Teraźniejsza Prawda nr 4 – 1923 – str. 36
(lud Boży w jego roli podającego Prawdę braciom swoim nie należącym jeszcze do Prawdy (C, 343; Objaw. 7:3 – „aż popieczętujemy” – Ezech. 9:2-5, 11), a nie samego Jezusa, jak Tom VII naucza) występującego od wschodu słońca (Jezus i Kościół, cały Chrystus, są Słońcem, Światłością Świata, Jana 9:5; Mat. 5:14) mającego pieczęć (Prawdę na czasie) Boga żywego (daną w Piśmie), i zawołał głosem wielkim (jako Sól ziemi, Światłość świata i Miasto stojące na górze (Mat. 5:13-16), wierni wielkim posłannictwem zgromili świat dla grzechu, sprawiedliwości i przyszłego sądu (Jana 16:8-11), a praca ta miała zdrowy skutek na świat i zaszczepiła takie zasady, które częściowo wchłonięte, w pewnej mierze wstrzymały samolubstwo rodzaju ludzkiego od ustąpienia w całości woli upadłych aniołów, i w ten sposób powstrzymały te niezbożne istoty, które gdyby nie były pohamowane przez) na onych czterech Aniołów (cztery grupy rodzaju ludzkiego, jak powyżej, dawno sprowadziły by ruinę Czasu Ucisku na rodzaj ludzki), którym dano, aby szkodzili ziemi i morzu (z ustępu tego widocznie można widzieć, że ci czterej Aniołowie nie wyobrażają, jak naucza Tom VII, Maluczkiego Stadka, którego pracą w ciele nie jest szkodzenie zorganizowanemu społeczeństwu, ani bezprawnym, buntowniczym ludziom, ani im samym, ani wielkim na ziemi, symbolicznym drzewem w wierszu 3. Cztery klasy ludu, jak wykazane jest w objaśnieniu wiersza pierwszego, reprezentowane przez tych czterech aniołów, są rzeczywiście posłańcami gniewu, to jest są tymi, którzy sprowadzają wielkie strapienie, gniew na ludność zorganizowaną w teraźniejszym porządku rzeczy)”.
„Mówiąc (nauczaniem przez Wiek Ewangeliczny należytych zasad w stosunku do grzechu, sprawiedliwości i przyszłego sądu) nie szkodźcie (nie ustępujcie takim niezbędnym wpływom, które by skłaniały was do szkodzenia) ziemi (społeczeństwa), ani morzu (buntowniczym, niespokojnym i bezrządnym masom), ani drzewom (tak dzieciom Bożym, jak i wielkim w społeczeństwie) aż my (Kościół w jego roli dawania Prawdy braciom jeszcze jej nie posiadającym) popieczętujemy (dostatecznie oświecimy) sługi Boga (prawdziwie poświęconych, którzy są wierni małej Prawdzie, jaką posiadają) na czołach ich (intelektualnie w takim stopniu, aby umożliwić ich wydostanie się z niewoli wśród Izraela z imienia)”.
Według tego ustępu, osobliwie w trzecim wierszu, wielkie utrapienie, które zaczęło się symbolicznym wiatrem (wojną światową dopiero co skończoną), nie mogło przyjść, dopóki wpierw wszyscy Wybrani, już popieczętowani nie opuszczą Babilonu. My nie uważamy, że wiersz ten naucza, jakoby przedtem nim wiatr symboliczny wiać zacznie, wszyscy święci wszędzie mieli być popieczętowani; uważamy raczej, że znaczy to iż w miarę jak wojna stopniowo rozszerzała się z jednego kraju do drugiego, tak i pieczętowanie będzie stopniowo kończone w jednym kraju po drugim, a w każdym ukończenie być miało zanim kraj ten zamieszany został w wojnę. Tak więc wszyscy Wybrani w Wielkiej Brytanii, w Rosji, we Francji, w Niemczech, w Austrii, w Serbii i w Czarnogórze otrzymali dosyć Teraźniejszej Prawdy, aby umożliwiła im opuszczenie Babilonu przed 1-szym sierpniem, 1914; podczas gdy jeszcze wtenczas, na przykład w Ameryce, niektórzy byli w Babilonie, i nie posiadali jeszcze dosyć Teraźniejszej Prawdy, aby im umożliwiła „wyjście z niego”.
