Teraźniejsza Prawda nr 517 – 2011 – str. 27
szkółek niedzielnych oraz innych szczególnie gorliwych pracowników świeckich, jak widzieliśmy w Teraźniejszej Prawdzie nr 36, 37 (wydanie w j. angielskim – przyp. tłum.). Bardziej znacząca rola, jaką odgrywali oni w dziele ewangelizacji, w sposób naturalny doprowadziła do tego, że antytypiczny Samuel najpierw zwrócił uwagę na nich (gdy przyszli, ujrzał Eliaba [mój Bóg jest ojcem], w. 6). Ich gorliwość, jak również to, co zostało powiedziane o nich w w. 7, stanie się przedmiotem naszej analizy, kiedy będziemy badać ten werset. Te ich cechy skłoniły antytypicznego Samuela do wniosku, iż Pan wybrał ich do sprawowania przywództwa pośród ludu Bożego (ten jest przed Panem pomazaniec jego, w. 6). Jednakże Pan, poprzez zasady Swego Słowa, poprzez Swego Ducha i opatrzności, bez wątpienia związane z postępowaniem antytypicznego Eliaba w dziele ewangelizacyjnym, które wskazywało na jego pychę, arogancję oraz inne wady (1Sam. 17:28), powiedział antytypicznemu Samuelowi, że antytypiczny Eliab nie jest Jego wyborem (gdyżem go odrzucił, w. 7), pomimo tego, że Eliab posiadał wiedzę (uroda) oraz talenty (wysokość wzrostu). Pańskie osądy nie są jak ludzkie osądy, oparte wyłącznie lub głównie na tym, co widać na zewnątrz, czyli na wielkiej wiedzy i talentach, lecz opierają się na cechach serca. Udzielając antytypicznemu Samuelowi tej informacji, Pan nie tylko go odpowiednio pouczył, ale także delikatnie skarcił. Chociaż Pan nie gardzi wiedzą i talentami, jak niektórzy błędnie sądzą, lecz jeśli są uświęcone, używa ich na korzyść Swojej sprawy, to jednak z pewnością nie kładzie na nie aż tak wielkiego nacisku, bowiem największy nacisk kładzie na cechy serca, a pod tym względem antytypiczny Eliab miał braki, pomimo swej wiedzy i talentów, które, jeśli nie towarzyszy im miłość, jedynie nadymają (1Kor. 8:1).
(7) Klasa, która okazała się druga w kolejności co do znaczenia w pomaganiu antytypicznemu Samuelowi w dziele ewangelizacyjnym, składała się z tymczasowo usprawiedliwionych redaktorów i wydawców, którzy za darmo udzielali pomocy przy reklamowaniu i rekomendowaniu ewangelizacyjnego dzieła antytypicznego Samuela oraz zapewniali obecność publiczności na spotkaniach ewangelizacyjnych. Są oni zobrazowani w typie poprzez Abinadaba (mój ojciec jest szlachetny [lub samowolny], w. 8), a w innym miejscu typem na nich są Lewici Meraryci, przy czym redaktorzy spośród nich są typicznie pokazani w Merarytach Machlitach, a wydawcy w Merarytach Muszitach, jak zostało objaśnione w Teraźniejszej Prawdzie nr 36, 39. Pośród takich redaktorów i wydawców były jednostki o dużych zdolnościach umysłowych i znacznych środkach finansowych, wykazujące przy tym gorliwość dla tego dzieła; a kiedy antytypiczny Isaj wezwał ich do pomocy w antytypicznej ofierze, a oni zareagowali na to wezwanie, to przez pewien czas musieli wywierać pozytywne wrażenie na antytypicznym Samuelu. Jednakże, po pewnym czasie wrażenie to zostało rozwiane przez zasady Słowa Bożego, Jego Ducha i Pańskie opatrzności, bowiem poprzez nie Bóg okazał antytypicznemu Samuelowi, że Abinadab nie nadaje się na ten urząd; w wyniku tego zaprzestał on podejmowania dalszych wysiłków w związku z tą klasą pomocników.
(8) Następnie miłujący i badający Biblię nominalny i prawdziwy lud Boży przyprowadził antytypicznego Sammę (zdumienie, w. 5) jako pomocnika w dziele ewangelizacyjnym antytypicznego Samuela. Samma przedstawia tych tymczasowo usprawiedliwionych wierzących, którzy wykonywali naukową pracę Lewitów Wieku Ewangelii. Odpowiada on Lewitom Kehatytom, których antytypy Wieku Ewangelii, jak widzieliśmy w Teraźniejszej Prawdzie nr 36, 38, wykonywały pracę lingwistyczną w postaci opracowań krytycznych Biblii greckiej i hebrajskiej (antytypiczni Kehatyci Amramici Gerszomici); słowników, gramatyk, tłumaczeń i konkordancji (antytypiczni Kehatyci Amramici Eliezerici); dzieł interpretacyjnych w formie wstępów do Biblii (antytypiczni Kehatyci Isharyci Zichrici); komentarzy (antytypiczni Kehatyci Isharyci Nefegici) oraz opracowań harmonizujących (antytypiczni Kehatyci Isharyci Korachici); dzieł historycznych na temat Biblii, historii Kościoła oraz biografii (antytypiczni Kehatyci Hebronici Jerijjaszyci); chronologii biblijnej (antytypiczni Kehatyci Hebronici Amariaszyci); archeologii biblijnej (antytypiczni Kehatyci Hebronici Jachazjelici); geografii biblijnej (antytypiczni Kehatyci Hebronici Jakameamici); dzieł teologii systematycznej w obronie Biblii (antytypiczni Kehatyci Uzzielici Sitrici); doktryn biblijnych (antytypiczni Kehatyci Uzzielici Elsafanici); etyki biblijnej (antytypiczni Kehatyci Uzzielici Miszaelici). Byli oni uczonymi pośród Lewitów Wieku Ewangelii. Oczywiście, byli oni ostatnimi z tymczasowo usprawiedliwionych, którzy wzięli udział w dziele ewangelizacyjnym, bowiem takie dzieło jest bardzo odległe od ich sfery służby, która na skutek swej naukowej atmosfery, głębi i szczegółowości, z całej działalności Lewitów Wieku Ewangelii najmniej nadaje się do dzieła ewangelizacji. Ich wyobcowanie, głębia jak