Teraźniejsza Prawda nr 504 – 2008 – str. 3
Wszyscy ludzie otrzymają błogosławieństwo pojednania z Bogiem poprzez znajomość Prawdy i poprzez błogosławieństwa Tysiącletniego Królestwa związane z Nowym Przymierzem (Jer. 31:31-34).
JEZUS, BARANEK PASCHALNY
Powinniśmy również jasno dostrzegać baranka paschalnego, dzięki krwi którego zostało zapewnione zachowanie pierworodnych. Baranek jest szczególnie niewinnym zwierzęciem, zupełnie nieprzygotowanym do obrony, czy stawiania oporu, i dlatego stanowi właściwą ilustrację lub typ naszego Pana, który nie stawiał oporu i który całkowicie i dobrowolnie oddał swoje prawa i ziemskie korzyści na rzecz Kościoła – na rzecz pierworodnych. To prawda, że ostatecznie nie tylko pierworodni skorzystają z ofiary Jezusa, lecz oni korzystają z niej w sposób szczególny i jedyny w swoim rodzaju. Jak dotąd w Wieku Ewangelii Bóg jedynie z tą klasą miał do czynienia. Tylko ona ma Orędownika u Ojca – Jezusa Chrystusa Sprawiedliwego (1Jana 2:1, 2). Tylko ona jak dotąd została pojednana z Bogiem.
Wszystkie błogosławieństwa Boże dla niewierzących nadejdą dopiero w przyszłości, pod Nowym Przymierzem, gdyż jedynie wierzący mogą być usprawiedliwieni przez wiarę i otrzymać błogosławieństwa Przymierza Wiary – Przymierza Abrahamowego. „Baranek Boży, który gładzi grzech świata” najpierw wybawia Kościół pierworodnych, a potem, w Tysiącleciu, będzie błogosławił wszystkich, którzy staną się nasieniem Abrahama.
Inne obrazy biblijne ukazują Kościół jako biorący udział z Panem w Jego ofierze, lecz ten typ Przejścia nie jest jednym z nich. Baranek paschalny przedstawiał Naszego Pana jako „baranka Bożego, który gładzi grzech świata” (Jana 1:29). Lecz grzech świata nie został jeszcze zgładzony. Nasz Pan jeszcze nie zastosował Swojej zasługi za niewierzących, lecz jedynie za domowników wiary. W innej ofierze, która przedstawia naszego Pana i Kościół składających ofiarę razem, jako Głowa i członki, ciało zwierzęcia było cięte na kawałki i kładzione z głową na ołtarzu, w ten sposób obrazując Chrystusa Jezusa jako Głowę i Kościół jako członków Jego Ciała (2Moj. 29:15-18). Jednak ofiara paschalna nie miała być dzielona. Miała zostać zjedzona w całości – ani jedna kość nie miała zostać złamana. Nie przedstawiała ona Chrystusa razem z Kościołem, lecz samego Chrystusa w Jego ofierze (2Moj. 12:46, Jana 19:36).
„ONEJ NOCY”
Pamiętajmy, że przejście miało miejsce 14 Nisan nocą, a nie za dnia. Izraelici wyszli z niewoli w ziemi egipskiej ku wolności następnej nocy, 15 Nisan. Te dwie noce z typu przedstawiają czas nocy Wieku Ewangelii.
Ta sama myśl została podana przez naszego Pana, kiedy powiedział: „Tak niechaj świeci światłość wasza przed ludźmi” oraz: „Ani zapalają świecy, i stawiają jej pod korzec, ale na świecznik, i świeci wszystkim, którzy są w domu” (Mat. 5:15, 16). Apostoł Piotr wyraża tę samą myśl mówiąc: „I mamy mocniejszą mowę prorocką, której pilnując jako świecy w ciemnym miejscu świecącej, dobrze czynicie, ażby dzień zaświtał, i jutrzenka wzeszła w sercach waszych” (2Piotra 1:19). Również prorok, mówiąc o Kościele, stwierdza: „Słowo twe jest pochodnią nogom moim i światłością ścieżce mojej” (Ps. 119:105).
Liczne inne wersety mówią o nowej Tysiącletniej dyspensacji jako o Poranku, w którym słońce sprawiedliwości wzejdzie z uzdrowieniem w swych promieniach, a wszystkie cienie przesądów i uczynki ciemności zostaną usunięte. Każdy rozsądny człowiek zgodzi się, że jest to odpowiedni obraz. Lud Boży to dzieci dnia w tym znaczeniu, że ich nadzieje i uczucia lgną nie do ciemności grzechu, lecz do dnia, do Panowania Sprawiedliwości, o które się modlą: „Przyjdź Królestwo Twoje, bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi”.
Osiemnaście stuleci temu nasz Pan powiedział, że przyszedł jako Światłość dla świata, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światłość (Jana 8:12; 3:19-21). Jak dotąd jedynie nieliczni uznali Go za prawdziwą „Światłość”. Albowiem był On „prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka przychodzącego na świat” (Jan 1:9).