kol. 2
Ci jednakowoż zostali dosięgnięci i otrzymali dosyć Teraźniejszej Prawdy do umożliwienia im „wyjścia z niego” do maja, 1916, kiedy Ameryka niemal wypowiedziała wojnę i odtąd stale postępowała w kierunku wojny z Niemcami. Ta sama zasada stosuje się do Wybranych w innych krajach. Jedynym w odrębnym języku narodem w Europie, który nie wypowiedział wyraźnie wojny, jest Skandynawia, obejmująca rządy: Norwegii, Szwecji i Danii, które jednakowoż podzielone w sobie popierały wyraźnie i znosiły poważne straty od obydwóch stron, a przeto mogą być uważane za objęte wojną. Ponieważ wojna była wszędzie, przeto widocznie Wybrani byli wszędzie już popieczętowani zanim ostatni naród zamieszany został w wojnę, co osiągnięte zostało przez wzmożoną kampanię podwodną w roku 1917. Dlatego też „Wielki Ruch” (Big Drive” – uczyniony w roku 1918 przez Stowarzyszenie) zaczęty potem, nawet już po wypowiedzeniu wojny przez Amerykę, nie mógł już stanowić części pracy żęcia ani pieczętowania.
SPECJALNE SŁUŻBY DLA WYBRANYCH
(3) Biblia naucza nas, że wszyscy święci, całe 144000, otrzymają zaszczyt wykonywania (duchowej) pomsty nad narodami i (duchowego) karania ludów, wiązania pętami królów i szlachty okowami, oraz postępowania z nimi według prawa zapisanego. (Psalm 149:5-9). To zrobionym zostało od jesieni 1914 do jesieni 1916, jak wykazaliśmy już w Teraźniejszej Prawdzie (Tom 1, No. 1, str. 4 ostatni par.), do której odsyłamy naszych czytelników po obszerniejsze omówienie tego punktu. W następstwie tego wszyscy Wybrani musieli być popieczętowani na czołach przed jesienią 1916, aby móc wziąć udział w tej pracy; dlatego żęcie musiało być wtenczas ukończone.
(4) Biblia naucza, że ostatnią pracą pozafiguralnego Eliasza względem Nominalnego Duchowego Izraela, zanim stracił płaszcz władzy, jako mówcze narzędzie Boże dla Nominalnego Izraela Duchowego, było uderzenie i rozdzielenie Jordanu. (2Król 2. 8). Lecz być w ogóle częścią pozafiguralnego Eliasza, człowiek musiałby wziąć udział w jego ostatniej pracy, jako posłańca Bożego dla Nominalnego Izraela Duchowego (bo Eliasz wyobraża Wybranych Bożych w tej roli); ponieważ wszyscy święci uczestniczyć mieli w tej pracy. (Psalm 149:5-9) Ta praca uderzania ukończona została w jesieni 1916 roku, jak wykazanym było w Teraźniejszej Prawdzie Tom 1, No. 1, str. 4-6. Dlatego przed jesienią roku 1916 wszyscy Wybrani popieczętowani zostali na czołach ich, praca żęcia została ukończona.
(5) Biblia naucza, że ostatnią ogólną pracą Najwyższego Kapłana Świata, przed opuszczeniem świata w jego ostatnich członkach, miało być (1) wyznanie rozmyślnych grzechów Chrześcijaństwa nad pozafiguralnym kozłem Azazela i (2) odesłanie go w ręce na to przeznaczonego człowieka. (3Moj. 16:20, 21.) (1) Wyznawanie tych rozmyślnych grzechów nad kozłem Azazela (Szatan używa Wielkiego Grona do swoich celów, podczas gdy Pan używa do Swych celów Maluczkiego Stadka) zostało ukończone w jesieni 1916 roku. (Zob. Teraźn. Prawdę Tom 1, No. 1, str. 5, par. 1 i str. 21 drugi paragraf.) Wybrani muszą uczestniczyć w ostatniej ogólnej pracy, jaką Najwyższy Kapłan świata zrobił za pośrednictwem swoich członków w ciele. (2) Wysłanie precz kozła Azazelowego miało mały początek w styczniu, 1917, w Anglii, gdzie klerykalistyczne zachowanie się pewnych braci