Teraźniejsza Prawda nr 517 – 2011 – str. 29
przed nim Pański pomazaniec. Maluczkie Stadko przechodziło taką analizę od około 1868 r. do około 1871 r. Okresy poddawania próbie siedmiu klas wymienionych powyżej są jedynie przybliżone i opierają się na kolejności przychodzenia siedmiu synów w typie oraz na jednej siódmej antytypicznego okresu czasu od 1846 r. do 1871 r., jaka została przydzielona każdej z nich jako czas jej próby.
ZNALEZIENIE PAŃSKIEGO WYBRAŃCA
(11) Przez cały czas od 1846 r. do 1871 r. antytypiczny Samuel szukał wodza dla ludu Pańskiego; był on pewien, że skoro wodzowie utracjusze koron zostali odrzuceni od tego stanowiska, Pan musi przewidywać kogoś innego, kto je obejmie. Po tym, jak te siedem klas zostało odrzuconych, wciąż szukał on takiego wodza pośród ludu Bożego, nie słowami, ale postawą serca i umysłowym przekonaniem (rzekł Samuel do Isajego: Wszyscy to już synowie?, w. 11). A wódz taki przechodził proces przygotowywania, częściowo poprzez wpływ prenatalny (w 1851 r. oraz 1852 r.), który udzielił mu potrzebnych zdolności umysłu i serca (bowiem jego rodzice poświęcili go Panu zanim się narodził i obdarzyli go stosownymi cechami), częściowo poprzez staranne wychowanie w dzieciństwie, dzięki któremu mógł w późniejszym okresie życia stwierdzić, że nie przypomina sobie czasu, kiedy by nie był w postawie poświęcenia, gdyż zawsze usiłował pełnić wolę Bożą, częściowo dzięki postanowionemu sobie celowi, by nigdy nie wierzyć w nic, co zaprzecza charakterowi Boga (w angielskiej TP z października 1934 r. opisaliśmy, do jakich doświadczeń przez okres dwóch lat, 1868-1870, z sekciarskim kościelnictwem, niewiarą, pogańskimi oraz innymi niechrześcijańskimi religiami, itd., doprowadziła go ta zasada), oraz częściowo dzięki podźwignięciu się ze stanu bliskiego rozpaczy i dojściu do Prawdy religijnej około 1870 r. poprzez posługę adwentystycznego kaznodziei Jonasa Wendella (R3821, par. 7, 8), który przekonał go, że Biblia jest Boskim objawieniem, i że nie naucza ani o ludzkiej nieśmiertelności, ani o wiecznych mękach, a w rezultacie, nie mówi także o przeznaczeniu (predestynacji) większości rodziny ludzkiej na wieczne męki, jak utrzymywało kredo wyznaniowe jego byłego kościoła, z którego to powodu, przekonany, że Biblia naucza takich doktryn, odrzucił on Pismo Święte jako Boskie objawienie. Wpływ posługi Jonasa Wendella był taki, że w jego umyśle pojawiła się chęć, by zbadać roszczenia Biblii do bycia Boskim objawieniem, dzięki czemu uznał on ją za takowe. Członkami antytypicznego Samuela, którzy otrzymali odpowiedź: „Jeszcze został najmłodszy” (w. 11), byli bracia George Stetson oraz George Storrs (R46, par. 4, 10-13; R71, par. 3-5, 14, 15; R623, 624), których spotkał także honor i zaszczyt namaszczenia br. Russella jako antytypicznego Dawida w latach 1871-1874 (R3821 par. 9). Pożyteczną rzeczą byłoby przeczytanie tych odnośników.
(12) Odpowiedź Isaja sugeruje w antytypie, że w owym czasie br. Russell działał jako duchowy pasterz niektórych z Pańskich owiec (pasie owce. w. 11). Niniejsza odpowiedź musiała zostać udzielona po tym, jak Jonas Wendel wydobył go ze stanu prawie że zupełnej rozpaczy, wynikającej z niemożności znalezienia Boskiego objawienia, którego poszukiwał przez dwa żmudne lata na posępnych pustyniach pogaństwa i mahometanizmu, nie znajdując tam żadnej oazy, gdzie spragniona dusza mogłaby ugasić swoje dokuczliwe religijne pragnienie. Jako że dane mu było zobaczyć, iż Biblia jest natchniona przez Boga i że nie uczy o ludzkiej nieśmiertelności, wiecznych mękach ani o tym, że większość ludzkości jest na nie przeznaczona (predestynowana), lecz wykazano, że według Biblii zapłatą za grzech jest śmierć, a rasa ludzka jest na nią skazana, nie z powodu predestynacji, lecz na skutek Boskiego wyroku wydanego na buntowniczych grzeszników, jego serce, tak pełne gorliwości oraz miłości do Boga, Prawdy i bliźnich, nie mogło pobudzić go do niczego innego, jak tylko do tego, by dzielić się z innymi tą niewielką miarą Prawdy, jaką sam posiadał. Począwszy od 1870 r. gromadził wokół siebie grupę badającą Biblię, której członkom usiłował pomóc w zrozumieniu dróg Bożych na tyle, na ile sam je rozumiał. W taki sposób pasł owce (w. 11). Niektórzy członkowie antytypicznego Isaja powiedzieli o nim braciom Stetsonowi i Storrsowi (posłał i przywiódł go, w. 12); a br. Storrs wysłał mu swoje czasopismo zatytułowane „Badacz Biblii”. Br. Storrs od wielu lat głosił i pisał artykuły, postulując następujące nauki: Adam sprowadził na rodzinę ludzką grzech i śmierć, a nie wieczne męki; Jezus Chrystus z łaski Bożej oddał siebie na okup za wszystkich; wszyscy muszą mieć zatem sposobność uzyskania błogosławieństw wynikających z okupu; wybrani, których wybór nie jest dziełem przypadku, lecz uzależniony jest od wiary działającej poprzez miłość ku zbawieniu, otrzymują taką sposobność w obecnym życiu, podczas którego są przygotowywani do współdziedzictwa z Chrystusem w Jego Tysiącletnim Królestwie; niewybrani otrzymają taką sposobność w Tysiącleciu, natomiast ci, którzy ostatecznie okażą się niepoprawni, będą zniszczeni, a nie torturowani na wieki.
ciąg dalszy nastąpi
PT ’11, 25-29