tom VII napomyka, że musimy zacząć ten okres 3960 lat i dziesięć lat później niż Przymierze, ponieważ opowiadanie o ofierze podane jest kilka wierszy przed oświadczeniem (1 Moj. 16:3), iż dziesięć lat po Przymierzu Abraham wziął Agarę za żonę swoją. Odpowiadamy na to, że nie możemy dowieść, jakoby wypadek z 1 Moj. 16:3; 1 Moj. 15:7-21 były jednej daty, i że przeto
kol. 2
nie możemy zacząć liczyć czasu od wypadku, którego data nie jest wiadoma. Niewątpliwie czas dania Przymierza jest właściwy, aby rozpocząć od niego datę 3960 lat, jak było wzmiankowane w liście w „Tower” z roku 1907.
Trochę dalsza myśl wykaże to dobrze, należy bowiem zwrócić uwagę, że Abraham użył na ofiarę trzech zwierząt i dwóch ptaków: (1 Moj. 15:9.) Zdają się one wyobrażać pięć klas, które będą mniej lub więcej odłączone od Pana od czasu Przymierza – 2045 przed Chr. – aż gdy ostatni z Maluczkiego Stadka popieczętowany zostanie na czole. Jałowica (T. 105-112) zdaje się wyobrażać Starożytnych Świętych i Młodocianych Świętych (dwie te klasy bywają niekiedy łączone razem, jako jedna klasa w niektórych figurach, jak na przykład Elizeusza itd.); koza – Wielkie Grono; baran – Chrystusa; synogarlica, – tych z cielesnego Izraela, którzy w miarę trzymali się obietnic i Mojżesza; gołąb – tych z próbnie usprawiedliwionych, którzy pozostali wierni okupowi i Sprawiedliwości. Przerzynanie zwierząt zdaje się wyobrażać całkowite poświęcenie i śmierć („dobre zdanie sprawy przez wiarę”) klas, jakie one wyobrażają, a pozostawienie ptaków niepodzielonemi zdaje się nasuwać niekompletne poświęcenie (a nie „dobre zdanie sprawy przez wiarę”) Izraela cielesnego i próbnie Usprawiedliwionych. Znak dany Abrahamowi w tej umowie, chociaż koncentrował się na ofierze całego Chrystusa – najwyższej klasy cierpiących za sprawiedliwość – obejmował wszystkie klasy Nasienia Abrahamowego, które cierpiały mniej lub więcej z powodu wiary w niektóre lub we wszystkie obietnice dane Abrahamowi. Tak tedy Nasienie Abrahamowe – osobliwie kompletny Chrystus, cierpiący za sprawiedliwość – jest tym, za pomocą czego Bóg daje zapewnienie, że Abraham odziedziczy ziemię. A cecha czasu w tym naszym szesnastym argumencie dowodzi, że pieczętowanie Wybranych na czołach, żęcie, ukończone było na Wielkanoc 1916 roku. Dlatego i od tego czasu pewnym jest, że Abraham otrzyma ziemię.
Na podstawie szesnastu powyższych przyczyn przychodzimy do wniosku, że mamy silny fundament dla naszej wiary, iż żęcie jest skończone, że Wybrani zostali już popieczętowani na czołach. Że nikt z Maluczkiego Stadka w dniach Brata Russella nie mógł tego widzieć, nie przynosi ujmy ani jemu ani im, bo Bóg mądrze ukrywał ten fakt przed nim i przed nimi, aby doświadczyć lud swój gruntowniej i aby tem łatwiej osiągnąć ich podzielenie się na rozmaite klasy. Ukrycie tego faktu przez Pana zrobione było także w tym celu, aby umożliwić, zgodnie z jego wolą, Wielkiemu Gronu, jako takiemu – a zatem po ich odłączeniu się od Maluczkiego Stadka – być pierwszym pomiędzy ludem jego zwiastującym ukończenie spładzania z ducha do celów Wysokiego Powołania. (Obj. 16:17.) Jest to również w całkowitej zgodzie, a zarazem jest naturalnym następstwem myśli, że pieczętowanie na czołach świętych ukończone zostało wkrótce po 18 kwietniu, 1916, że wkrótce po tym czasie tak w Ameryce jak i w Anglii zatarg wybuchł pomiędzy przewodnikami trzech grup Lewitów pozafiguralnych (pozafiguralnych Kaatytów, Merarytów i Gersonitów) wskutek ich antagonistycznych ambicji, po czym objawiła się usilna opozycja Maluczkiego Stadka przeciw ambicjom tych trzech grup – najpierw w jego przewodnikach, potem i w innych, gdy oczy ich otworzyły się i ujrzeli warunki.