Teraźniejsza Prawda nr 490 – 2004 – str. 46
którzy chociaż nie byli poświęceni to jednak polegali na okupie i praktykowali sprawiedliwość”.
(64) Odnosi się on także do quasi-wybranych Epifanii w E10, str. 209, 672, gdzie Obóz Epifanii jest określony odpowiednio jako „stan prawdziwie pokutujących i wierzących, lecz niepoświęconych Żydów i pogan” i jako „lojalnych usprawiedliwionych i nawróconych lojalnych Żydów”. W E14, str. 266 jest wzmianka o „wierzących w przymierze cielesnych Izraelitach i wiernych usprawiedliwionych z wiary jednostkach Obozu Epifanii”. A w P ’40, str. 13 Obóz Epifanii określił jako „jednostki wcześniej usprawiedliwione z wiary, które są wierne okupowi i postępują sprawiedliwie oraz nawrócony Izrael”.
(65) W P ’41, str. 50 są oni opisani jako „ci Izraelici, którzy w czasach Starego Testamentu, chociaż trwali w dotyczących ich zarysach obietnic Abrahamowych i usiłowali zachowywać Zakon Mojżeszowy, to nie byli na tyle wierni, by zakwalifikować się do klasy Starożytnych Godnych i ci, którzy w czasach Nowego Testamentu, choć trwający w dotyczących ich zarysach obietnic Abrahamowych i usiłujący postępować według Zakonu Mojżeszowego, pozostali niewierzącymi w odniesieniu do Chrystusa”.
(66) W E15, str. 545 on podał uzasadnienie, dlaczego „Bóg zaplanował wyborcze zarysy Swego Planu i je realizował w przygotowywaniu czterech klas wybranych i dwóch klas quasi-wybranych … pierwsze jako cztery panujące części Swego Królestwa a drugie jako głównych poddanych Swego Królestwa”, obie te klasy niepoświęconych quasi-wybranych są określone jako „wierzący Żydzi i lojalni usprawiedliwieni”. A na str. 546 i 547 (góra) są oni wymienieni jako pomocnicy Starożytnych i Młodocianych Godnych w ziemskiej czyli widzialnej fazie Królestwa.
(67) „Synowie” z Joela 2:28, (quasi-wybrani, są określeni w E4, str. 319 jako „nawrócony cielesny Izrael i wytrwali, lecz niepoświęceni wierzący Wieku Ewangelii”, a w E15, str. 535 i 717 jako „wierzący Izrael i wierni usprawiedliwieni z wiary” oraz „cielesny Izrael i wytrwali niepoświęceni usprawiedliwieni z wiary”.
(68) W P '26,118 „synowie” (Joel 2:28; Izaj. 60:4) są ponownie opisani następująco: „Synami przyszłego wieku będą w pewnej mierze wierni wierzący z okresów poprzedzających Tysiąclecie, a córkami będą ci, którzy w tym życiu byli niewierzącymi… Tysiącletni synowie Chrystusa częściowo będą się składać z tych Żydów Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii, którzy w pewnym stopniu wierzyli obietnicom Abrahamowym i w przyjście Mesjasza, lecz nie byli na tyle wierni im oraz Zakonowi Mojżeszowemu, by stać się Starożytnymi Godnymi w Wieku Żydowskim lub chrześcijanami w Wieku Ewangelii i częściowo z tych pogan, którzy podczas Wieku Ewangelii przyjęli Jezusa za swego Zbawiciela, przylgnęli do okupu i sprawiedliwości i trwali w tym do śmierci bez poświęcenia”.
(69) Te cytaty pokazują, że brat Johnson jasno określił dla nas quasi-wybranych. Jego ogólna definicja „synów” w ostatnim powyższym cytacie, a mianowicie „w pewnej mierze wierni wierzący z okresów poprzedzających Tysiąclecie” jest stosowna dla wszystkich quasi-wybranych aż do końca 40-letniego okresu Epifanii, końca Wieku Ewangelii w punkcie (16 września 1954 roku), w którym zaczął zazębiać się z Bazyleją w jej pierwszym początku. Ponadto, przez analogię wnosimy, że quasi-wybrani będą obejmować i że ta definicja mieści w sobie także inną jeszcze grupę „tych w pewnej mierze wiernych wierzących”, a mianowicie tych, którzy po jesieni 1954 roku, lecz przed otwarciem gościńca świątobliwości (tym samym jeszcze „w okresach poprzedzających Tysiąclecie”) dochodzą (1) z Żydów do wiary w obietnice Abrahamowe i Przymierze Mojżeszowe i pozostają im wierni oraz (2) z Żydów i pogan do wiary w Jezusa jako swojego Zbawiciela i którzy pozostają wierni okupowi i sprawiedliwości. W celu rozróżnienia tych dwóch grup quasi-wybranych z czasu poprzedzającego jesień 1954 rok, to jest przed nastaniem Bazylei w jej pierwszym początku, możemy ich nazwać quasi-wybranymi sprzed restytucyjnego okresu Bazylei. Ci z tych quasi-wybranych, lub ci sprzed Bazylei (przed 16 września 1954 roku), którzy stali się przed-restytucyjnymi poświęconymi Bazylei, Poświęconymi Obozowcami Epifanii, są mimo to klasyfikowani wśród quasi-wybranych, jednakże z powodu swego poświęcenia mają wśród nich najwyższe stanowisko. Ponieważ wielu z takich poświęcających się okazuje się w pełni wierne w swym poświęceniu, wyrażenie „w pewnej mierze wierni wierzący” nie ma zastosowania w ich przypadku.
(70) Słusznym jest to, iż zaliczamy takich przed-restytucyjnych poświęcających się w Bazylei do quasi-wybranych, ponieważ: (1) Wszyscy quasi-wybrani poświęcą się podczas Tysiąclecia albo teraz, albo po rozpoczęciu się restytucji, w przeciwnym razie nie otrzymają życia wiecznego (F, str. 156 par 1; Cienie Przybytku, str. 98, par. 2). (2) Rozumiemy, że ci, którzy się teraz poświęcają nie należą do Dziedzińca Epifanii, gdyż ostatni poświęcający się byli przyjmowani na ten Dziedziniec do 16 września 1954 roku. Z tego względu, chociaż poświęceni, muszą być oni zobrazowani w następnym stanowisku w stosunku do przybytku, to tj. w obozie. My wiemy, że Obóz Epifanii „będzie się składał z lojalnych usprawiedliwionych i nawróconych lojalnych Żydów” (E10, str. 672 i 661 porównaj z innymi odnośnikami podanymi wyżej), tj. z jednostek quasi-wybranych. (3) Próbne usprawiedliwienie będzie w dalszym ciągu czynne „aż do rozpoczęcia restytucji” (E4, str. 346, par. 1). Skoro takie usprawiedliwienie jest udzielane wierzącym w celu poświęcenia się (A str. 278, par. 2; E 145; F str. 136,137), to bez wątpienia, tak długo, jak ono działa, istnieją i będą istnieli tacy w stanie próbnego usprawiedliwienia, którzy poświęcą się, zanim rozpocznie się restytucja.