Teraźniejsza Prawda nr 520 – 2012 – str. 6
wśród quasi-wybranych („synów” z Joela 2:28 oraz Izaj. 60:4), którzy jako drugorzędne ziemskie nasienie pod zwierzchnictwem klas Starożytnych i Młodocianych Godnych, będących pierwszorzędnym ziemskim nasieniem, zostaną szczególnie użyci, w większym stopniu niż reszta klasy restytucyjnej, w błogosławieniu wszystkich narodów ziemi.
Gdy już poświęceni albo zamierzający się poświęcić Obozownicy Epifanii wchodzą po raz pierwszy w kontakt z br. Johnsonem [w dalszej części artykułu skrótowo określanym jako „J.”], zwłaszcza w pismach Prawdy („A królowa Saby usłyszawszy sławę o Salomonie” – 1Król. 10:1, 2; 2Kron. 9:1) i dowiadują się, jak Boskie przymioty są w nich objawione („i o imieniu Pańskim” [dosłownie przynależnych do imienia Pańskiego]), wtedy przybliżają się do J. oraz pism Prawdy, aby je doświadczyć (1Tes. 5:21) wieloma trudnymi pytaniami w sferze posługi Prawdy J. („przyjechała do Jeruzalemu, aby doświadczała Salomona w zagadkach” – 2Kron. 9:1; 1Król. 10:1, 2). Przyprowadzą oni ze sobą wielką rzeszę niepoświęcających się, lecz badających Prawdę zwolenników („z wielkim bardzo pocztem”); a także organizacje („wielbłądy”), wyborne ludzkie władze, które są składnikami łask („wonne rzeczy”), obfitość spraw Boskich („złota bardzo wiele”), oraz łaski charakteru („drogiego kamienia”). Gdy przyjdą do J., czy to osobiście, czy też do pism Prawdy („a przyszedłszy do Salomona”), w takich kontaktach będą konsultować się razem odnośnie do każdego aspektu Prawdy, o którym pragną się czegoś dowiedzieć („mówiła z nim o wszystkim, co miała w sercu swoim”), z takim skutkiem, że nawet na ich najbardziej zawiłe pytania odnośnie do kwestii, na których zrozumienie nastał czas, otrzymają zadowalającą odpowiedź („Ale jej odpowiedział Salomon na jej wszystkie słowa; nie było nic skrytego przed królem, na co by jej nie odpowiedział”. – 1Król. 10:3; 2Kron. 9:2).
WYNIKI BADANIA PRAWDY
Kiedy ci, którzy albo już są Poświęconymi Obozownikami Epifanii, albo niebawem mają nimi zostać, będą stopniowo przychodzić do znajomości i zrozumienia Prawdy podawanej przez J. i zawartej w pismach Prawdy („widząc królowa (…) wszystką mądrość Salomonową” – 1Król. 10:4; 2Kron. 9:3); epifaniczny lud Boży usystematyzowany w kilku klasach i wykonujący pracę epifaniczną oraz ustanowioną przez J. sferę wykonawczą („i dom, który był zbudował” – mowa jest tu albo o świątyni, albo o pałacu Salomona); rodzaj, obfitość i różnorodność duchowego pokarmu (zob. 1Król. 4:22, 23), który on zapewnił („potrawy stołu jego” – 1Król. 10:5; 2 Kron. 9:4); zarządzenia dla sług jego („siadania sług jego” [miejsca im przydzielone]); służbę jego zagranicznych przedstawicieli, pielgrzymów, itd. („stawania służących mu”) oraz ich urzędowe uprawnienia („szaty ich”); jego głównych zwolenników („podczaszych”) oraz ich urzędowe uprawnienia („szaty ich”); oraz rodzaj życia prowadzony przez J. jako sługę Bożego („schody [piękne schody] po których wstępował do domu Pańskiego” [chociaż królowa Saby nie została wpuszczona do świątyni, niewątpliwie widziała ją z zewnątrz, co w antytypie pokazuje, że Poświęceni Obozownicy Epifanii, chociaż nie dopuszczono ich do stanowisk Maluczkiego Stadka, Wielkiej Kompanii ani Młodocianych Godnych, z powodu swojego poświęcenia będą mieli głębszą ocenę rzeczy odnoszących się do tych wyższych stanowisk w porównaniu z jakimikolwiek innymi Obozownikami).