Teraźniejsza Prawda nr 517 – 2011 – str. 26
występować pośród nominalnego ludu Bożego, było głoszenie takiego poselstwa, jakie ci ostatni mogli zaaprobować. Takim poselstwem było odwołanie się do pokuty i wiary. Nie tylko nominalny, ale także prawdziwy lud Boży mógł brać udział w takiej działalności w którymkolwiek momencie przed 1874 r. (I wezwiesz Isajego na ofiarę, w. 3). W związku z taką działalnością Bóg miał wprowadzić antytypicznego Samuela w kontakt z antytypicznym Dawidem w celu jego pomazania. Samo pomazanie miało zostać dokonane w związku z działalnością prywatną (Ja tobie oznajmię, co masz czynić, w. 3). Dlatego też br. Miller oraz inni w 1846 r. zapoczątkowali dwojaką działalność: publiczną, mającą za cel kierowanie grzeszników ku usprawiedliwieniu, oraz prywatną, mającą za cel wyszukanie i pomazanie wodza ludu Bożego (uczynił Samuel, jako mu powiedział Pan, w. 4), działając zarówno pośród nominalnego, jak i prawdziwego ludu Bożego miłującego oraz badającego Biblię (przyszedł do Betlejem, w. 4). Ostatnie lata życia br. Millera poświęcone były wyżej podanej dwojakiej działalności. Jednakże wodzowie pośród nominalnego i prawdziwego ludu Bożego, pamiętając o fiasku oczekiwań br. Millera dotyczących roku 1844, obawiali się go, myśląc że być może usiłuje on prowadzić działalność propagandową podobną do tej, która zakończyła się niepowodzeniem w 1844 r. (starsi miasta ulękli się z powodu jego przyjścia, w. 4), bowiem rozczarowanie z 1844 r. doprowadziło do tego, że proroctwa czasowe stały się bardzo niepopularne, a ich propagatorzy uchodzili za zwodzicieli. W naturalny sposób wodzowie nominalnego i prawdziwego ludu Bożego, z których wielu popierało działalność br. Millera sprzed 1844 r., obawiali się takiej działalności i takich działaczy.
ZBADANIE SIEDMIU KLAS
(5) Dlatego też pełni obaw pytali, czy zamierza on dokonać czegoś pomyślnego (Spokojne jest przyjście twoje? w. 4) Było to stosowne pytanie, bowiem wiedzieli, iż ponowienie wysiłku propagandowego takiego rodzaju, jaki już zawiódł, wyrządzi krzywdę tym, którzy miłują i badają Biblię. Br. Miller oraz inni członkowie antytypicznego Samuela zapewniali takowych, że ich zamierzeniem jest krzewić Prawdę i sprawiedliwość pośród nominalnego i prawdziwego ludu Bożego poprzez kierowanie grzeszników ku sprawiedliwości (przyszedłem, abym ofiarował Panu, w. 5). Następnie zaprosili wodzów miłującego i badającego Biblię nominalnego i prawdziwego ludu Bożego, by przyłączyli się do nich w tym ewangelizacyjnym dziele poprzez odłączenie się (poświęćcież się, w. 5) i oddanie się temu dziełu (a pójdźcie ze mną na ofiarę, w. 5). Ci członkowie antytypicznego Samuela zadbali także o to, by miłujący i badający Biblię nominalny i prawdziwy lud Boży odłączył się oraz oddał się temu dziełu (poświęcił Isajego,… na ofiarę, w. 5). A takie dzieło zjednywało sobie poparcie takowych. Dzieło to kontynuowane było aż do około 1871 r. Oczywiście, wypróbowanie i odrzucenie siedmiu synów antytypicznego Isaja wymagało wielu lat, a okres od 1846 r. do 1871 r. wcale nie był za długi na realizację tego zadania, bowiem w każdym przypadku wynosił średnio mniej niż cztery lata, co było dość szybkim tempem. Podczas gdy Isaj reprezentuje całość miłującego i badającego Biblię nominalnego i prawdziwego ludu Bożego, jego synowie przedstawiają różne klasy wśród niego. On reprezentuje go jako całość, a jego synowie przedstawiają go w rozbiciu na klasy, czyli części składowe. W miarę rozwijania się wydarzeń coraz wyraźniej będzie widać, że tak się sprawy miały.
(6) Siedem (w. 10) klas pośród miłującego i badającego Biblię nominalnego i prawdziwego ludu Bożego uczestniczyło w dziele ewangelizacyjnym zapoczątkowanym przez antytypicznego Samuela w naturalnej kolejności, pokazanej w typie poprzez kolejność opartą na starszeństwie. Antytypiczny Eliab w naturalny sposób okazał się najbardziej znaczącym ze wszystkich w tym dziele. Stanie się to jasne, kiedy zauważymy, że Eliab (w. 6) jest tu typem tej samej klasy tymczasowo usprawiedliwionych, której typem są Lewici Gerszonici – tymczasowo usprawiedliwieni usiłujący doprowadzić grzeszników do usprawiedliwienia (antytypiczni Gerszonici Libnici) oraz usiłujący doprowadzić tymczasowo usprawiedliwionych do poświęcenia (antytypiczni Gerszonici Szimeici). Chociaż, ogólnie mówiąc, składają się oni ze wszystkich tymczasowo usprawiedliwionych biorących udział w tym dziele, to ściślej mówiąc, składają się oni głównie z duchowieństwa, miejscowych starszych, przełożonych i nauczycieli