Teraźniejsza Prawda nr 520 – 2012 – str. 9
MŁODOCIANI GODNI – Część III
cd z TP 2011,57
ANTYTYPICZNY ELIZEUSZ
(15) 2Król. 2:9, 10: „Tedy rzekł Elizeusz: Proszę niech będzie dwójnasobny duch twój we mnie; ale mu on [Eliasz] odpowiedział… tak ci się stanie”. To, że jest coś nie w porządku w tłumaczeniu „dwójnasobny duch twój”, jest widoczne z faktu, że Bóg nie udzieli dwa razy tyle Swego Ducha innym, co Swojemu wiernemu Maluczkiemu Stadku, któremu ze wszystkich stworzeń udziela największej miary Swego Ducha. Hebrajskie wyrażenie pe shenayim, przetłumaczone tu na „dwójnasobny”, występuje tylko w dwóch innych ustępach Starego Testamentu – (Zach. 13:8; 5Moj. 21:17). W pierwszym z nich wyrażenie to przetłumaczono jako „dwie części”, tj. dwie klasy: Maluczkie Stadko i Wielka Kompania (zob. Komentarz Bereański); a w 5Moj. 21:17, tak jak w 2Król. 2:9, przetłumaczono je jako „dwójnasób” [w angielskim przekładzie KJV; w Biblii Gdańskiej oddano je jako „dwojaką część”]. Tłumaczenie to jest oczywiście niepoprawne, bo jeżeli np. ojciec w Izraelu miał pięciu synów, to nie dzielił dziedzictwa na sześć równych części i nie dawał dwóch części pierworodnemu, a każdemu z pozostałych czterech synów po jednej części; pierworodny bowiem zazwyczaj otrzymywał przytłaczającą większość dziedzictwa i było to zgodne z ówczesnym prawem, tak jak obecnie ma to miejsce wśród arystokracji w Wielkiej Brytanii. Rzecz z pierworodnymi izraelskimi wyglądała następująco: tworzyli oni dwie klasy; po śmierci ojca stawali się głowami swoich rodzin – ojcami rodzin, jak również pozostawali synami. Wydaje się, że wyrażenie pe shenayim w 5Moj. 21:17 oznacza te dwie relacje, ustanawiające pierworodnych dwoma klasami. Widzimy więc, że w tych dwóch ustępach Pisma Świętego, jedynych w Biblii poza 2Król. 2:9, w których występuje wyrażenie pe shenayim, oznacza ono dwie klasy. Takie wydaje się też być jego znaczenie w 2Król. 2:9: „Niech będą ze mnie dwie klasy [działające] w duchu twoim [w mocy oraz urzędzie mówczego narzędzia Boga do Izraela]”.
(16) Wielu jest zaznajomionych z faktem, że „on Sługa” nauczał, iż Elizeusz jest typem na Wielką Kompanię oraz Starożytnych Godnych, tj. dwie klasy (Przedruki Strażnicy R3429, 4758, 5772 u góry, ak. 3, 5780, ak. 2, 5845, 5846; P2 str.265, 266). A zatem, 2Król. 2:9 we właściwym przekładzie naucza, że Elizeusz jest typem na dwie klasy. Wielu również jest świadomych faktu, że „on Sługa” nauczał, iż po zamknięciu wysokiego powołania w 1881 r., powstanie „klasa podobna” do Starożytnych Godnych i że klasa ta będzie powiązana w nagrodzie i urzędzie ze Starożytnymi Godnymi w Wieku Tysiąclecia (P6 str. 156, par. 1, 2; R4836, par. 3-6, 10, 11; 5761, kol. 2, par. 1 i 2; Książka Pytań str. 151, 152 [numery stron w wersji angielskiej]). Jego nauczanie daje nam klucz umożliwiający pełne wytłumaczenie tego wersetu. Oczywiście w antytypie 2Król. 2:9, 10 Starożytni Godni nie brali osobiście udziału, ponieważ w antytypie wersety te wypełniły się po 16 września 1914 r., a przed 27 czerwca 1917 r., podczas gdy Starożytni Godni nie zostali jeszcze wzbudzeni z grobów. Jak więc możemy pogodzić te fakty z tym ustępem Pisma Świętego? Odpowiadamy: Starożytni Godni byli obecni i przemawiali reprezentatywnie w swoich towarzyszach, Młodocianych Godnych, tak samo jak reprezentatywnie brali udział w Młodocianych Godnych w reszcie antytypów czynów Elizeusza; wszystkie te czynności są typem rzeczy, które wydarzyły się przed powstaniem Starożytnych Godnych z martwych, chociaż możemy spodziewać się drugiego wypełnienia po powrocie Starożytnych Godnych.